จดหมายถึง อาจารย์จันและลมหายใจที่มีอยู่
แสงสว่าง ณ รุ่งอรุณแห่งวันหนึ่ง
ถึง...อ.จัน..
เดิมทีกะปุ๋มตั้งใจว่า..จะส่งจดหมายฉบับนี้ถึงมะปราง...และให้มะปรางนำส่งถึง อ.จัน อีกต่อหนึ่ง... แต่ ณ ขณะที่กะปุ๋มนำพาตนเองอยู่กับลมหายใจ ...อันเป็นลมหายใจเข้า และออก...อันสบาย ทำให้กะปุ๋มปรารถนาที่อยากจะพูดคุยกับ อ.จัน...
เดิมทีว่า...วันนี้ตั้งใจจะเดินทางไปขอจับมือและสวมกอด อ.จัน...
แต่...ปัจจุบันขณะ กะปุ๋มกลับมานั่งฟังเสียงลมกระทบกับยอดไม้ไผ่อันเรียงรายล้อมรอบ อาศรมเล็กๆ ... ที่หันหน้าไปทางทิศตะวันออก และมองเห็นทุ่งนาสีทอง กระทบกับแสงแดดทั้งยามเช้าและลับขอบฟ้า...
เสียงลม...บ่งบอกถึงความหนาวที่มาเยือน แต่ใจของกะปุ๋มกลับรู้สึกถึงความอบอุ่น "ในใจ" เมื่อนึกถึงวันที่นั่งล้อมวงทานข้าวกับ อ.จัน อ.เหน่ และพี่โอ๋... เหมือนเป็นภาพจำลองของครอบครัว...พี่ๆ น้องๆ... ที่ชีวิตแทบจะไม่เคยหมุนได้มาเจอกันแต่ก็ได้มาเจอกัน...และก้าวเดินเคียงข้างร่วมกันไปบนเส้นทางที่ศรัทธาต่อเรื่อง "ปัญญา" ของผู้คน...
ขณะที่ลมหายใจ...เข้า ที่สบาย
และลมหายใจออก...ที่สบายนี้
กะปุ๋มนึกถึงใครสักคนที่กำลังนั่งจับมือ อ.เหน่ไว้... ปรารถนาให้เขาและเธอผู้นั้น จับมือ อ.เหน่ไว้...ด้วยลมหายใจที่สบาย... ใจที่ผ่อนคลาย ระลึกถึงความดี ความงาม ความสุข และรอยยิ้มอันเบิกบานของ อ.เหน่...
ในมโนภาพของกะปุ๋ม... ได้เห็นรอยยิ้มอันนิ่งเย็น...ใจใสใส ของ อ.จัน และอ้อมกอดที่สวมกอดชายคนหนึ่งที่มีคุณค่าอย่างมากมายในจิตใจของพวกเราทุกคน...
ใจที่สบาย... คือ พลังอันเยียวยา... อันยิ่งใหญ่
กะปุ๋มเชื่อและศรัทธา...ว่า
ลมหายใจ...อันสบายและเบิกบาน ของ อ.จัน จะนำพารอยยิ้มน้อยๆ ให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ อ.เหน่... อันเป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยลมหายใจเข้าสบาย...และลมหายใจออกสบาย...
หายใจเข้าๆ ลึกๆ...สบาย....
หายใจออกช้าๆ...สบาย
ใจอันนิ่งเย็นและสงบนี้...จะนำพาให้สิ่งที่ปรากฏ ณ ปัจจุบันขณะนี้ดีเสมอนะคะ
กะปุ๋ม
๑๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๒
ณ ที่สงบต่อการภาวนา
ความเห็น (4)
พี่กะปุ๋มคะ
หนูขอขอบคุณพี่มากค่ะ ที่ได้ส่งกำลังใจให้แก่อ.จัน แล้วจะส่งข่าวแจ้งอ.จันค่ะ ช่วงนี้แกอาจจะมีเวลาเข้ามาดูบันทึกน้อยลง เพราะต้องดูแลน้องและพักผ่อนค่ะ :)
ขอบคุณมากๆ ค่ะ :)
ยามวิกฤตก็มีข้อดี ความรักของคนเรามั่นคงขึ้นครับ
ในที่สุดก็ได้อ่านค่ะกะปุ๋ม ขอบคุณมากค่ะ