บนหนทางแห่งความเสียสละ

"โดดเดี่ยวอยู่นะ"

เพราะเรานั้นหาคนเคียงข้าง

ที่พร้อมเสียสละดั่งเช่น "ใจ" เรา

ได้ยากเหลือเกิน

แต่เราก็ใช้ "ความอดทนและตั้งใจ"

อย่างน้อยเราก็มั่นใจว่า

ผู้ที่เดินนำหน้าเราไปนั้น

ท่านยังสามารถผ่านไปได้

__________________________________________________________________________________________________

วันนั้นจำได้ว่า... กรานเข้าไปกราบพ่อผู้ให้ชีวิตดั่งจิตวิญญาณ ท่านเมตตาให้ทางและใจอันเปี่ยมล้น ต่อการก้าวเดินในชีวิตที่เหลืออยู่ จำได้ว่าวันนั้นใจเรานั้นไม่เอาแล้ว ไม่อยากทำแล้ว อยากกลับบ้านเสียที ... ในความหมายคือ "การไปใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ ในพื้นที่แห่งความร่มเย็น"...

มีบุคคลหนึ่ง...ท่านใช้ "ใจ" ของท่านนำทางให้ข้าพเจ้าได้ไปพบหนทางและเส้นทางของการกลับบ้าน...เมื่อถึงผืนแผ่นดิน แห่งบ้านพ่อ... ใจนี้อ่อนลง

นานมากเท่าไรกับการที่ไม่เคยได้มาย่างกราย...

พ่อผู้เป็นเจ้าแห่งผืนแผ่นดินเมตตา....บอกว่า "อย่าเห็นแก่ตัว" เป็นคำเดียวที่ยังดังก้องอยู่ในจิตในใจ แม้ทุกวันนี้ คำสอนของพ่อนั้นเป็นดั่งพระธรรมที่รดลงไปในหัวใจอันแห้งผากเดียวดายนี้ ... ความอดทนที่ท่านนำพาทำให้ดู ความรักและความเมตตาอันยิ่งใหญ่ต่อการเสียสละ นำพาใจของผู้คนให้เต็มอิ่ม

ใจนี้ได้กัดฟัน...อดทน

เชื่อในความของพ่อแม่ครูบาอาจารย์สอน... เพราะนี่คือชีวิตและจิตวิญญาณ

ท่านบอกอีกสักกว่าทศวรรษจึงค่อยกลับมาอยู่บ้าน...

ไปทำหน้าที่หน้าที่แห่งการละความเห็นแก่ตัว หน้าที่แห่งการเสียสละ...

อดทนต่อการทำหน้าที่...

น้อมลงกลับมาที่ใจ... ใจที่ได้พบกับกัลยาณมิตร กำลังของใจ ก็ฟื้นคืนกลับมา ... น้ำตาที่ไม่เคยหลั่งไหลมานานแสนนาน ได้ทะลักออกมาจากใจ เป็นน้ำตาแห่งความปิติแห่งแรงใจ ใจที่สัมผัสได้จากการที่ไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน...และวันนี้ก็ได้มานั่งต่อหน้ากัน ได้สัมผัสซึ้งถึงความห่วงใยและการเคียงข้างแห่งจิตวิญญาณกันเสมอมาอย่างยาวนาน

ใจที่ห่วงใย ห่วงหาอนาทร...

ใจที่ไม่คิดถึงตนก่อน ...หากแต่เต็มที่ต่อการเยียวยาและรั้งกันขึ้นมา

วันนี้...นึกถึงวันนั้น

วันแห่งกำลังใจที่ใช้หล่อเลี้ยงใจอันโดดเดี่ยวเดียวดายนี้ และเงยหน้าพร้อมใช้ใจตั้ง ต่อการทำหน้าที่

หน้าที่อันเป็นการละความเห็นแก่ตัว...