ข้าพเจ้าได้มีโอกาสในการได้พิจารณาแห่งสภาวะความตายและการถูกบีบคั้นทางจิตที่ผู้คนได้สัมผัสและเกิดสภาวะแห่งความพยายามหาทางออกเพื่อหลีกเร้นไปให้ไกลจากสภาวะบีบคั้นดังกล่าว

 "ความตาย" และการพิจารณาด้วยใจอย่างใคร่ครวญ...

ข้าพเจ้าเคยรับรู้มาว่า “ปัญญา” ----> อันเป็นตัวรู้ ข้อมูลที่แสดงถึงการได้มาซึ่งสภาวะแห่งการได้รู้ ที่ผู้คนได้มาจากการศึกษาจะสามารถพยุงชีวิตผู้คนให้ก้าวพ้นออกไปจากสภาวะทุกข์อย่างหยาบที่บีบคั้นให้เบาบางลงไปได้ แต่ก็ยังยากที่จะนำพาหรือไม่นำพาบุคคลนั้นออกจากสภาวะทุกข์ที่ละเอียดออกไปได้ ในบุคคลแม้ว่ามีความรู้ในระดับสูงก็หาใช่ที่จะหาทางออกแห่งชีวิตได้อย่างเหมาะสมไม่ รูปแบบต่อการเผชิญปัญหาแห่งสภาวะทุกข์นั้นต่างอาจมีรูปแบบไม่ได้แตกต่างออกไปจากชาวบ้านธรรมดาที่ปราศจากโอกาสการศึกษาระดับสูงได้

แล้วอะไรเล่าที่เป็นเหตุให้ผู้มีการศึกษาระดับสูง ตัดสินใจนำพาตนเองออกไปให้พ้นจากสภาวะแห่งทุกข์บีบคั้นได้ ----> ด้วยความตาย

“จิตใจ” >>>… การรับรู้ในระดับลึกลงสู่สภาวะแห่ง “วิญญาณ”

การเสพ >>>… อารมณ์แห่งทุกข์อยู่เนืองๆ...รวมไปถึงการเสพสภาวะแห่งอารมณ์ ความรู้สึก นึกคิดทางลบอยู่บ่อยๆ ด้วยเช่นกัน

ปัญญา >>>… อันเบิกบาน กระจ่าง

...

ฯลฯ

ต่างๆ เหล่านี้เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้านำมาใคร่ครวญพิจารณา การมองลึกลงไปมากกว่าปัจจัยภายนอกที่เห็นๆ ที่เป็นเพียงสมองรับรู้ หากน้อมใจลงไปพิจารณาอย่างใคร่ครวญถึงผู้ที่ตัดสินใจฆ่าตัวตาย หรือทำร้ายตนเองที่อาจเนื่องด้วยสาเหตุหรือเรื่องราวใดใดก็ตาม แต่นั่นต่างเป็นการสะท้อนให้เห็นได้ว่า บุคคลเหล่านั้นต่างไม่สามารถเผชิญหรือทนได้ต่อสภาวะแห่งการบีบคั้นหรือคุกคามอยู่ได้...

*ตัดเรื่องราวหรือรายละเอียดหรือเนื้อหาออกไป แต่น้อมพิจารณาลงไปอย่างละเอียดถึงความสามารถทนได้หรือไม่ได้ของ “จิตใจ” ต่อปัญหาหรือทุกข์ที่บุคคลนั้นกำลังเผชิญอยู่...

สภาวะแห่งการบีบคั้นนั้น ก็เปรียบเสมือนได้กับคนเรากำลังโดนก้อนหินก้อนใหญ่ทับแน่นอยู่หน้าอก เราใช้ความอดทนและกำลังของมือ-แขนสองข้างพยุงหินก้อนใหญ่นั้น ซึ่งแทบจะต้านทานไม่ไหว ผนวกกับความอดทนที่พอมี แต่...

“ความอดทน + กำลัง” ที่มีอยู่นั้นช่างน้อยหรือเกิน

และหมดลงไปเรื่อยๆ จึงจำยอมอย่างจำนนต่อหินก้อนใหญ่นั้น (ท้อถอย ยอมแพ้) และปล่อยให้ตนเองสิ้นลมหมดไปภายใต้หินก้อนนั้น

หินก้อนใหญ่ = ทุกข์หรือปัญหา

ความอดทน/กำลังของมือ-แขน = สภาพกำลังแห่งจิตใจ

สิ่งที่ขาดออกไป คือ “สติ” และ “ปัญญา” ที่บุคคลไม่ได้นำมาใช้ร่วมกับกำลังและความอดทนที่มีอยู่ เมื่อขาดสติ ปัญญาก็จะไม่เกิด ก็ยากที่จะหาหรือเจอหนทางที่นำไปสู่การแก้ไขหรือหาทางออกได้ -----> ทำให้คิดอะไรไม่ออก แก้ปัญหาไม่ได้ มืดมนไปหมด จมอยู่กับสภาวะทุกข์ทีบีบคั้นอยู่

ทางออกอันสว่างของผู้คนหรือการช่วยเหลือ คือ การน้อมนำไปสู่การสร้างสภาวะที่ไม่ได้เป็นเพียงแค่การเพิ่มกำลังแห่งความอดทนเท่านั้น หากแต่เป็นหนทางให้ผู้คนได้ฝึกฝนการนำพาตนเองไปสู่สภาวะแห่งการเกิด “ปัญญา” อย่างแท้จริง เพื่อนำมาใช้ในการนำพาตนเองออกจากสภาวะแห่งการบีบคั้นได้ เส้นทางแห่งการสร้างและก่อให้เกิดปัญญาอันงดงามอย่างแท้จริงได้นั้น ผู้คนต่างมีสภาวะแห่งจิตที่นิ่ง สงบเย็น ….>>> ใจเบาเบา เพราะเมื่อไรที่สภาวะแห่งจิตที่นิ่งเย็นได้แล้ว จะมองเห็นสิ่งที่มากระทบได้ชัดเจนขึ้น เมื่อมองเห็นรูปร่างความชัดเจนดังกล่าวแล้วก็อาจจะมองเห็นทางออกหรือทางแก้ไขสิ่งที่มากระทบหรือกำลังคุกคามเราอยู่ได้...

พึงเมตตาและสงสาร “ผู้คน” ที่ตกอยู่ในสภาวะดังกล่าวนี้ให้มากเท่าที่พลังใจเรามี สิ่งไหนที่เราพอช่วยได้...อย่าได้รีรอช่วย หากว่าบุคคลยังไม่สามารถผ่านพ้นไปได้เหลือกำลังแห่งเราที่จะช่วยแล้ว ก็พึงวางลงจากใจเบาเบา...วางใจเป็นกลาง เพราะนั่นสุดวิสัยแห่งความสามารถของเราแล้วที่จะช่วยเหลือ พอเพียงเราน้อมใจต่อตนเองว่าเราเต็มที่ต่อสิ่งที่เราทำลงไปแล้วหรือยัง หากเต็มที่ก็พึงน้อมใจวางลง...ด้วยใจเบาเบาแห่งความเข้าใจต่อสภาวะและเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้น...

-----------------------------

Note: วรรคสุดท้ายแห่งความรู้สึกนึกคิด

"ขอให้ดวงวิญญาณผู้ตายไปสู่สุขคติ "

เรื่องราวของดวงจิตนี้ทำให้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้เรื่องความตายและการฆ่าตัวตายได้ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม แต่ละรายที่ผ่านมากระทบ น้อมนำให้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้อย่างใคร่ครวญต่อสภาวะแห่งจิตใจของผู้คนมากยิ่งขึ้น

ไม่แม้แต่จะละเลยได้...ต่อสภาวะผู้คนที่ผ่านเข้ามาสัมพันธ์ ต่างเป็นผู้ที่มีคุณค่าและมีความหมายสำหรับข้าพเจ้าเสมอ