จากบันทึกที่ผ่านมาเราก็ได้ทราบความคิดของผู้ช่วยเหลือคนไข้คนหนึ่ง ในบันทึกนี้ก็จะมาอ่านความคิดของอีกคนหนึ่ง

"เราในฐานะผู้ให้บริการทำอย่างไรจึงจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของผู้ป่วยได้ หน้าที่ของบุคลากรที่ให้การบริการด้านการพยาบาลเป็นหน้าที่ที่ละเอียดอ่อนต้องมีใจรัก เมตตาธรรมสูงมาก การให้บริการที่แสดงออกมาต้องมาจากความรู้สึกที่แท้จริง อันเกิดมาจากความเมตตา สงสารเพื่อให้ผู้ป่วยพ้นจากความเจ็บป่วย การยิ้ม พูดจาไพเราะ เป็นห่วงเป็นใยช่วยดูแลเสมือนผู้ป่วยเป็นญาติของเราคนหนึ่ง ต้องแสดงออกมาจากใจของเรา ก็จะทำให้ผู้ป่วยรู้สึกสบายใจลดความกังวลใจลง การเจ็บป่วยก็จะบรรเทาน้อยลงทางด้านจิตใจ ในด้านการรักษาเป็นหน้าที่ของแพทย์ แต่การให้บริการหรือใกล้ชิด ดูแลเราจะมีเวลาอยู่กับผู้ป่วยมากกว่า  เพราะฉะนั้นการบริการด้วยใจนั้นมีจุดเป้าหมายอยู่ที่ผุ้ป่วยคือ ทำอย่างไรให้ผุ้ป่วยเกิดความประทับใจ พึงพอใจในการให้บริการของเราแล้วอยากกลับมาใช้บริการของโรงพยาบาลเราอีก เราต้องให้การบริการหรือการดูแลต้องทำจากใจ อย่านิ่งดูดาย ต้องมีรอยยิ้ม ทั้งหน้าตา ท่าทาง กริยามารยาท การพูดจาไพเราะ รู้จักกาลเทศะ แม้แต่การแต่งตัวต้องดูสะอาดเรียบร้อยและกรให้บริการต้องรวดเร็วทันใจของผู้ป่วยจึงจะประทับใจไม่รู้ลืม ถ้าเราทุกคนรู้จักทำหน้าที่ของเราให้ได้ผลดีแล้ว สิ่งดีๆก็จะตามมา เพราะเราทำออกมาจากใจนั้นเอง

                ยิ้มแย้มแจ่มใส  ตั้งใจสนทนา

                เจรจาไพเราะ  สงเคราะห์เอื้อเฟื้อ

                (คือหัวใจของการให้บริการ) "