ผมเคยหลงทาง ทั้งหลงจริงๆ และ หลงแบบที่ ดร.กะปุ๋ม เขียนในบันทึกนี้...

แต่วันที่ไปขอนแก่น น่าจะไม่หลงนะครับ ทางคุณเด่น กับคุณเหว่า ติดต่อรถพร้อมคนขับให้ผมแล้วครับ :)

ขอบคุณมากๆครับ กับควงามช่วยเหลือ

จาก

คนชอบหลง

ยินดีค่ะ...

หลงที่ร้ายที่สุด คือ หลงในตัวเอง ว่ามีเรามีเขา ... นำไปสู่การเกิดอีกไม่รู้สักกี่ครั้ง...

เราเกิดมาต่างเป็นผู้หลง... การหลง บางครั้งก่อเกิดการเรียนรู้เสมอ และมีค่าอย่างยิ่ง จะรู้ได้ว่าเราหลงก็ต่อเมื่อเราพอได้เริ่มรู้ตัวและได้ตื่นขึ้นจากความหลงนั้น

-------

(^___^)

สวัสดีครับ

หลงทางหนึ่ง ได้รู้ทางที่ไม่ใช่อีกทางหนึ่ง

ก่อนมาแคนาดา มัทตัดนสพ.ไทยไว้ 1 หน้า เอาติดตัวมาด้วย แล้วพอมาถึงก็มาเอาเข้ากรอบ เป็นภาพวาดสีน้ำคอลัมน์ด้วยปลายพู่กันของคุณ ทวิวัฒน์ ภัทรกุลวณิชย์

คุณทวิวัฒน์เขียนคำประกอบภาพไว้ส่วนหนึ่งว่า

"ความหมายของการเดินทางของแต่ละคนอาจมีนิยามแตกต่างกันไป บ้างก็นึกถึงการท่องเที่ยว บ้านก็นึกถึงการไปให้ถึงจุดหมาย บ้างนึกถึงการแสวงหา

ไม่ว่าจะนิยามกันอย่างไร ผมว่าเราล้วนเป็น'นักเดินทาง'กันทุกคน

อย่างผม...ผู้ด้อยโอกาสในการเดินทางก็อาศัยหนังสือนี่แหละนำผมออกสู่โลกกว้าง แต่ก็แปลกที่ยิ่งอ่านมากยิ่งรู้สึกว่ารู้น้อย

ทุกวันนี้ผมยังกระหายอยากไปไหนต่อไหนเสมอ เพราะยังรู้สึกว่าโลกนี้ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก แต่บางทีการออกเดินทางสำรวจโลกภายนอกเพียงอย่างเดียวจนลืมกลับเข้ามาสำรวจภายในตัวเอง ก็อาจทำให้'หลงทาง'เอาง่ายๆเหมือนกัน..."

ขอบคุณพี่กะปุ๋มที่เป็นเขียนบันทึกและอนุทินดีๆให้เข้ามาสำรวจภายในตัวเองอยู่เสมอๆค่ะ

• แวะมาซึมซับกับเพื่อนเดินทางครับ

• “ไม่มีการเรียนรู้ ถ้าไม่มีการปฏิบัติ และ การปฏิบัติทุกอย่าง จะทำให้เกิดการเรียนรู้เสมอ”

• เราจะเรียนรู้อะไรใหม่ ๆ เสมอถ้า เปิดใจ ทำใจให้ว่าง
• Appreciative Inquiry (AI) ?
• ได้เรียนรู้จากหลายสำนัก แต่ก็ยังไม่ซึ้ง ได้อะไรใหม่เสมอ เมื่อเปิดใจครับ 

สวัสดีค่ะ

- หลงทางเสียเวลา ...หลงติดยาเสียอนาคต

แต่หลงทางดีกว่า เพราะอย่างไรก็ขึ้นชื่อว่านักเดินทาง ...แต่ทำอย่างไรเมื่อหลงในวังวนแห่งความรัก..และคิดถึงจ๊ะ

เพราะคนเราทุกคนต้องเดินทาง ต่างคนจึงต่างมี "วิถี" ของตัวเอง...

หนทางที่จะนำเราไปสู่จุดหมายปลายทางของแต่ละคนย่อมต่างกัน...

แต่สำคัญตรงที่เราต้องไม่ "หลง" บนเส้นทางที่เราเดินครับ...

ขอบคุณครับผม...

รู้หลง (ทาง) นะขณะที่รู้ว่าหลง --> ก็ไม่หลงแล้ว (เพราะคงจะหาทางที่ถูกต้อง)

ส่วนขณะที่เราไม่รู้ว่าหลง (ทาง)อยู่หล่ะ --> อาจจะต้องหลงต่อไปจนกว่าจะ "รู้ตัว"

ด้วยความเป็นไปแห่งการมีชีวิต ---> กับความคุ้นเคยใน "ความหลงไหล" อาจจะต้องให้เวลากับการเรียนรู้ ที่จะรู้ตัวว่า "หลง"

ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องราวดี...ดี

การหลงกับดักความคิดที่ตัวเองสร้างขึ้นมานั้นยากนักหนา แม้เส้นทางที่จะเดินเข้าสู่เส้นทางหลักอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ยืนอยู่ แม้ว่าจะมีคนชี้ทางให้ก็ตาม

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม :)

ขอบคุณครับ

แวะมาอ่านอีกรอบ ขอโทษด้วยครับที่พิมพ์ออกมาไม่หมดเมื่อวานนี้ อ่านไปมาอ่านมา งง เอง

การหลงกับดักความคิดที่ตัวเองสร้างขึ้นมานั้นยากนักหนาที่จะก้าวออกมาได้

ชมรมพยาบาลชุมชนแห่งประเทศไทย

ร่วมกับ

สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.)

ขอเชิญร่วมประชุมวิชาการประจำปี 2551

"ทุกย่างก้าวของชีวิตคือ... การพยาบาล"

ระหว่างวันที่ 19-21 มกราคม 2552

ณ โรงแรมอมารี แอร์พอร์ต ดอนเมือง กรุงเทพมหานคร

รายละเอียด ติดตามใน

https://sites.google.com/site/thainurseclub/

ถ้าหากว่าทางอันประเสริฐที่สุดคือทางแห่งอริยมรรคซึ่งมีองค์แปดแล้วนั้น

หากบุคคลใดกล้าที่จะเดินตามทางอันประเสริฐสายนี้แล้วนั้นย่อมมีชีวิตอันประเสริฐ บริสุทธิ์ และสิ้นสุดแห่งความเห็นแก่ตัว

ในทุก ๆ เส้นทางล้วนแล้วแต่มี "พญามาร" คอยชัก คอยจูง ให้เราหลงออกนอกลู่ นอกทาง เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ออกหน้า ออกหลัง เวียนไป เวียนมา ตาย ๆ เกิด ๆ

แต่ถึงอย่างไรหากเราตั้งใจให้มั่นในทางเดินสายที่ว่าด้วยอริยมรรคนี้แล้วย่อมไม่เหนื่อยเปล่า เพราะทุกก้าวนั้นคือ "ต้นทุน"

ต้นทุนที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า

ต้นทุนที่จะได้พบมิตรซึ่งเป็นกัลยาณมิตร

ต้นทุนแห่งกัลยาณมิตรจักส่งเสริมเกื้อหนุนให้เราเจอ "องค์พ่อ แม่ ครูอาจารย์"

ต้นทุนแห่งองค์พ่อ แม่ ครูอาจารย์ ที่ท่านสั่งสมบารมีมา จะช่วยส่องไฟที่มีหมอกหนาให้สว่างจ้าทั้งเส้นทาง

ชีวิตที่เกิดมาเมื่อได้พบองค์พ่อแม่ครูอาจารย์แล้วถือได้ว่าเป็นชีวิตที่ประเสริฐ

เมื่อชีวิตก้าวเดินตามทางของท่านย่อมประเสริฐและบังเกิดผล

ชีวิตนี้เมื่อได้เกิดมาเป็นคน ควรดำรงตนให้อยู่เป็นถนนแห่งอริยมรรคจักพ้นเอย...