หากว่าเราสามารถนำพาวิถีแห่งชีวิตของเราก้าวไปสู่สภาวะที่เรียกว่า "ดั่งกันและกัน"...
เมื่อนั้นจะเกิดความรู้สึกที่ปรากฏว่า เราต่างเป็นส่วนหนึ่งแห่งกันและกัน
ไม่มีความเป็นสรรพนามที่ขวางกัน
ไม่มีบรรดาศักดิ์...ที่มาขัดขวาง
ไม่มีกลุ่มก้อน ชนชั้นมาแบ่งแยก
เรา...จะมีเพียงแค่ความหมายที่ว่า
"เราต่างเป็นส่วนหนึ่งแห่งกันและกัน"
ถ้าทุกคนคิดว่า ชีวิตคนเราแสนสั้นนัก
ตระหนักการได้เปรียบเสียเปรียบให่น้อยลง
ความมั่งมีและความยากจนเป็นมายา
ให้ความรักอันบริสุทธิ์เติมเต็มให้กันและกัน
โลกเราเมื่อจะเปลี่ยนแปลงอย่างไร
แต่ก็ยังงดงามน่าอบอุ่นอยู่เสมอ
รักษาสุขภาพนะครับอาจารย์
อยู่ในโลกใบเดียวกัน ก็เป็นส่วนหนึ่งของกันและกันนะคะ
ไม่มีการแบ่งแยก ไม่มีชนชั้น เพราะภัยภิบัติอย่างสึนามิก็ไม่แบ่งแยกว่าใครจน
ใครรวย อยู่ใต้ชะตากรรมเดียวกัน ดังนั้นควรสามัคคี มีเมตตา รู้จักให้ รู้จักพอ
ขอบคุณข้อคิดดีๆค่ะ