ธรรมทานที่ยังคงเหลืออยู่ ของคุณสุภาพร พงศ์พฤกษ์ นั้นทำให้ฉันหวนระลึกถึงความตายของพ่อ(คุณพ่อวีระ ลครวงศ์) ผู้สอนเรื่อง "มรณสติ" ให้แก่ลูก ผู้เป็นครู...ที่พ่อใช้แบบการตาย และการสละร่างกายนี้ และจากไปอย่างสงบ บทตัวอย่างการจากไปแบบไม่มีวันกลับของพี่อุ๊ (อ.นิ่มนวล ศุภกำเนิด) ความตายที่มาเยือนอย่างกระทันหันของเก๋เพื่อนรัก (คุณจันทรานี ชินคำ) เข้ามาย้ำเตือนเรื่อง “ความตาย” ... และบทชีวิตของคุณสุภาพร กลับย้อนเข้ามาให้รำลึก ถึงการจากไปของพ่อ และการเป็นครูสอนเรื่อง “ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์” ตราบเท่าจนถึงวาระสุดท้ายแห่งลมหายใจ
ฉันเคยคิดว่า การตายของพ่อ คือ บาดแผลในจิตใจ...
ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นระหว่างการช่วยเหลือตามแบบแผนแพทย์แผนใหม่ กับการละวางร่างกายนี้ด้วยความสงบ รบกวนในจิตใจฉันตลอดสี่ห้าปีของการจากไปของพ่อ... วันนี้หากนับเวลาเท่ากับอายุของอะตอมสิบเอ็ดปี ที่ฉันยังคงต้องเรียนรู้เรื่องความตายจากพ่อผู้เป็นครูของลูกอยู่เสมอ บทเรียนนี้เริ่มชัดเจนยิ่งขึ้น และก่อร่างสร้างเป็นปัญญาในการรับรู้ของฉันชัดเจนยิ่งขึ้น
“ก้มลงกราบด้วยความงดงาม...กับบทเรียนสุดท้ายที่พ่อสอนสั่งลูก”
วันนี้ปิติยิ่ง...
ต่อการเกิด และเป็นอยู่ อย่างคนที่ตายตลอดเวลา... พร้อมการตื่นรู้แม้การตายเยือนอยู่ทุกขณะจิต
บทมรณสติสำหรับเราทุกคน
หนึ่ง ความตายเป็นสิ่งแน่นอน
สอง ความตายนั้นไม่แน่นอนว่าจะมาเมื่อไร
สาม ความตายเวลาจะมาไม่เคยส่งสัญญาณเตือนมาก่อน
สี่ เวลาที่เราคิดว่าความตายจะมาได้ มันก็มาแล้ว
ห้า มีปัจจัยมากมายเหลือเกินที่ทำให้ร่างกายแตกสลายได้
หก แม้ปัจจัยที่ทำให้ร่างกายนี้ดำรงอยู่ก็ทำให้ร่างกายนี้แตกสลายได้
เจ็ด ร่างกายนี้อ่อนแอ พร้อมเสมอที่จะแตกสลาย
แปด ทุกขณะที่ผ่านไป ความตายก็ถอยร่นเข้ามา
เก้า ชีวิตนี้สั้นนัก เหมือนน้ำน้อยในบ่อโคลน
สิบ มีแต่กุศลและอกุศลธรรมเท่านั้นที่ตามติดตัวไปเมื่อร่างกายนี้แตกสลายแล้ว
คัดลอกจากหนังสือ “อยู่เป็น เจ็บเป็น ตายเป็น” ของคุณสุภาพร พงศ์พฤกษ์
บทมรณสตินี้พึงเพียรทำทุกขณะจิต โดยที่เราไม่ต้องรอรั้งด้วยเหตุเวลาใดใด ขณะที่เราตื่นรู้ต่อความเป็นไปของชีวิตที่เป็นอยู่ในแต่ละวัน หากเรานำบทมรณสติมาเพียรระลึกถึง ย่อมจะทำให้เรามีพลังต่อการทำความดีได้ทุกกิจกรรมที่เราต้องเข้าไปข้องเกี่ยวสัมพันธ์ ทำให้เราโกรธ หรือไม่พอใจน้อยลง ทำให้เรามองสิ่งต่างรอบด้านด้วยใจที่งดงามและอ่อนโยนลง เมตตาต่อกันมากขึ้น ทำสิ่งที่ดีดีเป็นร่องรอยที่เหลืออยู่มากขึ้น
ความเป็นอิสระของชีวิต ไม่ได้อยู่ที่รูปลักษณ์และการกระทำภายนอก หากแต่เป็นเรื่อง “ภายใน” ที่ไม่อยู่ในร่างกาย และพันธนาการทางอารมณ์ ความรู้สึกนึกคิดต่างๆ ... การวางความรัก ความห่วง หวง อาลัย ยึด ... จากสภาวะต่างๆ ที่เข้ามากระทบทั้งทางร่างกาย การมอง การได้ยิน การได้กลิ่น การสัมผัส หรือแม้แต่ความรู้สึกทางใจที่เกิดขึ้น นี่แหละ คือ “อิสระ”... ที่เกิดขึ้น
สวัสดีครับ
ข้อ 1 - ข้อ 9 แน่นอน แต่ข้อ 10 ยังต้องพิสูจน์ กันอีกครับ
สวัสดีครัีบคุณปุ๋มลุ๋ม
สบายดีนะครัีบ ขออนุญาตมาต่อเพิ่มนอกตำราครับ
11. เกิดแก่เจ็บตาย ทุกลมหายใจ
12. เริ่มหายใจเข้าเกิดลมเข้าปอด จนปอดโตเต็มที่ในวัยโต
13. ภาวะการใช้ลมดีหรือออกซิเจนเริ่มเสื่อมลงเพราะเลือดนำไปใช้อยู่ในภาวะเจ็บ
14.แล้วแลกเปลี่ยนเอาลมหายใจออกมาในภาวะตาย ปอดแฟ่บลงมีขนาดเท่าตอนก่อนหายใจเข้าในรอบต้น
15. นี่คือหนึ่งรอบของการเกิดแก่เจ็บตาย อยู่กับเราทุกๆ รอบของลมหายใจ ทุกๆลมหายใจ จึงเกิดแก่เจ็บตาย เราเรียกความตายนี้ว่า ความตายสัมพัทธ์ คือยังไม่ตายจริง
16.หากวงรอบของลมหายใจนี้ไม่ทำงานครบรอบและต่อเนื่องนั่นคือภาวะสู่ความตายสัมบูรณ์
อิิอิ แลกเปลี่ยนเล่นๆ คิดเพลินๆ นะครัีบ ชีวิตนี้มันแค่ หลับเดียวอิ่มเดียว และลมหายใจรอบเดียว แค่นั้นครัีบ.....อิอิ
สวัสดีค่ะ พี่ดร.
* เมื่อก่อนปูจะไม่กล้าพูดเกี่ยวกับเรื่องความตายเลยค่ะ
* แบบกลัว ยิ่งเวลาพ่อ แม่พูด ก็จะ ไม่เอาๆ ป๋าอย่าพูดอย่างนั้นเชียว
* แต่เดี๋ยวนี้ กลับรู้สึกว่า การระลึกถึงความตาย เป็นเรื่องธรรมดา
* ทำให้เราอยู่อย่างไม่ประมาท
* ขอบคุณสำหรับ บทมรณสติ ค่ะพี่ดร.
เอาไว้อ่าน (ยังจำไม่ได้ค่ะ) ก่อนนอนคู่กับ อิติปิโส ชินบัญชร
น้องปูคะ...
ทำทุกขณะจิต เป็นการเจริญสติ...ที่ทำให้เราได้มีโอกาสมองเห็นความแง่งามของชีวิต และการเกิดเป็นมนุษย์นี้...
หมั่นเพียร...พิจารณาจิตตนเองอยู่เสมอนะคะ...อย่าได้รั้งรอเวลานั้นเวลานี้เลย...ทำเดี๋ยวนี้ทุกๆ ลมหายใจที่เรามีค่ะ Being Awake...
(^___^)
พี่กะปุ๋ม
สวัสดีครับ
ขอบคุณครับที่มาเยี่ยมนะครับ
ระลึกถึงท่านอาจารย์เสมอๆครับ ในหลายๆวาระจิต
หมั่นเพียร...พิจารณาจิตตนเองอยู่เสมอนะคะ...อย่าได้รั้งรอเวลานั้นเวลานี้เลย...ทำเดี๋ยวนี้ทุกๆ ลมหายใจที่เรามีค่ะ Being Awake...
* ขอบคุณค่ะ พี่ดร.
* Bon voyage!
* แล้วจะมาทักทายใหม่ หลังจากกลับจากชายแดน ไทย พม่า ค่ะ
ความตายไม่มีนิมิต ไม่มีเครื่องหมาย พึงเจริญมรณานุสสติ แล้วเราจะมีชีวิตอยู่โดยไม่ประมาท แด๋เพื่อนผู้ร่วมโลกเกิดแก่เจ็บตาย ญาติแห่งภพ
ห้วงชีวิตอันเหลืออยู่น้อยนิด
จะพิชิตจิตกายไม่สิ้นหวัง
ละวางชั่ว มุ่งสงบ พบพระธรรม
นำสุขล้ำ สูงสุดสู่สามัญ