เสียงดังของนักศึกษาที่แว่วมาจากสนามกีฬาใน มข.เช้านี้ บ่งบอกการเริ่มต้นชีวิตของเช้านี้ เมื่อคืนฝนตกหนัก ร่องรอยของความเย็นช่ำของเช้าวันนี้ทำให้บรรยากาศช่วงเช้าของวันอาทิตย์น่านอนต่อ แต่นั่นก็ไม่พึงที่จะนอนต่อ "คือความคิด" ที่ปรากฏ ทำให้ข้าพเจ้าดีดตัวเอง ลุกขึ้นนั่งในเช้าวันนี้พร้อมยืดเส้นยืดสาย เหมือนการอยู่ในท่าเดียวติดต่อกันมาตลอดทั้งคืน ... ด้วยท่านอน

• เสียงโมบายที่แขวนไว้ที่ต้นมะม่วงหน้าบ้านกระทบกับสายลมหลังฝน สอดรับกับเสียงนกยามเช้า ข้าพเจ้าใช้เวลานั่งฟังเสียงสรรพชีวิตเหล่านี้ อย่างที่บอกตัวเองว่าไม่ต้องเร่งรีบอะไรมากมาย แต่สิ่งที่พึงทำอย่างยิ่งคือ การดัดนิสัย ดัดจริตตัวเอง ให้มีความเที่ยงในธรรมนั้นน่ะ คือ คุณค่าของการใช้เวลา ด้วยการมีสติเป็นตัวนำพาไป
• การกลับมาที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง "ความคิดแห่งการงาน" ปรากฏ มีเรื่องราวของผู้คนมากมายเข้ามาให้กระทบคิด แต่นั่นน่ะคือ เรื่องของคนอื่นที่ยังต้องดิ้นรนไปในความหลุ่มหลงทางความคิด อารมณ์ และความรู้สึกอยู่ ใครที่พอรู้ตัวก็ช่างแสนโชคดี แต่ใครที่ยังก้าวไปไม่ผ่านไปสู่ความละเอียดทางจิตใจก็เป็นเรื่องของบุคคลนั้น เราไม่ได้มีหน้าที่ไปเพ่งเล็งหรือจัดการความชั่วของใคร มีแต่พึงแบ่งปันความชื่นชมในความดีของผู้อื่นให้มากเท่าที่หัวใจเราพึงทำได้ นั่นน่ะคือ ความหมายของมุฑิตาจิตเลยล่ะ
• พี่อ้อม แวะมาหาที่บ้าน มาขอต้นย่านางที่เกิดเอง ... เราแบ่งต้นวาสนาให้ด้วยกระถางหนึ่ง ขอบคุณพี่อ้อมที่มา และโอกาสข้าพเจ้าได้แบ่งปัน "ต้นไม้"
• จัดการย้ายกระถางต้นไม้เล็กๆ สองสามกระถางที่ปลูกฟีโดเดลดอน ย้ายไปย้ายมาก็รกเป็นป่าเหมือนเดิม แต่ก็ดีทำให้ได้พูดคุยกับต้นไม้เล็กๆ หน้าบ้าน...
• เช้านี้นะ เป็นกิจกรรมที่ไม่มีอย่างนี้มานาน คือ การตื่นมาและมาเยือนกันถึงที่บ้าน ซื้ออะไรเล็กๆ น้อยๆมาทานร่วมกัน...พี่อ้อมได้น้ำเต้าฮู้ และน้ำขิง-เต้าฮวยมาฝากเรา ดร.แหม่มมานั่งทานด้วย เป็นอะไรที่เรียบง่าย แม้การงานจะมีอยู่รัดตัว แต่การได้ทำอะไรให้กับชีวิตได้ช้าลง เป็นหนึ่งในความงดงามของการรดน้ำเมล็ดพันธุ์แห่งความดี ความงาม ในจิตใจ...
• การบวชไม่ได้เพียงห่มผ้าเหลือง นั่นน่ะเป็นเพียงสิ่งสมมติเท่านั้น การบวชนั้น คือ มีอยู่ภายใน... แต่ยิ่งถ้าหากบุคคลใดได้บวชภายนอก (นุ่งห่มผ้าเหลืองครองผ้าจีวร)และบวชภายในด้วยนั่นน่ะประเสริฐยิ่ง เพราะท่านนั้นคือ ผู้ดำรงการถ่ายทอดแห่งพุทธะ...ให้แพร่ขยายออกไป

Note ;

• มีธรรมอย่างเดียวไม่มีวินัยไม่ได้ ... ข้าพเจ้าจำได้ว่าเคยอ่านในบทพุทธประวัติที่ว่า พระพุทธเจ้าท่านตรัสในเรื่องวินัย หากไม่มีวินัยนั้นจะทำให้การมาอยู่รวมกันในคนหมู่มากจะวุ่นวาย ตัวเองก็เลยเกิดเป็นความเชื่อมโยงความคิดต่อที่ว่า "มนุษย์นั้น เป็นสัตว์ชนิดหนึ่งที่มีการเรียนรู้และมีปัญญา" ==> ปัญญาที่ว่านี้ คือ ส่วนที่ทำให้มนุษย์แยกแยะความถูก ผิด ชั่วดี ได้... หากใครไม่สามารถแยกแยะส่วนนี้ได้ นั่นน่ะแสดงว่าสมองส่วนที่เป็นปัญญานั้นหาได้ขยายโครงสร้างไม่ ดังนั้นการดำเนินชีวิตก็คงไม่แตกต่างไปจากสัตว์อื่นๆ ที่เพียงดำรงอยู่เพื่อความอยู่รอดเท่านั้น แต่หากขาดโอกาสการได้เรียนรู้กระบวนการทางปัญญาที่ส่งผลต่อการขัดเกลาจิตใจ อันสะท้อนออกมาเป็นความรู้สึก นึกคิด อารมณ์ และการกระทำ...ที่สื่อว่าเป็นผู้มี "จิตเจริญ"