ชีวิต...ธรรมดา ที่หากันเจอ

เป็นหนทางที่เรานั้นเลือกต่อตัวเราเอง

เป็นความคิด เป็นความฝัน หรือเป็นความจริง...

ทุกอย่างนั้นเป็นเพียงบทเรียนที่เราสามารถเลือกให้ตนเองได้เรียนรู้

บทเรียนต่อ...ชีวิต

ที่ทั้งแบบเลือกได้...และเลือกไม่ได้

แต่หน้าที่เรานั้น...มีหน้าที่เรียนเพื่อรู้...

เมื่อ "รู้" แล้วเราก็ไม่เรียนอีก

------------------------------------------------------

ทุกอย่าง...ที่ปรากฏในชีวิตคือ ความงดงาม เรานั้นลืมมองหาความงดงาม จนได้ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่านไป เราลืมสิ่งต่างๆ ที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเรา แต่เมื่อผ่านไปแล้วมันก็ผ่านเลยไปเท่านั้น บางครั้งก็รู้สึกเสียดาย...แต่ความเสียดายก็ปรากฏเพื่อสอนให้เราได้รู้ว่า ... หากเราไม่อยากเสียดาย เราจงน้อมใจเราลง เพื่อปฏิบัติต่อสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเรา...ด้วยใจที่นอบน้อม และเต็มที่

วันนี้...

ชีวิตธรรมดามากขึ้น ลดความซับซ้อนน้อยลง

เพราะอะไรล่ะ...

เพราะเรานั้น คือ ผู้ออกแบบชีวิตของเราได้เอง

การออกแบบชีวิต ทำให้เราพอดำรงอยู่ได้ตามลมหายใจที่มีอยู่

บางครั้ง ขณะที่เราย่างก้าว เราอาจเจอแดดร้อน ฝนตกแรง หรือลมหนาว แต่ "ใจ"ของเรานั้นก็พร้อมที่จะเผชิญและก้าวเดินไป

เพราะเรานั้น...เป็นเพียง "ความธรรมดา"...เท่านั้นเอง

๑๓ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๓

ตอนเย็น...

ชีวิตทุกวันทำอะไรบ้าง...

ทำหน้าที่เป็นพยาบาลเล็กๆ ในโรงพยาบาลประจำจังหวัดเล็กๆ...

ได้รับอนุญาตให้ไปทำงานข้างนอกได้ไม่เกินเจ็ดวันต่อเดือน

ที่เหลือพอหยิบฉวยอะไรที่เป็นการช่วยหน่วยงานได้ก็ทำไป ทำไปเท่าที่ได้ทำและมีโอกาสได้ทำ อยู่บ้านกับแม่ และต่างมีมุมชีวิต บ้านขยายออกเป็นสองหลัง พี่สาวและพี่เขยอยู่เป็นหลักอีกหลัง บางครั้งเราก็ปั่นจักรยานไปมา ในตัวเมือง ไม่เหนื่อยเพราะเมืองเล็กๆ บางครั้งก็ไปขลุกอยู่ที่วัดกับเด็กๆ ที่ใครๆ ก็รังเกียจ แต่เรานั้นไม่รังเกียจเขาเลย กลับรู้สึกทั้งรัก เอ็นดู และสงสาร ... "ชีวิตช่างได้รับโอกาสให้ได้เรียนรู้ของการเป็นผู้ติดยาเสพติด" เย็นๆ ไปนั่งถอนหญ้า ดูต้นไม้ ช่วยทำสวนบ้างเท่าที่ทำได้

พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง..
แต่วันนี้เราได้ยิ้มและหัวเราะเสียงดัง