สวัสดีค่ะ...คุณหมอ
คนชอบวิ่ง
เมื่อก่อนกะปุ๋มเคยสงสัยนะคะว่า... "ห่วง" - "กลัว"... "กล้า"... นั้นเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกันหรือไม่... และ "การวางไว้" (อุเบกขา)... กับความไร้หัวใจ... สัมพันธ์กันหรือไม่อย่างไร...
...
แต่ ณ ตอนนี้พอเข้าใจมากขึ้น...จึงก้าวเดินได้หลายก้าวมากขึ้น... แต่นั่นไม่ได้หมายถึงเก่ง...หากแต่หมายถึง... การเติบโต ซึ่งก็น่าจะเป็นเฉกเช่นลักษณะอีกในหนึ่งความหมายที่ว่า "อีกความหมายนึงก็คือพันธนาการ ถ้าเราเข้าใจ กล้า ปลดพันธนาการออก ก็จะหลุดจากกรอบเดิม ( ออกจากไข่แดง ) พัฒนาจิตใจของตนเองไปอีกระดับหนึ่ง ..."
และกะปุ๋มก็พิจารณาต่อไปอีก... การก้าวเดินไปอย่างผู้ที่อยากจะกล้า ใครคือ ผู้อยู่เบื้องหลัง...หากมองแล้วก็มีมากมาย แต่จะมีเพียงคนหรือสองคนเท่านั้นที่เป็นผู้มีอิทธิพลต่อจิตใจเราอย่างมาก ดั่งที่ อ.หมอธันยโสภาคย์... ท่านก้าวเดินออกจากพันธการที่รัดตรึงท่านไว้ ก้าวสู่วิถีทางแห่งชีวจิต ผู้ที่ผลักดันแห่งภายใน คือการใคร่ครวญอย่างมีปัญญาและเสียงภายในที่ตระหนักรู้ ขณะเดียวกัน.. ภายนอกคือ ภรรยาและลูก...
ในบทหนึ่งที่กะปุ๋มจำได้ดี คือ การตัดสินใจไม่รับคีโมฯต่อ บุคคลสุดท้ายที่ท่านสอบถามความเห็นและการตัดสินใจ คือ ลูกสาวของท่านที่เป็นแพทย์... ขณะรอฟังคำตอบจากลูกสาวท่าน น้ำตา...แห่งภายในท่านพังทำนบทะลักออกมา...อย่างกลั้นไม่อยู่...
สำหรับกะปุ๋มเอง...หากใคร่ครวญ.. แล้ว คือ แม่..แม่คือบุคคลตัวอย่างแห่งผู้กล้า กล้าต่อการเผชิญสิ่งที่เกิดขึ้นภายใน เรานมักคิดว่า..ความกล้าหาญ คือ การเผชิญต่อสิ่งภายนอก แต่จริงๆ แล้วหาใช่ไม่...
ความกล้าหาญที่ว่านั้น คือ การเผชิญภายในมากกว่า... ภายในที่ปรากฏและผลุดขึ้น... จากนั้นขึ้นอยู่กับเราว่า เราจะไปตามแรงดึงดูดนั้นหรือจะผลักตนเองออก...ซึ่งการขึ้นอยู่นี้ ขึ้นอยู่กับปัญญา...ที่ใช้ใคร่ครวญและไตร่ตรอง...อย่างเป็นไปตาม "สัจจะ" แห่งความเป็นจริง (ธรรมะ)...
^__^ บางครั้ง...เมื่อส่องกระจก ก็จะเจอบุคคลหนึ่งที่ซ่อนความหวาดกลัวไว้ลึกๆ... แต่บุคคลนั้นก็ได้บอกกับตัวเองว่า "เอาน่า..สิ่งใดเกิดก็เกิด... เราพร้อมเผชิญ"...ตกลงบุคคลนี้ พอเรียกว่าผู้กล้าได้ไหมคะ...อิอิ
............................................
ชะแว้ป...ไป pack กระเป๋าก่อนนะคะ...วันนี้ออกก้าวเดินตอนบ่ายๆ ค่ะ...
(^_____^)
