บทภาวนา

"เว้" ในม่านฝนและลมหนาว

หายใจเข้า...ฉันเห็นตัวเองเป็นดั่งขุนเขา

หายใจออก...ฉันรู้สึกมั่นคง

ความมั่นคง คือ คุณสมบัติของความรัก

อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ คือ ความไม่มั่นคง

ถ้าเราเป็นคนที่มีความรักอย่างแท้จริง

เราต้องสร้างพลังแห่งความมั่นคง

ไม่ไปกับความเศร้าในอดีต

ไม่ไปกังวลกับอนาคต

ทุกชั่วขณะเป็นช่วงที่มั่นคง

แล้วความโกรธ ความเศร้า ความอิจฉาริษยา

ไม่สามารถฉุดรั้งเราไปได้

เวลาเดิน เราเดินอย่างมั่นคง

เวลานั่ง เรานั่งอย่างมั่นคง

เราจะเป็นพลังให้กับคนที่เรารักได้

เช่นเดียวกับเมื่อมีน้ำนิ่งใสอยู่ข้างหน้า

แล้วเรามองเห็นน้ำตามความเป็นจริง

เราจะไม่มีความกลัว ความกังวล ความหวาดระแวง

ใจอันนิ่งใส สันติ คือ ของขวัญอันยิ่งใหญ่ที่จะมอบให้คนรัก

และทุกสรรพชีวิต...

ของขวัญนี้หาซื้อไม่ได้ตามตลาด

ความรัก คือ ความสามารถที่จะฟังอย่างแท้จริง

------------------------

สำหรับบทภาวนานี้ ติดอยู่ในใจของข้าพเจ้ามาเนิ่นนานมาก ต่อความสงสัยที่ว่านักบวชอย่างท่านหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ พูดถึงเรื่องความรักได้ด้วยเหรอ... ตอนนั้นข้าพเจ้ายังเด็กอยู่มาก และเก็บความสงสัยนี้ไว้ พยายามหาคำตอบสำหรับตนเองที่เป็นลักษณะคำตอบอย่างลงใจ ซึ่งไม่ใช่เพียงแค่ "ข้อมูล" เท่านั้น

ณ ตอนนั้น ข้าพเจ้าทราบแต่เพียงว่าหากดำเนินชีวิตตามมรรคาแห่งการพ้นทุกข์...จะทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจในบทภาวนานี้ได้หรือไม่?

กาลเวลาผ่านมาเนิ่นนาน...หลายปี

ความลงที่ใจต่อเรื่องนี้...ก็บรรลุสิ้นซึ่งความสงสัย "ความรักที่แท้" คือ ความรักที่เปี่ยมไปด้วยเมตตา...อันเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ และไม่ได้ผูกขาดไว้ที่ผู้ใดผู้หนึ่ง เป็นความรักที่เจือจานและแบ่งปันให้ได้ต่อทุกสรรพชีวิต... แม้แต่ตัวแทนแห่งความชั่วร้าย...ที่กักขังหน่วงเหนี่ยวไม่ให้ผู้คนได้รู้จักคำว่า "อิสระภาพ"... ใจนี้ก็รู้สึกรักในสรรพชีวิตนั้นได้ เป็นความรักที่มาพร้อมกับใจแห่งการุณ์ที่ปรารถนาอยากให้สรรพชีวิตนั้นได้หลุดออกจากกรงขัง...

เส้นทางการเรียนรู้เรื่องนี้...สำหรับข้าพเจ้าผิดบ้างถูกบ้าง...แต่นั่นน่ะเป็นพลังงานที่ผลักให้ดวงจิตนี้ของข้าพเจ้าเข้าสู่คำตอบในเรื่องความรักที่แท้ได้อย่างลงใจ

ความรักที่แท้...ที่เกิดขึ้นไม่ได้หมายถึง ความรักที่เป็นเพียงอยู่ในหัวใจผู้หญิงคนหนึ่งรักผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น หากเป็นเช่นลักษณะที่กล่าวนี้ นั่นน่ะคือ ความคับแคบแห่งความรัก นั่นน่ะไม่ใช่ความรักที่แท้ ความรักที่แท้คือ ความรักที่ไร้ซึ่งเงื่อนไขและขอบเขตแดนกำหนด ไม่ว่าหญิง ชาย เด็ก ชรา สัตว์...และสรรพชีวิตที่มีเกิดนั่นน่ะแบ่งปันรักที่แท้ให้ได้ รักที่แท้นี้ จะพร้อมซึ่งการให้อภัยและการน้อมใจลงมองไปที่ความดี และคุณค่าของสรรพชีวิตที่อยู่เบื้องหน้า...เรา เท่านั้นเอง

ความรักเฉกเช่นนี้...

จะทำให้เราไม่ยินดีที่จะสาดความโกรธหรือไม่พอใจใส่ใครๆ..หรือสิ่งใดใด ใจนี้จะอ่อนลง เพียงเพื่อแค่อยากให้การช่วยเหลือ โดยที่ไม่ได้หวังว่าบุคคลนั้นจะมองเห็นหรือไม่ก็ตาม อาจด่าทอหรือแปลเจตนาเราผิดไปหรือไม่นั่นน่ะไม่ได้สำคัญ ต่อ การแบ่งปันความรักนี้

พระอาจารย์ใหญ่แห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า องค์พระหลวงตา หลวงปู่ติช นัท ฮันห์ และพ่อแม่ครูบาอาจารย์ได้เมตตาสอน...ให้ดวงจิตที่หยาบและกร้าวนี้ อ่อนน้อมลง...ได้ถึง ณ ขณะ และดวงจิตดวงนี้ยังคงต้องเพียรก้าวเดินตามวิถีแห่งการสอนสั่งโดยตัวข้าพเจ้านี้เป็นผู้ก้าวเดินด้วยตัวเอง