๒๘ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๓

แด่เธอผู้เป็นที่รัก

...

เมื่อก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมงฉันได้ถามตัวฉันเองว่า จริงแท้แล้ว "ฉัน" นั้นมีความรักต่อที่รักหรือไม่ หรือว่าฉันนั้นเพียงแค่เกิดความรักในตัวเอง อันเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวอย่างยิ่ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาในห้วงเวลาสองสามวัน ... ทั้งๆ ที่ฉันนั้นได้พบปรากฏการณ์แห่งการเรียนรู้ในตนเอง และเกิดเป็นความซาบซึ้ง แท้จริงแล้วฉันกำลังโดนหลอกด้วยความอยากหรือไม่

หากว่าฉันรักจริง ใจของฉันต้องเบิกบานสิ

ฉันกำลังถูกเจ้าราคะนั้นหลอกลวงให้เกิดการยึดว่านี่คือ ความรักของฉัน ซึ่งแท้จริงแล้วไม่ใช่และไม่มีเลย ไม่มีคำว่า "ความรักของฉัน"... ที่แท้แล้ว มันเป็นเพียงอาการ "รัก" อันไร้เงื่อนไข ... ซึ่งที่ผ่านมานั้นฉันได้นำพาตนเองก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งการฝึกฝนรักไร้เงื่อนไขนี้ อันเป็นรักที่ใครๆ ก็โหยหาให้เกิดเป็นความอิ่มในใจ...

สองสามวันมานี่ฉัน...ได้ก้าวพลาดไปในหลุมพรางและกักดักที่ทำมาดักทางเดินของฉันเอง ใจของฉันเต็มไปด้วยการครอบครองและความเห็นแก่ตัว ... แต่หลงประเสริฐไปว่า "ฉัน" นั้นมีความรักที่ยิ่งใหญ่

ที่รัก...ฉันรู้สึกเสียใจที่ได้สาดความทุกข์อันแฝงในรูปของความโกรธและความไม่พอใจ อันเป็นความโกรธและความไม่พอใจที่เป็น "อณู" เล็กๆ ที่แทบสัมผัสไม่ได้ หลายครั้งที่ที่รักสะท้อนและให้สติ... แต่ฉันนั้นก็ยังมองไม่เห็น

"ฉัน"...นั่งลง และมองมาที่ใจ มันช่างมีแต่ความบีบคั้นและอาการอยากปะทุ ปะทะ และความเจ็บปวด... แต่อาการเหล่านี้ ฉันนั้นมองไม่เห็นในตัวเอง แต่หลายครั้งฉันนั้นเลือกที่จะไปสาดใส่ที่รักเสมอ ... ความเห็นตัวของฉันช่างเลวร้ายเสียจริง ตกลงแล้วฉันรักที่รักหรือฉันรักตัวเองกันแน่... ความไม่แคร์ ความไม่ใส่ใจ ความเอื้ออาทร ฉันนั้นปรารถนาที่อยากจะทำจริงเพื่อให้ที่รักบรรเทาทุกข์ หรือเพียงแค่สนองให้ฉันทุกข์เบาบางลง...

เป็นเรื่องที่ ฉัน...ได้เลือกนำมาใคร่ครวญในตนเอง

แล้วฉันก็พบว่า ฉันนั้นกำลังถูกตนเองหลอกอย่างไม่รู้ตัว

ความรักที่ใสใส...ที่มักนำพาความเบิกบานมาสู่ใจของฉัน ดั่งดอกไม้บานนั้น ตอนนี้โดนความร้อนของโทสะราดลงไปทำให้ดอกไม้นั้นเหี่ยวเฉา โชคดีที่ว่า ... ดอกไม้นั้นยังไม่ตาย แต่ต้องเป็นหน้าที่ของฉันล่ะนะที่จะต้องหันมาฟูมฟักให้ดอกไม้นี้ฟื้นตัวขึ้นมา

การภาวนาอยู่กับลมหายใจ ทำให้ฉันได้มีสติ...และมองเห็นอณูอันเป็นอนุสัยเล็กๆ ของความเห็นแก่ตัวนอนเนืองอยู่ในใจ ฉันเกือบพลาดทำร้าย "ใจ" ของที่รักซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างโง่เขลา...

ค่ำคืนนี้...ฉันขอโทษที่รัก ที่ได้ทำให้ที่รักต้องเศร้าหมอง และปนเปื้อนรอยแห่งความรุ่มร้อนในใจนี้ ฉันต้องหันกลับมาดูแลและเยียวยาใจ...ดวงนี้เสมอว่าเป็นลูกน้อยๆ ที่ฉันต้องตระคองกอดให้เขาหรือเธอปลอดภัยจากความโกรธ และความอยากในต่างๆ ...

ที่รัก...ฉันหวังว่าค่ำคืนนี้ ดวงดาวบนท้องฟ้าจะส่องนำทางให้ที่รักได้หลับไปด้วยใจสว่างอันเปี่ยมด้วยอนุภาคแห่งความรักที่ตระคองกอดใจของที่รักไว้...พรุ่งนี้เช้าท้องฟ้าจะรอรับความสว่าง...ของแสงตะวันอีกครั้ง แล้วเราจะได้พบกับความอบอุ่นแห่งใจอีกครั้ง

ด้วยความรัก

๒๓.๕๒