การกลับบ้าน...บ้านที่แท้
บ้านที่แท้...ทำให้ "ใจ" เรานั้นอบอุ่น
ไม่เคว้ง...และไม่อ้างว้าง...
บ้านที่แท้...อาจไม่ได้หมายถึงตัวบ้าน หรือเครือญาติ...
บ้านที่แท้อาจเป็นไปได้ทั้งหมดเท่าที่เป็นไป...
ความอ้างว้าง...และโดดเดี่ยว
ทำให้เรานั้น...วิ่งวนหาทางกลับบ้านที่แท้...
การที่เราจะได้กลับบ้าน...มีเพียงหนทางเดียวเท่านั้น
คือ...
การกลับมาอยู่กับลมหายใจ...ลมหายใจจะทำให้เราได้เจอบ้านที่แท้
บ้านที่แสนอบอุ่น...ปราศจากความอ้างว้าง...ละหายไปจากใจ
ฉัน...ได้เดินทางกลับมาสู่บ้านที่แท้...
บ้านที่แท้ของฉันนั้น อยู่ ณ ทุกหนแห่ง
ที่เท้าของฉันก้าวเดิน...
ฉันจึงไม่แสวงหาบ้านแห่งความหมายทางวัตถุ...อีกแล้ว
เพราะฉันได้กลับมา...สู่บ้านของฉันแล้ว...
_______________________________________________________________________________________
ขณะที่นั่งรถไปเยี่ยมทองที่วัด...
ภาพบ้านหลังนี้...ให้ความรู้สึกดีมาก...
ฉันมีน้องสาวที่น่ารัก...ขับรถให้ฉันได้นั่ง...ไปอย่างสบายกาย
และได้ถ่ายภาพนี้...เก็บไว้ในความทรงจำ
________________________________________________________________________________________
สวัสดีค่ะ
สบายดีนะคะ เจอกันที่งาน gotoknow สัญจรนะคะ
หนูอยากกลับบ้านค่ะ
ขออนุญาติแลกเปลี่ยนนะครับ
กลับมาอยู่กับลมหายใจที่เป็นกายละเอียด
ก็สังเกตใจที่กระเพื่อมหวั่นไหวด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
บ้านนั้นหน้าตาเป็นไปอย่างไรหนอ...?
เส้นทางกลับบ้านของเรานั้นไปทางไหนหนอ...?
เรานี้หาหนทางกลับบ้านเจอหรือยังหนอ...?
คนเราเมื่อจากบ้านไปนาน ครั้นเมื่อกลับถึงบ้านมัก "ร้องไห้"
คนเราเมื่อกลับถึงบ้าน เจอบ้านอันเป็นบ้านที่แท้จริงสายน้ำตาแห่ง "ปีติ" มักเอ่อล้น ด้วยเหตุเพราะจากบ้านหลังนี้มาเสียนาน "บ้านแห่งความสงบ"
ดวงจิตนี้ร่อนเร่อยู่กับความเร่าร้อน กระวนกระวาย หลายภพ หลายชาติ
หากวันใดจิตใจได้กลับบ้าน ขอให้จดจำความรู้สึกแห่งบ้านนั้นไว้อย่าให้ลืมเลือน...
อยู่ที่ใดขอให้ใจ "สงบ"
อยู่ที่ใดขอให้ใจน้อมนบ "พระรัตนตรัย"
อยู่ที่ใดหากไร้ที่พัก พิงใจ
ขอรู้ไว้ "ความสงบ" คือ "บ้าน" ที่แท้จริง...
เป็นความลุ่มลึกที่คุณได้ให้นิยามกับคำว่า "บ้าน" อย่างยอดเยี่ยมครับ
อืมม์ ....ได้แนวคิดเรื่องการจัดการกับตนเอง
ขอบคุณมากนะคะ