บันทึกนี้อยากเล่าถึงเด็กนักเรียนหญิงตัวเล็กๆ ที่เคยสอนตอนเรียนอยู่ชั้น ม.1 เป็นเด็กที่กล้าแสดงออกมากๆ โดยเฉพาะด้านการร้องเพลงและการแสดงออก

     ผู้เขียนจำได้ว่าตอนเข้ามาเรียนใหม่ๆ มีการประกวดร้องเพลง และเด็กหญิงคนนี้ก็สมัครเข้าประกวด ทั้งร้องทั้งเต้นจนชนะใจกรรมการและผู้ชม  ด้วยบุคลิกเฉพาะตัวทำให้เป็นที่รู้จักของเพื่อนๆ และพี่ๆ ในโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

     พอใกล้จะจบชั้น ม.1 ก็ลาออกจากโรงเรียน เพื่อติดตามผู้ปกครองไปเรียนต่อต่างประเทศ ที่เดนมาร์ก จากวันนั้น ถึงวันนี้ รวมเวลาปีกว่าๆ เด็กหญิงกลับมาเยี่ยมโรงเรียนเดิม...เพื่อพบปะคุณครูและเพื่อนๆ ที่เคยเรียนด้วยกันมา

     วันที่มาถึงโรงเรียน ได้มีโอกาสคุยกันก่อนที่จะเจอกับคนอื่นๆ เธอเล่าว่าชีวิตที่ต่างประเทศ แตกต่างจากที่เมืองไทยมาก และไม่มีส้มตำกินด้วย(ฮา) นี่คือความคิดของเด็ก ที่เดนมาร์กใช้ภาษาดัตช์ เดนิช ในการสื่อสาร มีภาษาอังกฤษบ้างนิดหน่อย ไปอยู่หนึ่งปี ฟัง พูดได้บ้างแล้ว แต่คำศัพท์เฉพาะบางคำยังไม่เข้าใจ ยกเว้นคำด่า (คำประเภทนี้ มักจะเรียนรู้ได้เร็ว) ที่ค่อนข้างจะรู้แทบทุกคำ...

    หลังจากพูดคุยกันสักพัก  ก็ได้เวลาพูดคุยกับครูท่านอื่นๆ รวมทั้งพบปะกับเพื่อนๆ พี่ ๆ น้องๆ ที่เข้ามาใหม่ ที่หน้าเสาธง - เรื่องที่เล่าเป็นการใช้ชีวิตในต่างประเทศ ซึ่งมีความแตกต่างกับการใช้ชีวิตที่เมืองไทยอย่างมาก การแต่งกาย การเรียนและวิถีชิตต่างๆ แตกต่างกัน แต่ที่เธอฝากไว้ให้ทุกคน ได้ฟัง และครูก็ต้องปรบมือให้ คือ แม้เราจะไปอยู่ที่ใดก็ตามขอให้เราเก็บเกี่ยวประสบการณ์ ณ ที่แห่งนั้นให้มากๆ เพราะเราไม่สามารถย้อนอดีตได้อีก...

     คำพูดเล็กๆ จากคนตัวเล็กๆ แต่มีความหมายยิ่งใหญ่มากๆ จนผู้เขียนคิดย้อนกลับว่า "การเรียนรู้ของคนเราส่วนใหญ่เกิดจากประสบการณ์" แต่บางครั้งก็อาจจะไม่ใช่ทั้งหมด การเรียนรู้ของคนเราอาจอยู่ที่ลักษณะเฉพาะของคนๆ นั้นด้วย เมื่อใครเป็นผู้ที่ใฝ่รู้อยู่เสมอ ความรู้ของคนนั้นจะแผ่ขยายออกไปเรื่อยๆ และกลายเป็นเอกลักษณ์ทางความคิดของแต่ละคนที่แตกต่างกัน  นั่นทำให้คนเรามีวิธีคิดและการเรียนรู้ที่แตกต่างกัน

    นี่คือความคิดของเด็กในวันนี้ - เด็กหญิงดวงฤทัย ร่องอ้อ หรือ น้องอ้อ - ที่แม้อายุจะยังเด็ก แต่ความคิดไม่ได้เด็กตามไปด้วยสักนิดเลย

-_-