อย่าเห็นแก่ตัว


คนเรานั้นพร่ำจมอยู่แต่กับความทุกข์ของ "ตนเอง"

ฉันทุกข์

ฉันไม่มีความสุข

ฉันลำบาก

ไม่มีใครในโลกนี้ทุกข์เท่าฉันอีกแล้ว

....

เป็นการพร่ำรำพันอยู่แต่กับตัวเอง

แต่

เราลืมหันไปมอง "โลก" รอบด้าน

มีความทุกข์มากมายในโลกหล้านี้

ความทุกข์ที่มาพร้อมกับการเกิด ==> ดับ

....

เมื่อเราได้ก้าวออกมาสู่อิสระจากการถูกขุมขัง

เรือนจำแห่งความทุกข์

เมื่อนั้น...เมื่อหันกลับไปมอง

เราถึงได้รู้ว่า...เรานั้นช่างเห็นแก่ตัว

อันเป็นความเห็นแก่ตัวที่จมอยู่กับทุกข์ของ"ตนเอง"

....

พึงลุกขึ้นมา

และลืมตา...มองรอบโลก

เราจะเห็นตามจริง

เมื่อได้มองเห็นตามจริง...ใจนี้จะน้อมลง

และเมตตาต่อโลกนี้มากขึ้น

ทุกข์ที่ว่าเราทุกข์จะเป็นเพียงเศษผง...ใจนั้นจะแปรเปลี่ยน

และปรารถนา...ในการละความเห็นแก่ตัว

ความอดทนจะมีมากขึ้น อดทนต่อความทุกข์ของตนเอง

และจะลุกขึ้นมากรุณาต่อผู้อื่น...เพราะหากเทียบเคียงแล้ว

เรานั้นยังเป็นผู้พละมากพอที่จะช่วยดึง-ช่วยเหลือคนอื่นอยู่

แม้ว่าเราจะทุกข์อยู่ก็ตาม...แต่ทุกข์นั้นได้เบาบางลงไปแล้ว

นับเนื่องตั้งแต่...เราได้ลืมตาแห่ง"จิตใจ" มองไปรอบโลกเรานี้

 

ภาพ ; กัลยาณมิตรเมตตาเผื่อแผ่ให้

 

 

 

หมายเลขบันทึก: 294101เขียนเมื่อ 4 กันยายน 2009 05:16 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:27 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (8)

คนเรามักจมอยู่กับอดีตและหวังอนาคตมากไป

เลยปล่อยให้ปัจจุบันเป็นของอดีตและอนาคตไป

อย่างน่าเสียดายขอรับอาจารย์..

ต้นเหตุแห่งความชั่วทั้งปวงคือความเห็นแก่ตัวนี่แหละครับ

ละความเห็นแก่ตัวได้...

เราจะทำเพื่อผู้อื่นได้มากขึ้น ..มากขึ้น และมากขึ้นค่ะ อย่างหาสิ่งใดเทียบประมาณมิได้ค่ะ...

แม้เพียงแค่ความอดทน อดทนต่อการถูกความทุกข์ในตนเองบีบคั้น เพียงเท่านี้นั่นน่ะ ก็สื่อถึงการเริ่มทำเพื่อผู้อื่นแล้ว...

ชอบคำว่าเราจะเห็นตามจริงค่ะ

Dr.Kapoom...

สุขสร้างได้...เริ่มจากใจเราเอง :)

ขอบคุณค่ะคุณ สุดสายป่าน
ดีใจค่ะที่มีคำโดนใจ...

(^___^)

 

ทุกอย่างอยู่ที่ใจ...เราค่ะ

ดีใจจังที่เพื่อนเราแวะมา...

ขอบคุณค่ะ น้อง พิชชา

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท