แวะมาเยี่ยมครับ..และเห็นด้วยในหลายประการ
นี่เป็นจุดเปราะบางของความสัมพันธ์ แพทย์-ผู้ป่วยระยะสุดท้าย...
ปัญหาที่ประเทศไทยต้องการคือการรักษาพยาบาลที่พอเพียงกับปัญหาสุขภาพ โดยผ่านกลไกของแพทย์ผู้ให้บริการ แบบศรัทธาธรรม ที่จะต้องปรับตัวให้เข้ากับกระแสสังคมและความอยู่รอดของแต่ละสถานะภาพปัจจเจกบุคคล
สำนึกแพทย์ เมื่อคดีเกิดขึ้นไม่มีคนใดติดคุกแทน ..ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน.. ต้องคิดดี ทำดี รอบคอบ และเลี่ยงความเสี่ยง..
เมื่อใดสังคมมีปัญหา ดุจคลื่นที่ถาโถม เข้ามา สักพักจะถูกการปรับตัวทั้งระบบ และเข้าสู่สมดุลย์ใหม่ ท่ามกลางความปวดร้าวของทั้งแพทย์ และประชาชน...
และนี่อาจกลายเป็นชัยชนะของนายทุน รวมถึงกลุ่มผลประโยชน์ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดนี้....
ทิ้งไว้แต่ทรากความเสียใจของผู้ที่หลงคิดว่าตนกำชัยชนะ หากแต่รู้เมื่อสายว่าตนเองก็เป็นเบี้ยตัวหนึ่งที่พ่ายแพ้โดยผลประโยชน์เพียงน้อยนิด..ของระบบที่ถูกทำลายเมื่อเวลาผ่านไป
..หลังจากกลุ่มตนได้ทำร้าย พ่อแม่-พี่น้อง-ประชาชนผู้บริสุทธิ์ไปอย่างมากมาย เมื่อนั้นความสำนึกเสียใจจะปรากฎขึ้น ซึ่งแม้จะทดแทนด้วยคำขอโทษประการใด.. ต่อฟ้าดิน ทุกสิ่งก็มิอาจหวลกลับคืนได้...