ภาพน่ารักเชียวค่ะ นี่ขนาดเป็นคนไม่ชอบแมวเลยค่ะ โดยเฉพาะเวลาเรานั่งโต๊ะ แล้วมันเดินเอาหางมามาโดนขา

คุณพิชชา...เวลามันเดินเอาหางหรือตัวมาถูเรา..เป็นการแสดงความเป็นเจ้าของเราค่ะ...มันจะปล่อยกลิ่นที่เอาตัวมาถูๆ ไถๆ เรานี่แหละค่ะ..น่ารักดีออก คลอเคลียๆ

น้องเหมียวน่ารักน่ากอดทุกตัวเลย I love น้องเหมียว

• น่ารักจัง
• ขอบคุณมาก
• เอามาฝากบ้าง

             ชื่อภาพอย่าซ่าส์  นะน้อง

                         เดี๋ยวเจอตบ

                       รักกันดีกว่า  อิ อิ

ชอบแมวจมูกดำอ่ะครับ

เมื่อก่อนไม่ชอบแมว แต่ได้เลี้ยงโดยบังเอิญ เค้าเป็นแมวบ้านลายสลดสีน้ำตาลธรรมดาตกลงมาจากฝ้าเพดานที่เปิดไว้ซ่อมหลังคา(บ้านเป็อาคารพานิชย์)ตั้งแต่ยังไม่ลืมตา ต้องพาไปทำงานด้วย ให้นมทุกสองชั่วโมง ได้ 3 เดือน ไปเดินเที่ยวเล่น โดนแมวใหญ่ตัวสีดำกัดก้นเป็นฝี ต้องพาไปหาหมอเอ็กซเรย์กระดูก ตอนฝีใกล้แตก(ตอนแรกมองไม่เห็นเพราะขนบัง) เค้านอนซม ซุกกับตัวเรา 3 วัน วันรุ่งขึ้นฝีแตก ต้องพาไปให้หมอล้างแผลทุกวันเป็นเวลา ๒ สัปดาห์ แผลหายมีอาการชักต้องพาไปหาหมอหลายแห่ง พบว่าเค้าน่าจะมีอาการสมองพิการเนื่องจากตกลงมาจากที่สูงเมื่อยังเล็กซึ่งขณะนั้นยังกลับตัวกลางอากาศไม่เป็น ชักทุกสัปดาห์ ครั้งละ 1 นาที พอโตหน่อยเลยจับทำหมัน อาการชักประมาณ2-3สัปดาห์/ครั้ง ดีขึ้น ผูกพันกันมาก ทุกเช้าต้องมากตะกุยประตูห้องนอนตอน 6 โมง เราต้องตื่นมาอุ้มให้เค้าดูดขาหน้าต้วเองจ๊วบ ๆ อย่างสบายอารมณ์ แล้วค่อยหาข้าวให้กิน บางวันไม่อยากกินอาหารที่จัดให้ก็ทำท่าตะกุยดินกลบไว้ ตะกุยไปด้วย มองเราไปด้วย ถ้าเราเห็นแล้วก็ค่อยหยุด แสดงให้เห็นว่าหนูไม่อยากกิน จะกินอย่างอื่น บางครั้งก็เปลี่ยนให้ใหม่ แต่หลัง ๆ ชักเคยตัว ไม่ยอมกินท่าเดียว ให้ปลาทู ก็ไม่ยอม ต้องเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นเช่นอาหารเม็ด บางครั้งให้อาหารเม็ดไม่ยอมกินซะงั้น ต้องหาไก่ทอด ฯลฯ ตอนเย็นรออยู่หน้าประตู พอมาถึงต้องมาให้อุ้ม ถ้ายังไม่อุ้มก็จะคลอเคลียอยู่จนอุ้มแล้วค่อยกินข้าวเย็น ถ้าเห็นถือกระเป๋าเดินทางจะไปต่างจังหวัดเธอจะงอนไม่ยอมให้อุ้มเลย หนีไปหลบใต้ตู้มั่ง นั่งมองเหมือนเด็กมีปัณหา แต่ก็รักมาก เสียตั้งค์เพื่อรักษาเค้าไปหลายหมื่น เพื่อนบอกว่าเลี้ยงซะจนเสียแมว ตั้งแต่เลี้ยงเค้ามารู้สึกว่าจิตใจอ่อนโยนขึ้น ใจเย็นมากขึ้น รักสัตว์และเพื่อนร่วมโลกมากขึ้น หมา แมว ก็เข้ามาหามากขึ้น

เค้าเคยหายไปเพราะไปเที่ยวแล้วกลับไม่ได้ ต้องไปคอยถามบ้านที่คิดว่าจะไป ไม่น่าเชื่อว่าเค้าคอยเราอยู่ในท่อบ้านข้าง ๆ รอให้ไปรับ พอเจอตัวเราร้องไห้เลยเพราะเค้าอดข้าวเกือบ 2 วัน มอมแมมมาก พอแม่ไปรับเค้าตัวสั่น มองหน้าเราตลอดเวลา บางครั้งไปเที่ยวบ้านข้าง ๆ กระโดดลงไปแล้วขึ้นมาไม่ได้ ไปแต่เช้า ยันเย็น ยังไม่กลับ แม่ก็ตามหา ไม่เจอ คิดว่าไม่อยากกลับแล้ว พยายามทำใจ แต่เธอก็มานอนรอที่โล่ง ๆ ให้เรามองเห็นจากชั้นสาม แล้วพ่อต้องปีนไปรับกลับ ทุกวันนี้ทำหมันให้แล้ว อาการชักไม่ถี่เหมือนเมื่อก่อน สุขภาพดีขึ้นมากจนเป็นปกติ ขี้อ้อน น่ารักมาก

อ่านที่คุณจุ๋มเล่าแล้วเห็นภาพความผูกพัน น้องเหมียวคงต้องติดคุณจุ๋มแน่นอน ก็ช่วยชีวิตมันไว้ขนาดนั้นง่ะ... หมาแถวบ้านก็รู้คุณค่ะ...พี่ข้างบ้าน เขาไปเจอมันโดนรถชนอุ้มไปหาหมอ รักษาจนหาย...อาซิ่มบ้านเยื้องๆ กัน ก็รักสัตว์หาข้าวให้มันกิน ให้ไปนอนในบ้านตอนกลางคืน มันกลายเป็นยามประจำหมู่บ้าน คอยเห่าคนที่ไม่คุ้นในหมู่บ้าน ถึงเวลามันจะมารอหน้าบ้านเรียกให้ไปทิ้งขยะ หรือถ้าอาซิ่มที่ให้ข้าวให้น้ำ ไปเที่ยวหลายวัน...พอกลับมา มันร้องโหยหวน เหมือนคิดถึง..ทิ้งเขาไว้หลายวัน แบบนั้นเลย... สัตว์มันมีหัวใจเช่นกันค่ะ บางทีมันอาจจะรู้คุณ ซื่อสัตย์กว่า คนเีสียอีกนะคะ