หาทางกลับบ้านจนเจอ...บ้านของฉัน


ฉันนั้นเดินทางมานาน...นานแสนนาน

เป็นการเดินทางที่ไม่รู้จุดหมายว่าฉันกำลังเดินไปไหน...มีคนมาบอกเส้นทางต่อฉันมากมาย

ฉันได้ลองเดินไปตามเส้นทางต่างๆ...ยิ่งเดิน ทางเดินยิ่งมืด

เดินไปบางเส้นทาง...นานแสนนาน แต่กลับพบว่านั่นน่ะ คือ ทางตัน

เดินใหม่...และเดินใหม่ เท่าที่ปัญญาน้อยๆ นี้จะพิจารณาได้...

ระหว่างเส้นทางแห่งการเดินทาง ... พบภัย ภัยนั้นได้แปรเปลี่ยนมาเป็นครู...ครูที่จดจำไว้เป็นบทเรียน

เดินทาง...ผิด บ่อยซ้ำ...

เขลาปัญญา...ที่จะพิจารณา

แต่...เมื่อรู้ว่าเดินทางผิด ก็รีบมองหาหนทางเส้นใหม่ที่จะก้าวเดิน

เหนื่อย...ล้า และท้อ

...

 

ภาพ ; กัลยาณมิตรเมตตาเผื่อแผ่ให้

หยุดมองไปรอบด้าน...มีเส้นทาง เส้นทางหนึ่ง ที่มีคนมาบอกไว้อย่างยาวนาน เป็นเส้นทางที่อาจดูยาก เหมือนล้าหลัง จะจริงเหรอ ใช่เหรอ จะกล้าไปเหรอ...แต่ก็มีคนบอกว่า ทางนี้แหละแน่นอน แต่ต้องมีเงื่อนไขบ้างเล็กน้อย... โห...แต่ละเส้นทางที่ผ่านมา ไม่เห็นมีเส้นทางไหนต้องมีเงื่อนไขเลย มีเส้นทางนี้แหละที่บอกว่าต้องมีเงื่อนไข ... ใช้เครื่องทุ่นแรงก็ไม่ได้ แต่ต้องอาศัยการก้าวเร่งเดิน

เงื่อนไข...แห่งการก้าวเดินเส้นทางนี้ นั่นมีเพียงว่า ต้องไม่กระทำชั่วใดใดทั้งสิ้น ทั้งกาย วาจา และจิตใจ อย่างน้อยก็ห้าด้าน หากพอไหวก็เอาไปแปดด้านเลย... และก็ให้ก้าวเดินไปอย่างรู้ตัว รู้ตัวทั้งการเคลื่อนไหวภายนอกและภายใน...

แล้ว...ฉัน

ก็ได้ก้าวเดิน...เดินไปตามเส้นทางนี้ โดยรักษาเงื่อนไข ตามที่รักษาได้

ยิ่งเดินไป เดินไป...การรักษาเงื่อนไข ก็เคร่งครัดไปอย่างอัตโนมัติ...

อีกเฮือก..หนึ่ง ที่เจอทางลำบาก

หาทางไปไม่เจอ ... อยู่ๆ ก็มีกัลยาณมิตรมาบอก มาชี้ทาง

บางคราตกลงไปในซอกหลุม ก็ได้กัลยาณมิตร...ที่ยื่นมือมาฉุดรั้งขึ้นมา

อีกนิดเดียว...อดทน และอดทน

ความอดทนไม่เคยมีคำว่าสิ้นสุด...หากแต่มีว่าเพิ่มพูนความอดทนขึ้นเรื่อยๆ ตั้งใจมากขึ้นเรื่อยๆ ขยันก้าวเดินด้วยสองเท้านี้ไปเรื่อยๆ...ความอดทน ทำให้เรา...ได้เห็นหนทางแล้วว่าเราเริ่มเข้าใกล้หมู่บ้านของเรา...

ความอดทน...และตั้งใจมั่น

ทำให้เราได้กลับ...กลับมาสู่บ้าน

พร้อมน้ำตาแห่งความปิติ...ที่ไม่อายเมื่อเราได้กลับมาสู่บ้าน...

บ้านที่เราเดินทาง...ตามหา

ความเหนื่อย ความล้า...ความทุกข์ท้อมลายหายไป เมื่อได้กลับมาบ้าน...

บ้าน...ที่แท้

 

หมายเลขบันทึก: 294843เขียนเมื่อ 6 กันยายน 2009 00:17 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:28 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

ยินดีด้วยที่กลับบ้านด้วยความปิติ ผมเองก็หวนคิดถึงบ้านเช่นกัน เเต่เอาเถอะสักวันเราจะได้กลับแท้แน่นอน ไปดูการ์ตูนKM กันเถอะ

http://gotoknow.org/blog/yatsamer/294855

อ่านเเล้วได้ทำให้ได้นึกตึกตรองถึงตัวเองค่ะ ดร.กะปุ๋ม วันศุกร์ที่ผ่านมากุ้งเข้าประชุมเครือข่ายการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายภาคอีสาน ที่ท่านอาจารย์ศรีเวียง ไพโรจน์กุล เป็นประธานมีโรงพยาบาลเข้าร่วมโครงการ 15 โรงพยาบาลเราจัดอบรม 4 ครั้งเเล้วกุ้ง พี่เกศ ก็มีส่วนร่วมในการเป็นวิทยากร โรงพยาบาลยโสธรก็มาร่วมเครือข่าย รู้สึก ดร. กะปุ๋มจะถูกกล่าวถึงด้วยนะคะในการมีส่วนร่วมของโครงการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย มีพี่เม้ง พี่กลอยใจ หัวหน้าวิสัญญีค่ะที่มา

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท