๑๔ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๓

เช้า...

อากาศเย็นมากเลยวันนี้ นั่งพิจาารณาแสงตะวันและธรรมชาติที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทำให้กะปุ๋มนึกถึง "เขาคอหงษ์"... และความคิดได้ปรากฏขึ้นมาว่า "นี่น่ะ คือความมั่นคงของธรรมชาติ และน้อมนำกลับมาที่ลมหายใจของเรา...และตั้งต้นหาจุดแห่งความมั่นคงของลมหายใจ"...

หากว่า "ลมหายใจ" ของคนสองคนที่มีความรักและความผูกพันกันมาอย่างยาวนาน ...ความผูกพันและลมหายใจที่มีอยู่ จะช่วยเกื้อหนุนการเยียวยากันและกัน...

"ธรรมชาติ"นั้นเป็นที่พึ่งแห่งความเป็นจริง และบอกต่อเราด้วยความเป็นจริงเสมอ

วันนี้เรานั้นมีหน้าที่ต่อร่างกาย...เราเช่นไร เราก็นำพาเขาไปสู่การทำหน้าที่นั้นอย่างเต็มที่ ทำให้กะปุ๋มนึกถึง อ.จัน ผู้หญิงเก่งที่กล้าหาญต่อชีวิต นำพา...บุคคลอันเป็นที่รักหลายคนให้ดำเนินไปตามครรลองที่พึงเป็น นึกถึงอ.เหน่...ที่พยายามทุกหนทางเพื่อจะเอื้ออำนวย...ให้หญิงผู้เป็นที่รัก...สุขมากที่สุดท่ามกลางกระแสบททดสอบชีวิตนี้

ยังจำได้ว่า...

อ.เหน่นั้น...นั่งรอ นอนรอ การมาของ อ.จัน พร้อมรอทานข้าฝีมือของ อ.จัน และได้นั่งลงทานด้วยความผ่อนคลาย นี่แหละ คือ "วิญญาณหาร" ...อาหารที่ทำมาจากจิตวิญญาณและลมหายใจของความรัก ความปรารถนาดี และความห่วงใย...

เพียง...อ.จันนำพา...ลมหายใจที่มั่นคง

"หายใจเข้าสบาย...หายใจออกสบาย"...ความมั่นคงและจังหวะแห่งการหายใจนี้จะสามารถเยียวยาทุกสรรพสิ่งของเราได้ด้วย "ใจเบาเบา"...

ลมหายใจที่มั่นคง...จะนำพาการผสานการเกิดและการดับในร่างกายนี้ได้อย่างดี ระหว่างที่เรานอนรับกระบวนการรักษา จังหวะแห่งการหายใจเข้าสบาย หายใจออกสบาย จะนำพาให้เราน้อมรับความใหม่ที่เข้ามาในกายและผสานกันเป็นหนึ่งเดียวได้ด้วยความมหัศจรรย์ของ "ชีวิตและร่างกาย"นี้

๑๔ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๓