วัีนแรมสิบห้าค่ำเดือนนี้ตรงกับวันที่ 27 แผนงานด้านพิธีกรรมทางศาสนาเรากำหนดไว้ทุกวันแรมสิบห้าค่ำ 

เรานิืมนต์หลวงพ่อที่เคารพนับถือ มารับสังฆทานและรดน้ำมนต์ให้คนไข้ ญาติและเจ้าหน้าที่

ก่อนถึงวันนี้เราจะเชิญชวนญาติๆให้มาทำบุญ รับพรและรับน้ำมนต์จากหลวงพ่อ

"กา...มื้ออื่น หาสังฆทาน มาให้พ่อถวายพระ อุทิศบุญกุศลให้ เจ้ากรรมนายเวร เด้อ" ฉันบอกกล่าวแก่ ท้าวกา บุตรชายของคนไข้ ซึ่งข้ามมาจากฝั่งประเทศลาวที่ตรงข้ามอำเภอหนึ่งในจังหวัดหนองคาย และถูกส่งตัวมารักษาต่อที่โรงพยาบาลของเรา

กา...มีดวงตาที่สดใส ทุกครั้งที่ กา เข้ามาเยี่ยมพ่อ แววตาของกา สดใสมาก เขาจะสัมผัสพ่ออย่างอ่อนโยน และพูดกับพ่อ ด้วยศัพท์ที่ฉันไม่เข้าใจนัก แต่รู้ว่า เขากำลังบอกพ่อว่า "เขาอยู่ใกล้ๆตรงนี้"

กา..มักจะถามเสมอว่า"พะยาดของพ่อ เป็นอย่างไร" แรกๆฉันก็ งง เพราะคิดไำม่ออกว่าหมายถึงอะไร พะยาดของกา หมายถึง โรคนั่นเอง 

กา ปรับตัวค่อนข้างเร็ว จากที่เคยเรียก ด๊อกเตอร์ กาก็เรียกว่า คุณหมอ ตามญาติคนไข้คนอื่นๆที่กาได้ยินเขาเรียกกัน 

กา ใช้ชีวิตอยู่หน้าห้องไอซียู ในซอกมุมตึก มีเสื่อผืนหมอนใบและหม้อหุงข้าวที่ดูใหม่เอี่ยม 

"ขอจ่าย 500 บาท" กา...มักจะบอก พยาบาลทุกเช้าเมื่อได้รับใบสั่งยา ให้ไปจ่ายเงิน 

น้องพยาบาล รู้สึกสงสารที่เห็น กา ปฏิบัติต่อพ่อด้วยกริยาที่นอบน้อม จึงแนะนำให้ไปพบสังคมสงเคราะห์ หลังจากที่ต้องจ่ายเงินเป็นหมื่น และ กา ก็จะพูดทุกวันว่า"ขอจ่าย 500 บาท"  

ฉันสื่อสาร กับ กา ไม่ค่อยเข้าใจนัก จังหวัดที่ กา อยู่ อยู่ไกลจากเวียงจันทน์ที่อยู่ตรงข้ามบ้านฉัน

กา....ไม่รู้จัก สังฆทาน ทำหน้า งง มาก ฉันจึงบอกว่า "มานั่งฟังพระสวดมนต์ เฉยๆ ก็ได้" กา บอกกับฉันว่า จะโทรถามญาติคนรู้ัจักที่อยู่ ฝั่งไทย  ว่ามันคืออะไร

เมื่อหลวงพ่อมาถึง กาและน้องชายพ่อที่มาอยู่เป็นเพื่อน เข้ามาเกือบเป็นคนสุดท้าย พร้อมกับถังสังฆทาน และบอกว่า "ไปหาซื้อ สังฆทาน อยู่" 

กา.....จับมือพ่อให้ถวายสังฆทานตามคำบอกของเราและทำหน้า งง ไปด้วย ดูเหมือน กา..และอา จะไม่ค่อยเข้าใจพิธีกรรมของเราสักเท่าไร แต่ก็ทำหน้าดีใจ เมื่อได้รับน้ำมนต์

กาและอา นำรูปอภินิหารของหลวงปู่สิงห์ ที่หลวงพ่อแจกให้ แปะไว้ที่หัวนอน

"เอาไว้กราบ ก่อนนอน" กาบอกกับฉันเมื่อฉันยืนมอง

วันนี้ กา พาแม่มาแนะนำให้ฉันรู้จัก บอกว่า แม่นำน้ำมนต์และฝ้ายผูกแขนมาให้่พ่ออีก อยากให้พ่อหายเร็วๆ

ฉันแนะนำให้ กา บอกพ่อฝึกหายใจ เพื่อที่จะได้ถอดท่อช่วยหายใจให้เร็วขึ้น

"ฝึก จังได๋ " กาถาม ด้วยแววตาใสซื่อ

"สูด เข้าออก ยาวๆ ลึกๆช้าๆ ซื่อๆ" ฉันบอกพร้อมกับหายใจให้ดู กา..รีบกลับไปที่เตียงพ่ออย่างเร็ว และบอกพ่อทำตาม

วันนี้ กา...บรรจงผูกข้อมือ ด้่วยฝ้ายที่แม่นำมาให้ และถามว่า คงไม่เ็ป็นไรใช่ไหม หากจะผูกหลายๆเส้น

ส่วนแม่ของ กา ใช้ผ้าเช็ดหน้่า ชุบน้ำมนต์ เช็ดหน้าให้สามี และบอกกับพยาบาล "ฝาก พ่อ ด้วย ไม่ค่อยได้มาเยี่ยม ลูกไม่ให้มา ข้ามฝั่งโขงก็ลำบาก"

แม่ของกา จับมือฉัน และบอกลา "รถมารับแล้ว นางหมอ ให้ท้าวกา ลาวเบิ่งพ่อลาวเด้อ"

ฉันยิ้มให้ และกล่าวชื่นชมที่มีลูกชายที่กตัญญู อย่าง ท้าวกา พ่อต้องหายจากโรคที่เป็นแน่ เพราะแรงกตัญญูของลูกชาย อย่าง "ท้าวกา ที่มาเฝ้าพ่อ ตลอดเวลา"