๑๒ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๓

เช้าวันนี้อากาศเย็น...แสงสว่างช้าอ่อนนุ่ม

แดดอ่อนๆ ยามเช้าก็ไม่ได้ทำให้ความเย็นจางไปเร็วนัก แต่ก็พอไม่ทรมาณมากสำหรับคนชอบตื่นเช้า... ทำให้กะปุ๋มนึกถึงวันที่ อ.เหน่บอกว่า "จริงๆ แล้วผมอยากจะนอนต่อ..." เป็นคำพูดที่ อ.เหน่...พูดด้วยรอยยิ้มหลังจากหลับสบายมาทั้งคืน "แต่...ผมว่าผมตื่นดีกว่า"... ประโยคหลังของอาจารย์ทำให้ผู้นั่งฟังอยู่เบื้องหน้ารู้สึกว่า เป็นเช้าที่มีพลังดีจัง...

การได้นอนนั้นดีต่อกาย และการได้ตื่นนั้นดีต่อ...ใจ

แล้วอาจารย์ก็นั่งขัดสมาธิบนที่นอน...พร้อมลมหายใจนิ่งๆ และเอ่ยขึ้นมาว่า "อืม...แผนเก่าเราใช้ไม่ได้...แล้วนะ" ตอนนั้นกะปุ๋มพยักหน้าและยิ้ม... เมื่อวาน (๙ มค. ๕๓) เราคุยเรื่องแพลนรวมๆ ของชีวิต และการดำรงอยู่กับปัจจุบัน...

วันพรุ่งนี้เราแพลนได้ แต่เมื่อถึงวันแพลนนั้นอาจเปลี่ยนแปลงได้ สำคัญว่า...วันนี้เรารู้ตัวไหมว่า...เราได้ดำรงอยู่...

เช้านี้...กะปุ๋มลืมตาตื่นขึ้นมา ใจและความทรงจำก็หวนนึกถึงเช้าวันที่ได้นั่งคุยกับ อ.เหน่...มันดูเหมือนเป็นดั่งสายน้ำนะ...ชีวิตนี้ เมื่อมันไหลไปตามลายทางที่ควรจะไหล แต่มันกลับทำให้เกิดน้ำท่วมหรือน้ำเน่าเสีย...เราก็จำเป็นนำพาให้สายน้ำนั้นไหลไปในทิศทางใหม่ได้ เพราะเรานั้นเป็นผู้ที่สามารถออกแบบการไหลไปแห่งสายน้ำชีวิตนี้ได้...และเป็นการออกแบบด้วย "สติบวกกับปัญญา" ที่เรามี...

ก่อนมาเขียนจดหมายกำลังใจ...ได้นั่งพิจารณาใคร่ครวญในตนเอง...ถึงสายน้ำที่นำพาชีวิต..ทำให้วางใจต่อตนเองเหลือเกินต่อการที่เรานั้นสามารถเป็นผู้นำพา... "ชีวิต" ของเราได้ว่า จะให้เป็นไปดั่งเช่นไร...

เช้านี้... ก็เป็นเช้าที่กะปุ๋มปรารถนาว่า...เช้านี้จะเป็นเช้าที่ อ.เหน่..และ อ.จันได้สัมผัสแสงสว่างได้ด้วยความสุขเบาเบาที่มีปรากฏตามลมหายใจเข้าที่สบาย...และลมหายใจออกที่สบาย... ความเบิกบานแห่งดวงจิตเป็นอานุภาพที่ยิ่งใหญ่ที่ก่อเกิดเป็นภูมิชีวิตอันต้านทานไม่ให้เกิดความอ่อนแอแก่เซลล์ต่างๆ ได้...

กำลังใจ

๑๒ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๓