เมื่อคืน...

ข้าพเจ้าได้ขับรถออกจากบ้านที่ยโสธร...ประมาณหกโมงเย็น ท่ามกลางความมืด...

ช่วงนี้ตะวันตกดินเร็วมาก...ค่ำเร็ว...

บ้านพี่นกห่างออกจากอำเภอเมือง...ขับรถไปประมาณครึ่งชั่วโมง... อยู่ในตัวอำเภอคำเขื่อนแก้ว แม่ข้าพเจ้าถามว่า "ไม่หาเพื่อนไปด้วยเหรอ"... ข้าพเจ้าตอบท่านไปว่า "ไม่หรอกค่ะ ชอบไปคนเดียว"...

การขับรถไป...เสมอเหมือนได้เจริญภาวนาไปด้วย

ถึงที่หมาย...ยังทันเวลาสวด

วันนี้โรงพยาบาลคำเขื่อนแก้ว ยังรับเป็นเจ้าภาพเช่นเดิม แต่วันนี้มีผู้อำนวยการท่านร่วมเป็นเจ้าภาพด้วย ค่ำคืนนี้ ... ข้าพเจ้าได้มีโอกาสนั่งคุยกับพี่จี๊ด - สามีของพี่นก มีหลายเรื่องราวที่พี่จี๊ดเข้าไม่ถึงในห้วงความคิดของ "ภรรยา"... พี่จี๊ดได้สูญเสียภรรยาผู้เป็นดั่งดวงใจ ...

เมื่อเราไปนั่งล้อมวงคุยกับคุณแม่พี่นก...เสียงหัวเราะก้องกังวาลขึ้น

เราร่วมกันภาวนา อยู่กับลมหายใจ....คุณแม่บอกว่า "มักลืมภาวนาเพราะมัวร้องไห้"...น้องสาวข้าพเจ้า-หมอดาว แนะนำท่านว่า "นอนภาวนาก็ได้" ข้าพเจ้าก็เลยแนะไปตามคำที่เคยได้ยินจากพระอาจารย์ต้อว่า "ภาวนอน" พอคุณแม่ได้ยิน ท่านก็ได้หัวเราะขำขำ ดีใจแม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ได้ช่วยให้คุณแม่ได้ก้าวออกจากห้วงแห่งความเศร้าโศกได้นี่เป็นความงดงามอย่างยิ่ง

ข้าพเจ้า...ไป กระเซ้าว่า นี่พี่นกทำหน้าทะเร้นๆ ล้อเลียน อ.กะปุ๋มอีกล๊ะ...

กำหนด...

ที่เราได้ ณ วันนี้ว่า...

"งานฌาปนกิจของพี่นกนั้น เป็นไปตามกำหนดการเดิม คือ วันพฤหัสบดีที่ 3 ธันวาคม พ.ศ.2552"... ณ วัดคำเขื่อนแก้ว อำเภอคำเขื่อนแก้ว จังหวัดยโสธร...

ใจ...ของข้าพเจ้า ปรารถนาอย่างยิ่งที่อยากจะให้วันนี้

เป็นวันแห่งความเบิกบานใจ...

ทำไมจึงว่าเช่นนั้น ... เพราะนี่แหละคือ วันแห่งการที่เราได้ร่วมยินดีต่อพี่นกต่อการทำหน้าที่แห่งการได้เกิดมาเป็นมนุษย์นี้ได้สิ้นสุดลงอีกครั้ง หากแต่จะได้มาเวียนว่ายตายเกิดอีกครั้งนั้น ไม่อาจทราบได้ แต่ ณ วันนี้...พี่นกได้ทำหน้าที่ของตนได้ดีที่สุดแล้วของการเกิด

พระพุทธองค์...ท่านเมตตา

ชี้ทาง...นำว่า "การตาย"... ควรรื่นเริงเบิกบานต่อหน้าที่

ไม่ควรเศร้าหมอง อาลัย เพราะนี่แหละคือ ภาระสุดท้าย ของการได้เกิดมา...

๓๐ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๒