สนามบินไม่ใหญ่มาก เครื่องจอดให้ผู้โดยสารลงเดินไปเข้าตัวอาคาร

ลมแรงทีเดียวทำให้อากาศไม่ร้อน แม้แดดจะจัดก็ตาม จากตัวเครื่องเข็น

กระเป๋าเดินตามกันไปราว 300 เมตรเข้าตัวอาคาร ฉันแวะเข้าห้องน้ำก่อน

แล้วเดินออกมาด้านหน้า หันไปหันมาสักครู่มีผู้หญิง 2 คนมาสวัสดี

คนหนึ่งชื่อคุณ “ร” เคยติดต่อทางอีเมล์ก่อนหน้านี้ เธอเป็นลูกศิษย์ของ

อาจารย์ผู้จัดการประชุม อีกคนเป็นเพื่อนชื่อคุณ “ธ” เราลากกระเป๋ามานั่งรอ

คุยกันไป อาจารย์เขาก็มารับแขกที่มาประชุมเช่นกัน รอราว 20 นาที

สุดท้ายอาจารย์เขาไปแล้ว น้อง “ธ” พาฉันเข็นกระเป๋าไปที่ซุ้มขายตั๋วรถตุ๊ก

แอร์พอร์ต Postpaid Rikshaw  ส่วนน้อง”ร” ขี่เวสป้ากลับไปเจอกันที่ที่พัก

ของฉัน (ไม่ทราบว่าที่ไหน) ฉันซื้อตั๋วตุ๊กๆ 160 รูปี จ่ายที่ปลายทาง น้อง

บอกแพง ทำไงได้เขากำหนดราคาแบบนั้น น้องพูดฮินดีได้บอกที่หมาย

ปลายทางเราก็ทะยานไปบนตุ๊กๆ เข้าเมืองไปไกลทีเดียว เมืองกว้างใหญ่

ถนนกว้างขวาง วันอาทิตย์ดูไม่พลุกพล่านมาก ดูเป็นระเบียบกว่าเจนไน

แต่ก็ไม่น้อยหน้ากันในเรื่องฝุ่น  ขยะเห็นเขลอะๆ เลอะเทอะบ้างเป็นระยะๆ

สารถีซิ่งข้าทางหน้ามหาวิทยาลัย ผ่านร้านอาหารนักศึกษา เห็นตู้โทร.

จำไว้เป็น landmark เสร็จแล้วมาจอดเพื่อให้น้องโทร. หาเพื่อนถามจน

แน่ใจบอกตุ๊กๆ เลี้ยวเข้าซอยไปอีก จนเจอกันที่ Set Shikshaw เป็น

guest house ของมหาวิทยาลัย ปูเน พอจะจ่ายเงินจริงๆ เจ้าสารถีทำท่าจะ

ขูดเงินเพิ่มอีก ฉันก็ทิปให้เพิ่มไปอีกเล็กน้อย ตัดความรำคาญ

Guest house เป็นอาคารสองชั้น ผนังด้านนอกทำด้วยหินคล้ายแกรนิต

ดูแข็งแรง เป็นอาคารสองชั้น มีสวนหน้าอาคาร บรรยากาศเงียบๆ

น่าอยู่ดี เข้าไปด้านในเซ็นชื่อในสมุดเข้าพักเพื่อลงทะเบียน เขาถาม

มากี่คน บอกคนเดียว จึงต้องเปลี่ยนห้องให้อยู่ห้องเดี่ยวซึ่งอยู่อีก

ปีกของตึก เจอกับ Prof. N (อาจารย์ของน้องคนไทยสองท่านนี้และ

เป็นผู้จัดการประชุม) ซึ่งมาส่งแขกพิเศษเหมือนกัน ทักทายสวัสดีกันแล้ว

น้องสองคนพาฉันไปที่ห้อง อาจารย์ตามมาบอกว่าอาหารกลางวันคง

ต้องช่วยตัวเอง ส่วนอาหารเย็นทานที่นี่ทุกวัน ท่านแนะวิธีเปิดปิดสวิทช์

น้ำร้อนที่นี่ใช้ solar cell เป็นแหล่งพลังงานในการทำให้น้ำร้อน จึงควร

เปิดสวิทช์ไว้ราว 2-3 นาทีก่อนอาบน้ำ ท่านลาไป น้องสองสาวอาสา

ไปซื้อข้าวมาให้ ฉันบอกเอาข้าวผัดเจแล้วกัน ฝากเงินไปซื้อข้าวและ

ฝากแลกเงินด้วย ฉันมีของฝากน้องๆ ที่นำไปจากเมืองไทยให้ไว้ใช้ด้วย

น้องๆ ออกไป ฉันก็จัดข้าวของออกจากกระเป๋าแขวนเข้าตู้ ห้องพักสะอาด

กว้างพอคนๆ เดียวอยู่สบายๆ ห้องน้ำกว้างมาก ฉันไม่มีอะไรจะทำ

อ่านหนังสือที่เอามาด้วย เขียนบันทึก เอนกายสักพัก ไหงน้องๆ

ไปนานจังเลย ฉันเดินออกไปอีกปีกหนึ่งเพื่อไปพบกับปรมาจารย์

ที่จะมาเป็น keynote speaker เคาะห้องเงียบกริบ ท่านและภรรยาคง

ออกไปข้างนอก พอเดินจะกลับห้องน้องๆ หิ้วอาหารมาเต็ม มีทั้งน้ำเปล่า

น้ำผลไม้ รู้ใจมาก เพราะฉันเป็นห่วงว่าจะซื้อน้ำกินที่ไหนอีก ที่มีอยู่ก็

จะหมดแล้ว น้องๆ บอกพรุ่งนี้จะแลกเงินให้เพราะวันนี้ร้านปิด

เขาลากลับไปช่วยงานอาจารย์ ฉันก็ขอบคุณแล้วนั่งรับทานข้าวผัด

อร่อยดี ร้อนๆ น้ำจิ้มซี๊ดซ้าดเข้ากับข้าวผัดมาก แต่ทานไม่หมด

เพราะเยอะมาก ทานเสร็จนั่งๆ นอนๆ รอจนแดดร่ม

ออกมาเดินข้างนอกดีกว่าเผื่อจะหาโทร. กลับบ้าน ปรากฎ ว่าเดินมาที่ตู้ๆ

ปิดเพราะเป็นวันอาทิตย์ เห็นห้องอาหารนักศึกษาดูเก๋ามากเหมือนใน

หนังคาวบอยเลย ไม่มีโทร. ก็เดินเล่นไปเรื่อยๆ ที่นี่เป็นมหาวิทยาลัยที่

กว้างขวางมาก ต้นไม้เยอะแบบป่าเลย ยังไม่เห็นคณะอะไรตั้งอยู่แถวนั้น

เดินไปเรื่อยๆ เข้าไปดูสวนสาธารณะของมหาวิทยาลัย ร่มรื่นมาก นักศึกษา

มานั่งอ่านหนังสือ มีสนามเด็กเล่นด้วย กลับออกมาเดินไปเรื่อยๆ เห็นทาง

ซ้ายมีคนเดินๆ อยู่ เดินตามไปดูเป็นทางเข้าหอพักสตรี แวะเข้าไปถาม

ด้านหน้าเพื่อดูว่ามีตู้โทร. ทางไกลไหม ไม่มีอีก เห็นคนนั่งรอที่ป้ายรถเมล์

คงมีรถเมล์วิ่งเข้ามาในมหาวิทยาลัย ระหว่างที่เดินเตร่ไปเรื่อยๆ เห็นรถเมล์

วิ่งเข้ามา คิวรถอยู่ในมหาวิทยาลัยนั่นเอง นี่ถ้ามีเพื่อนจะนั่งรถเมล์เล่น แต่

คนเดียวนี่ไม่กล้าเลย เดินย้อนมาอีกทางเห็นอาคารเก่าแก่คล้ายปราสาท

คงสร้างสมัยอังกฤษแน่ ดูไกลๆ สวยเก๋ดี แต่พอเข้าไปดูในระยะที่เห็น

ชัดๆ ทรุดโทรมมาก ด้านหลังเป็นสวนที่มีนักศึกษามานั่งดูหนังสือกัน

<