เด็กสาวอายุเพียง 15 ปี...ผ่านการฆ่าตัวตายมาสองครั้ง ...ผ่านการถูกล่วงละเมิดทางเพศ ผ่านการคลุกคลีกับกลุ่มเพื่อนที่เสพยาเสพติด สักรอยสักรูปต่างๆ ตามตัวด้วยตัวเอง ควบคุมอารมณ์โกรธและโมโห...ได้ยาก มักทำร้ายขว้างปาข้าวของ

ข้าพเจ้านั่งมองหน้าเธอ...ระหว่างที่เธอบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตให้ฟัง

พี่เพชร-นักสังคมสงเคราะห์ส่งเธอมาคุยกับข้าพเจ้า บางคราข้าพเจ้าก็มองเห็นความสดใสในแววตาและน้ำเสียง บางคราก็เห็นร่องรอยแห่งความบอบช้ำของชีวิต

พ่อกับแม่แยกทางกัน ปู่กับย่าเลี้ยงเธอมาตั้งแต่อายุ ๑๕ วัน... พ่อหายสาปสูญไปหลายปีไม่เคยติดต่อมาทางบ้าน และเพิ่งกลับมาสู่บ้านได้เมื่อสองปีที่แล้ว ส่วนแม่นั้นไปมีครอบครัวใหม่...

สิ่งที่เสพเป็นประจำ คือ ความรุนแรง...

ดอกไม้อันเบิกบาน ได้ถูกรดด้วยน้ำร้อน...คือ การเปรียบเปรยที่ข้าพเจ้ารู้สึกเมื่อมองสบเข้าไปในนัยตาของเธอ

เธอเล่าว่า "เวลาที่หนูโมโห...หนูจะใช้เข็มสักลายนี่แหละ สักตามตัว"... "ไม่เจ็บเหรอ" ข้าพเจ้าถามเธอ "ก็เจ็บ แต่ไม่มาก มันชาชิน"... เธอได้ถูกไล่ออกจากโรงเรียนเพราะทะเลาะวิวาทกับเพื่อน โมโหที่รู้สึกว่าเพื่อนเกลียดชังก็เลยกระโดดถีบเพื่อน... แต่เธอก็รู้สึกเศร้าใจ

อารมณ์เดียวแต่ผลัดกันแสดงออก "อารมณ์เศร้าและอารมณ์โกรธ" จริงๆ แล้วทั้งสองอย่างนี้คือ อารมณ์เดียวกัน แต่...หัวใจของเธอแห้งผากไม่เคยได้รับการรดน้ำด้วยความชุ่มฉ่ำ เธอจึงเติบโตขึ้นมาด้วยความก้าวร้าวและรุนแรง...

หากว่า...เธอได้รับการโอบกอด ด้วยความรัก

เธอคงเติบโตเป็นเด็กสาวที่น่ารักคนหนึ่ง...

๒๑ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๔

แด่...สังคมน้อยๆ