๑๐ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๒

เช้าแล้ว...

ดีใจจังที่เช้านี้...ได้รู้ตัวอีกครั้ง

การที่ได้รู้สึกตัว คือ การที่สัมผัสได้ว่า "ลมหายใจเข้า...และลมหายใจออก" ยังคงมีอยู่ ตอนที่รู้ตัวนั้น คือ ได้ถอนหายใจออกช้าๆ...ประมาณว่า อืม รู้ตัวแล้วนะ จากนั้น ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมเรียกสติให้รู้ตัว ปรากฏแรกที่ระลึกถึง คือ อ.เหน่...อ.จัน

ทันทีที่ได้ลุกขึ้นจากที่นอน... ก็ตั้งใจ เวลาเช้าๆ เป็นเวลาที่ดีจัง ดวงตะวันเริ่มโผล่หน้ามาให้เราได้สัมผัสถึงความอบอุ่น ทำให้นึกถึงของเช้าวันที่นั่งอยู่ข้างเตียงของ อ.เหน่ จับมืออาจารย์ไว้ตลอด พร้อมกับหายใจไปพร้อมกับ อ.เหน่...และได้มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเขาคอหงษ์ที่ยังคงอยู่ตำแหน่งเดิม ไม่ว่าจะมองออกไปกี่ครั้งก็ตาม "เขาคอหงษ์" ก็ยังคงมีความมั่นคง...ให้เราได้ใช้ "ใจ" สัมผัส

"ลมหายใจ" ของ อ.เหน่ในเช้ายังคงสงบ (๙ มค ๕๒) หายใจเข้าสบาย และหายใจออกสบาย... ข้าพเจ้าได้แผ่เมตตาและขออภัยให้กับเซลล์มะเร็งที่มาอิงอาศัยในร่างกายของชายผู้มีจิตใจอ่อนโยนและดีงามที่นอนอยู่เบื้องหน้าข้าพเจ้า...เซลล์ต่างๆ เหล่านี้เขาถูกฆ่าจากยาคีโม ขณะที่จับมือพร้อมประกบมืออีกข้างหนึ่งไว้และได้แผ่ความรักให้กับสรรพสิ่งต่างๆ ที่แวดล้อม...

ระลึกถึง อ.จัน น้องต้นไม้ คุณพ่ออ.เหน่ มะปราง พี่โอ๋ พี่จิ๊บ...อ.หมอเต็ม น้องกุ้ง น้องแน๊ท และใครอีกมากมายที่รัก อ.เหน่...

เช้านี้...

ข้าพเจ้าได้นั่งสมาธิ...พร้อมมอบความรักและความปรารถดีไปที่ อ.เหน่ และคิดถึง อ.จันผู้หญิงที่เก่งและมีความรักที่ยิ่งใหญ่ และใจที่อบอุ่นที่ดำรงเคียงข้าง "บุคคล"ที่ทำประโยชน์ต่อสังคมและโลกอย่างมากมาย...

 
กะปุ๋ม

๐๖.๐๙ น.