ณ ขณะนี้เป็นเวลาโพล้เพล้…

แม้ไม่มีแสงแดดทาบทอท้องฟ้า แต่แสงอันกำลังลับหายไปนี้ก็ทำให้ใจสงบได้อย่างรื่นรมย์ภายในได้ ข้าพเจ้าเพิ่งเสร็จกิจ...การฝึกโยคะ หลังจากผ่อนคลายแล้วข้าพเจ้ามาเอกเขนกบนโซฟานุ่มตัวเล็ก ทางสถาบันกัลยาณ์ราชครินทร์จัดให้ข้าพเจ้าพักใน ม.มหิดล ศาลายา ห้องพักอยู่ชั้นหก จึงได้รับลมโชยมากระทบผิวขณะฝึกโยคะ

หลังจากพลิกหนังสือไปได้สองสามหน้า ข้าพเจ้าเปลี่ยนอิริยบทลุกนั่ง เอกเขนกมองไปนอกหน้าต่างๆ มีต้นโมกข์ขนาดพอดี น่าจะอายุอยู่ในรุ่นหนุ่ม ยืนต้นตระหง่านในกระถางใบใหญ่ที่ระเบียงที่ตกแต่งออกสไตล์ไทยๆ เป็นภาพที่สวยงามในสายตาของข้าพเจ้า มีนกสองสามตัวแบบมาสื่อสารกันก่อนเตรียมกลับไปที่รังของตัวเอง...

ข้าพเจ้าเดินทางมาถึง นครปฐมเมื่อบ่าย แวะไปที่สถาบันกัลยาณ์ราชครินทร์ก่อน...คุณสำราญไปรับข้าพเจ้าด้วยตัวเองที่สนามบินดอนเมือง และให้การดูแลเทคแคร์เป็นอย่างดี ข้าพเจ้าขอยกเลิกอาหารมื้อเย็น ... จึงได้ใช้เวลาอย่างเต็มที่ในสถานที่พักที่เรามองหาโอกาสที่ดีดีสำหรับตนเองได้เสมอ... เดิมทีข้าพเจ้าตั้งใจจะลงไปเดิน แต่สภาพดูมีทั้งคนและรถวุ่นวาย ก็เลยตั้งใจว่าเช้าวันพรุ่งนี้ค่อนตื่นลงไปเดิน-วิ่ง...

หลังจากที่ปิดกระจกบานกั้นภายในและภายนอก “ความเงียบปรากฏขึ้น” ทำให้ข้าพเจ้าได้ยินเสียงภายใน(ซ้อน)ของตนเองชัดยิ่งขึ้น เมื่อสักครู่ข้าพเจ้าได้อ่านบทหนึ่งที่ว่าด้วย “สุนทรียะสนทนา” จึงได้ใคร่ครวญในเรื่องนี้ ทำให้นึกย้อนไปสมัยที่เรียนทักษะ (skill) ทางด้านจิตวิทยาให้คำปรึกษา (psychology of counseling) ซึ่งทักษะในเบื้องต้นที่เราต้องฝึก คือ การฟัง เพราะหากเราไม่ตั้งใจฟัง เราก็จะไม่สามารถได้ยินในเรื่องราวที่ผู้พูดพยายามจะสื่อสารให้เราได้รับทราบ ... ซึ่งเมื่อพิจารณาตามรูปแบบก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก..แต่ก็เป็นที่น่าแปลกใจว่า ผู้ที่คิดวิธีนี้ขึ้นมาคือ เดวิท โบห์ม ซึ่งเป็นนักฟิสิกส์

แต่จะอย่างไรก็แล้วแต่ ...การฟังในลักษณะการน้อมใจลงฟังนี้ ทำให้เกิดความสงบเกิดขึ้น โดยเฉพาะความสงบและสันติสุขภายในของผู้พูดและผู้ฟัง เพราะนี่อยู่ภายใต้บรรยากาศของการเคารพ ให้เกียรติในกันและกัน...

เอกเขนกกับหนังสือได้สักพัก ... ไปเจอหนังสือเล่มหนึ่งน่าอ่านมาก เป็นของท่านปยุตโต ... ก็เลยใช้เวลาสำหรับหนังสือเล่มนี้นานพอสมควร...

ทุกขณะจิต ก็ได้ยินเสียงแห่งบทสนทนาในตนเอง ... ต่อสิ่งที่มากระทบทุกผัสสะ แต่ไม่ได้ทำให้ภายในวุ่นวายอะไร ก็ยังดำรง เมื่อไรที่ความจดจ่อมาจดจ่ออยู่ที่กิจที่อยู่ตรงหน้า... ข้างในก็เงียบ ข้าพเจ้าคิดว่า คงกำลังเก็บข้อมูลที่ได้รับจากสารใหม่เข้าไปประมวลผลและเก็บไว้ พร้อมการเชื่อมโยง และนำมาใช้ในเวลาต่อไป... มันคือ ความมหัศจรรย์ยิ่งนักสำหรับการได้เกิดมาเป็นมนุษย์ภายใต้โอกาสของการได้เรียนรู้ในเรื่องราวต่างๆ นี้

โอกาส...ที่หยิบยื่นให้กับตนเองทุกครั้งของการเดินทางหรือการใช้ชีวิต ...

คือการให้ตนเองได้อยู่กับตนเอง เพื่อน้อมใจลงฟังเสียงตนเอง มากกว่าที่จะนำพาภายในออกไปสู่ภายนอก บางครั้งการที่เราวุ่ยอยู่กับกิจภาระต่างๆ มากมาย แต่เราลืมเหลียวแลกลับมาสู่ภายใน การที่เราได้น้อมเข้ามาภายในนั้นทำให้เราได้เกิดการทบทวน มองเห็นภาพผืนใหญ่ทางความคิดและความรู้สึก ... บางครั้งอาจเผลอไปทางเสริมสร้างพลังบวก และสั่งสมอัตตาไปแบบไม่รู้ตัว...

-------------------------------------------- 

เขียนไว้เมื่อวันที่ 24 กันยายน 2551

ณ ศาลายาพาวิเลี่ยน ม.มหิดล

หัวค่ำ