ผืนดินที่...คอยรองรับการเหยียบย่ำ

บางครั้งการเหยียบย่ำนั้นอาจไร้ซึ่งความปราณี อาจเป็นเพียงแค่พื้นที่แห่งการระบายความคั่งแค้นในใจของผู้คนผ่านฝ่าเท้าที่กระทืบลงไป

บ้างก็บ้วนน้ำลาย รดลงไป...อย่างไม่ใส่ใจและไร้ความกรุณา

บ้างก็ต่างทิ้งปฏิกูลอย่างมากมายลงไป แบบไม่ใยดี

บ้างก็เพียรซ้ำหวังผลประโยชน์ต่อตนโดยปราศจากการบำรุงผืนดินนี้ ด้วยการปลูกพืชเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

บ้างก็...

แต่ผืนดินนี้ ก็ต่างได้ให้ความกรุณาต่อสรรพสิ่งอยู่เสมอ เป็นที่อยู่อาศัยของเหล่าสัตว์นานาชนิดรวมถึงมนุษย์นี้ด้วย ... หากเราน้อมนำ "ใจ" ของเราเป็นดั่งผืนดินที่เปี่ยมด้วยความกรุณา ไม่ว่าสภาวะแห่งชีวิตจะเจอหรือจะโดนหรือจะถูกกระทบใดใด แต่ใจนี้ก็ยังคงมั่นคงต่อการทำหน้าที่อย่างกรุณาอันไม่แปรเปลี่ยน

ผืนแห่งใจ ที่รองรับ ทุกสภาวะได้ด้วยความกรุณาและอดทน

ความเข้าใจในสิ่งต่างๆ จะทำให้ใจเรานี้กรุณาได้

ความเข้าใจในสิ่งต่างๆ จะทำให้ใจเรานี้วางสิ่งต่างๆ ลงได้ด้วยใจเบาเบา

ความเข้าใจในสิ่งต่างๆ จะทำให้ใจเรานี้อ่อยโยนลง ละเอียดขึ้น...หยาบน้อยลง

ความเข้าใจในสิ่งต่างๆ จะทำให้เรามีความอดทน...อดทนเพียรทำสิ่งที่ดีงามและมีประโยชน์ต่อผู้อื่นอยู่เสมอ...

ไม่ว่าเราจะย่างก้าวเท้าของเรา ฝ่าเท้าของเรา เรานั้นพึงฝึกละความเห็นแก่ตัวจากการก้าวเดินนี้ ด้วยการน้อมใจลงขอบพระคุณต่อผืนแผ่นดินที่ยังคง และมีอยู่ ...ให้เราได้กระทบฝ่าเท้านี้ลงไป

และพึงกรุณาต่อสรรพชีวิตน้อยใหญ่...ที่อิงอาศัยต่อผืนดินนี้ด้วยเช่นกัน

ความกรุณาจะทำให้วิถีแห่งชีวิต วิถีแห่งการงานของเราที่มีอยู่ เป็นอยู่ และดำรงอยู่นี้มีคุณค่าและมีความหมาย

ในทุกๆ วินาทีที่ดำเนินไป...เราจะมุ่งมั่นเพียรทำแต่ความดีงามอันมีคุณค่า และประโยชน์ต่อสรรพสิ่งมากกว่าการเห็นแก่ประโยชน์ต่อตนเอง...

พึงเพียรทำ...ทำด้วยความอดทน

ทำด้วยใจแห่งความกรุณาที่มีอยู่นี้...

ทำแล้วก็วางใจลง...อย่างเบาเบา...

เพราะการที่เราได้ทำนี้...สมบูรณ์แล้ว และเสร็จแล้วเท่าที่เราได้ทำ

เมื่อถึงกาลแห่งการที่ได้มาทำอีก...ก็เพียรทำด้วยความตั้งใจ และความอดทนอีกครั้ง...

ดั่งผืนแผ่นดินที่ไม่เคยโอดครวญ...ต่อหน้าที่และการงานของตนเอง...เลย