เมื่อประมาณสี่ปีก่อนเห็นจะได้...

ข้าพเจ้าได้เจอเพื่อน เจอมิตร และกัลยาณมิตร...

และ ณ ทุกวันนี้ ข้าพเจ้าลงใจอย่างซาบซึ้งว่า ข้าพเจ้าได้พบกัลยาณมิตร ที่คอยเกื้อหนุน

อันเป็นความกรุณา...ที่ไม่เคยฉุดรั้งให้ได้ตกต่ำลงแห่งดวงจิต

หากแต่...สุกสว่าง แห่งหนทางก้าวเดินเพื่อไปตามรอยแห่งเส้นทาง...ที่ประเสริฐ

ไม่เคยเลยสักครั้งที่ข้าพเจ้า...จะได้ทุกข์ใจด้วยกัลยาณมิตรท่านนี้

ท่านเปี่ยมด้วยความเมตตา และกรุณา...

น้ำตา...แห่งความปิติ ความซาบซึ้ง ...

ไหลริน...

มือที่คอยชี้...บอกทาง

และยื่นมือมา...เพื่อฉุดรั้งให้ยืนขึ้นและก้าวเดินต่อ...

วันนี้...

สมมติที่เปลี่ยนไป...แต่ความกรุณาที่มีพลังแห่งความเมตตาหนุนนำ ไม่แปรเปลี่ยน

หากแต่เพิ่มพลานุภาพ อันยิ่งใหญ่...ให้ดวงจิตน้อยๆ นี้มีกำลังที่จะทำสิ่งต่างๆ มากมาย

พลังแห่งศีล สมาธิ และปัญญา...ที่แผ่มาจากความเมตตา

ทำให้ใจนี้ซาบซึ้งใน พลังแห่งจิตวิญญาณนี้

ทำให้ใจนี้ศรัทธาและน้อมลง....หากแต่ปราศจากความหวาดกลัวใดใด

การชี้ทางพร้อมยื่นมือ...รั้งให้ยืนขึ้นทำหน้าที่

อันเป็นหน้าที่...ที่ละความเห็นแก่ตัว...

ขอน้อม...รำลึกพระคุณอันยิ่งใหญ่ของท่านนี้...ตลอดกาลเทอญ