ดวงดาวที่งดงาม...

เป็นดวงดาวที่ได้นอนมองตลอดค่ำคืน ภายใต้ท้องฟ้า ที่ภูกระดึงเมื่อ 14 ปีก่อน เรารู้สึกว่าเราได้ใกล้ชิดดวงดาวมากที่สุดในชีวิตที่มีลมหายใจนี้

ความงามและความไม่งาม

เป็นความงามและไม่งาม...

เป็นความไม่งามและงาม...

ขณะที่วิ่งภาวนา ณ ริมบึงแก่นนคร วันนั้นเป็นวันพระใหญ่...

ความงามและไม่งามดังกล่าว...ทำให้เราได้เดินก้าวไปบนเส้นทางแห่งความเป็นอิสระ อิสระที่ไร้ซึ่งพันธนาการ

ความมืดที่สว่าง...

เป็นความมืดที่ปรากฏ ตอนไปพักที่บ้านพัก บนควนขนุน มอ. เมื่อประมาณสามปีก่อน

เป็นความมืด ที่อบอุ่นใจ และหาทางกลับบ้านได้...เจอ

เป็นความมืด ที่สว่าง...อย่างยิ่งในชีวิตนี้

ความกลัวที่อบอุ่นใจ

ขณะที่วิ่ง...วิ่งไปภายในความมืด และเป็นความเป็นที่อยู่ภายใต้ท้องฟ้า...ที่ทำให้เราได้รู้ว่าตัวเรานั้นเล็กนิดเดียวหายิ่งใหญ่ไม่...ณ สวนอุทยานเกษตร

แรงดึงดูดที่เข้ามา

ขณะที่วิ่ง...วิ่งขึ้นเขา ลงเขา...ทำให้เข้าใจในเรื่องแรงดึงดูด เป็นความเข้าใจที่แตกต่างจากการที่ได้เรียนมาในห้องเรียน ...วิ่งไปและวิ่งไป วิ่งจนได้ร้องอ๋อ...กับตนเองว่า นี่เองเหรอที่เรียกว่าแรงดึงดูด...แรงดึงดูด...ที่ทำให้เราเข้าใจแบบไม่ต้องทำตัวกลมกลืน และฝืนภายใต้อิทธิพลของแรงดึงดูดนั้น เราสามารถมีอิสระได้ ...

ความนี้ปรากฏ...ขณะที่ไปวิ่งที่ควนขนุน-มอ.

 กลับบ้าน...บ้านที่งดงาม

เป็นการกลับบ้าน...บ้านที่ทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นใจนี้ยิ่ง

การกลับบ้าน...บ้านที่ได้เจอคนที่คุ้นเคย...หลังจากหาหนทางการกลับบ้านมานานแสนนาน

ณ เช้าวันหนึ่ง...ระหว่างทางที่เดินออกมาจากที่พักพิง มองหันหลังกลับไปได้แหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ... งดงามยิ่ง นัยน์ตาเริ่มมองเห็นภาพเบื้องหน้าชัด และชัดขึ้นเรื่อยๆ ประตูใจได้เปิดออก และรับความงดงามแห่งอนุภาพของความมีเมตตาอย่างประมาณหาที่สุดมิได้...

พระภิกษุที่เดินเรียงแถว...ด้วยความสงบ

เรานั้นนั่งลงแทบพื้นดิน ... น้อมใจที่มีใส่บาตรท่านแต่ละรูป ...

เมตตาที่สัมผัสได้...พระท่านรับบาตรด้วยความเมตตาประมาณหาที่สุด ไม่แม้ต้องที่จะแหงนหน้ามองท่าน ซาบซึ้งลงไปในใจในความกรุณา...การรับเข้าไปในบาตรนั่นหมายถึงท่านต้องฉัน ...ปิติที่ท่วมท้น ในความกรุณาที่ท่านน้อมตัวลงรับบาตร... นมหนึ่งกล่อง แต่ทำให้ในใจนี้ไหลรินด้วยน้ำตาแห่งความปิติ อิ่มเอมใจ

หลังจากพระท่าน...รับอาหาร อุบาสกอุบาสิกา และญาติโยมต่างเรียงแถว...

เรานั้นมัวหันหลัง...และมีคนสะกิดบอกให้หันกลับไป...

หันไปเพื่อรับความเมตตาจากท่าน..นมเปรี้ยวและขนมบราวนี่... เป็นเพียงอุปกรณ์ที่เชื่อมโยงไปสู่ความมีเมตตา..และกรุณา สิ่งที่สื่อสุดประมาณมิได้คือ พลังแห่งเมตตาบารมี เรารู้สึกว่า ณ ขณะนั้นสว่างจ้า จ้ายิ่งกว่าแสงสว่างแห่งดวงอาทิตย์...ไม่มีความสว่างใด ที่ส่องสว่างได้เท่าแสงสว่างแห่ง "ธรรม" นี้

เมื่อเสร็จกิจ...ได้ก้าวเดินไป

ไปเพื่อได้ก้มลง กราบ...กราบแทบเท้าในความกรุณา...

ความเมตตากรุณา...ที่ชี้ทางให้ได้มองเห็นความงดงามแห่งสรรพชีวิต

น้ำตา...ที่ไม่เคยไหลล้นออกมา นานแสนนาน แต่ ณ วันแห่งความงามนี้ได้ทะลักล้นออกมา อย่างสุดจะกลั้นไว้ได้ เป็นน้ำตาที่ไม่สามารถจะให้ความหมายใดใด ได้...น้ำตามาจากไหน..เราไม่อาจรู้ได้

นี่แหละคือ วันแห่งความงดงาม...