สังคมนี้คือสังคมการแบ่งปัน     แม้นว่า...น้ำเต็มขัน มิอาจปันให้ได้

น้ำพร่องในขันรับปันใจ           ท่านก็จะได้น้ำใหม่ที่งดงาม

หลายคนทำตนน้ำล้นขัน        จึงอิงจันทร์...มิกล้าไปยุ่มย่าม

จันทรักษ์หากใฝ่รู้อยู่ทุกยาม     ฉันจะช่วยเติมน้ำ..ในขันเธอ (นะจ๊ะ....จะบอกให้)

วจีกลอน   วอนมา   ว่าเติมให้

จากน้ำใจ   อิงจันทร์  ช่วยสรรค์สร้าง

โลกความรู้  ปันแบ่ง  แห่งแนวทาง

เติมได้อย่าง   น้ำชา   คราพร่องลง

หมู่มวลมิตร   มากมาย   หลากหลายผู้

ได้แค่อยู่   ห่างห่าง   อย่างกลัวหลง

เข้าไม่ถึง  ช่องว่าง  ขวางกมล

รู้ตัวตน   อ่อนด้อย  พลอยเจียมใจ

ตัวจันทน์รักษ์   ผ่านพบ   ประสบน้อย

ตัวลีบคอย   หยุดนิ่ง   รอติงไหว

กลัวสังคม  หมู่มวล   ล้วนมากไป

ผู้ยิ่งใหญ่   ชนชั้น   อันมากมี

จึงเรียงรส   พจมาน   บรรจงสุด

ถึงนงนุช   อิงจันทร์   มารศรี

ผ่านอักษร   สื่อใจ   ให้อีกที

ด้วยยินดี   มีมิตรจิต  คิดแบ่งปัน

อันชีวิต   ยากเข็ญ   ลำเค็ญสู้

ความอดสู   รู้น้อย   คอยความฝัน

เปิดกะลา   ครอบตัว   หัวโผล่พลัน

เพื่อรอวัน   ชมโลกนี้   ที่แสนงาม

ตวัดตัว    แขนขา   ตากลอกกลิ้ง

พบแต่สิ่ง   มากพ้น    อันล้นหลาม

เชื่อมโยงใย     ให้รู้    อยู่ทุกยาม 

ขอเติมความ   โง่เขลา   ให้เบาบาง

ลดความกลัว    ตัวกล้า   กระโดดข้าม

พากเพียรตาม   ความอยาก   และถากถาง

เข้ามาสู่   โกทูโนว์   เป็นลู่ทาง

เมื่อเว้นว่าง   ขัดกะลา   โลกใบเดิม