"เราเหนื่อยไม่ได้นะ ท้อไม่ได้นะ เพราะยังมีคนอีกมากมายต้องการความช่วยเหลือจากเรา"

"เมื่อเราก้าวลงไปในงานของเรา...เราพบว่า มีหลายหลายอย่างมากมายรอเราทำ ตามกำลังสามารถที่เรามี"

"ขณะที่ยังมีลมหายใจนี้อยู่...กำลังที่มีทั้งหมดขอทุ่มเทให้กับการทำงาน"

การได้ทำงานทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่นี้มีคุณค่า"

...

และอีกคำพูดหลายๆ ประโยคที่ผ่านออกมาจากหัวใจคนทำงาน อย่าง นพ.ดร.โกมาตร จึงเสถียรทรัพย์ และพี่หยดน้ำ หรือคุณติ่ง ...ที่เขียนในเรื่องพยาบาลไร้หมวก ==> คนทำงานกับชุมชนด้วยหัวใจแห่งความเป็นมนุษย์

ข้าพเจ้าได้นำเรื่องเล่าของทั้งสองท่านนี้บอกต่อน้องๆ พยาบาลที่จบมาใหม่เมื่อวันก่อน

แต่วันนี้คำพูดเหล่านี้ได้ผุดขึ้นในห้วงคำนึงของข้าพเจ้าอีกครั้ง

วันนี้ทั้งวัน...ข้าพเจ้าอาสาอยู่คลินิคให้น้องๆ วันนี้ต้องดูแลทั้งคลินิกกระตุ้นพัฒนาการและคลินิกให้คำปรึกษา ขณะเดียวกันข้าพเจ้ามีรายงานด่วนที่ต้องเขียนส่งและเป็นการเขียนที่ต้องเรียบเรียงเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งถือว่าตนเองนั้นไม่ถนัดมากเลยต่อการใช้สำนวนที่ advance แต่ก็ได้พยายามทำงานทุกอย่างให้ได้เต็มตามศักยภาพที่ตนเองมีอยู่ ณ ขณะนั้น...

การงานถือว่า "ยุ่ง" เพราะมีทั้งเด็กที่ต้องมาฝึก speech therapy และเด็กออทิสติคมากระตุ้นพัฒนาการ ขณะเดียวกันมีพี่พยาบาลที่ตึกเดินมาขอร้องให้เข้าไปพูดคุยกับผู้ป่วยรายหนึ่งและครอบครัว ที่ประสบอุบัติเหตุและถูกตัดขา... พร้อมกับผู้ป่วยต้องบำบัดสุราและรอส่งต่อกลับบ้าน

เป็นผู้ป่วยที่เราต้องคุย...เลื่อนไม่ได้

ขณะที่สภาวะภายนอกยุ่ง ข้าพเจ้าใช้โอกาสนี้ปฏิบัติต่อภายในด้วยใจที่นอบน้อม พิจารณาและตามดูปฏิกิริยาที่เกิด "ใจยังนิ่งเย็น"... แต่กายเริ่มล้า

การให้คำปรึกษาเชิงจิตวิทยา สองรายต่อวันนี่ถือว่ามากและใช้พลังงานไปค่อนข้างเยอะ

แต่ด้วยความที่อาศัยการฝึกฝนตนเองให้อยู่กับลมหายใจ ทำให้สามารถที่จะเผชิญกับผู้ป่วยได้ในหลายๆ รายในวันนี้ ...มันเป็นพลังที่ดีอย่างหนึ่งในความคิดของข้าพเจ้า การได้ช่วยเหลือและเยียวผู้คนที่มีความทุกข์ทางจิตใจ ให้เขาสามารถเผชิญต่อความทุกข์นั้นได้ด้วยใจเบาเบา ใจที่เบิกบานนี่ถือว่าเป็นความท้าทายสำหรับข้าพเจ้าเอง

และข้าพเจ้ามักจะรู้สึกขอบคุณผู้ป่วย...ที่เข้ามา และให้โอกาสข้าพเจ้าได้แบ่งปันแนวทางไปสู่ความช่วยเหลือ ...

วันนี้ถือว่าแทบหมดแรงกาย ... เพราะต้องอาศัยการเคลื่อนไหว ทั้งการกระตุ้นพัฒนาการเด็ก และการเดินไปตามตึกต่างๆ เพื่อไปเยียวยาผู้ป่วยที่ทางพยาบาลประจำตึกส่งมาให้ ...เมื่อกลับมาถึงบ้าน ปกติจะต้องไปวิ่ง เพราะการวิ่งเสมือนการ recharge ตัวเอง ... แต่วันนี้ด้วยความที่ต้องมานั่งเขียน paper ด่วนเพื่อต้องรีบส่ง จึงเพียงได้แค่เดินเบาเบาในบ้าน...

หมดแรง... แต่...

เมื่อมา check mail พบว่ามีเมล์อีกมากมายหลายฉบับที่รอการตอบกลับ และมีเมล์หนึ่งที่ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงถ้อยความข้างบน

"เหนื่อย และท้อไม่ได้...มีคนอีกมากมายที่กำลังจะจมน้ำ"

เรานั้นเปรียบเสมือนที่ยังพอพยุงตัวอยู่ในน้ำได้ และได้เรียนรู้และฝึกฝนตนเองต่อการดำรงอยู่ท่ามกลางสภาวะน้ำเชี่ยว เมื่อมีคนส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือมา จะละทิ้งหรือเพิกเฉยได้อย่างไรกันเล่า ...

เท่านั้น ... พลังทั้งหมดที่มีกลับฟื้นขึ้นมา ==>พลังที่ว่านั้น เป็นพลังแห่งแรงใจที่ส่งมาสู่เซลล์ต่างๆ ทางกายทำให้กายที่อ่อนเพลียและล้านี้กลับมีกำลังขึ้นมา ข้าพเจ้า...รีบอาบน้ำ ทำร่างกายให้สดชื่น reset ร่างกาย เพื่อเตรียมพร้อมให้จิตนี้ได้ทำงานอย่างเต็มที่

"หนูไม่รู้จะทำยังไงดีช่วยให้หนูหลุดพ้นจากความรู้สึกแบบนี้ที"

ถ้อยความนี้...มีคุณค่ามากสำหรับข้าพเจ้า

ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกถึงพลังและกำลังที่มีและพอเหลืออยู่สำหรับการมีชีวิตนี้ต่อการได้พูดคุยและสัมผัสต่อความทุกข์...ของท่านนี้และอีกหลายๆ ท่าน...

ขอบคุณหลายท่านที่ให้โอกาสได้ยื่นมือไปสัมผัสกันและกันเพื่อการเยียวยา...

ถอดบทเรียน...สำหรับตนเอง

แห่งการงาน...อันเบืกบานและคุณค่าที่ปรากฏ

๘ เมษายน ๒๕๕๒

----------------------------------------------