"พี่แดง" หนึ่งคนต้นแบบแห่งหัวใจสีขาว


หลังจากที่ได้ไปอ่านบันทึกของพี่แดง..."พลังใจพลังชีวิต"

ก่อให้เกิดแรงบันดาลใจในการหันมาทบทวนตนเอง ต่อทัศนะแห่งการงาน

ชีวิตของข้าพเจ้าเป็นพยาบาลที่ไม่ได้ให้การดูแลผู้ป่วยโดยตรงเท่าใดนัก แต่เมื่อไรที่ได้สัมผัสต่อผู้คนข้าพเจ้าไม่ที่จะละเลยต่อการเยียวยา นั่นอาจเป็นเพราะเรื่องนี้ถูกฝังในรากเหง้าแห่งจิตใจ

เจตนาแห่งการก้าวออกมาสู่กระบวนการทำงาน ที่ให้หลุดพ้นออกจากทัศนะอันเห็นแก่ตัวที่เพียงแสวงหาชื่อเสียง ด้วยการที่ก้าวกระโดดไปมุ่งเน้นเพียงความเจริญในหน้าที่การงาน แต่ข้าพเจ้าเลือกที่จะดำรงอยู่บนพื้นที่เล็กๆ แห่งบ้านเกิด และอาสา...ร่วมขับเคลื่อนในการพัฒนาศักยภาพแห่งภายในของผู้คนคนหน้างานตัวเล็ก ยิ่งโดยเฉพาะในแวดวงสาธารณสุข ไม่แยกว่าใครคือ ใคร...ไม่ว่าอยู่ในตำแหน่งใดใด ข้าพเจ้ายึดถือแต่เพียงว่า "บุคคลที่อยู่เบื้องหน้าข้าพเจ้านั้น คือ เพื่อนมนุษย์ ผู้ร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย" ที่สิ่งใดที่ข้าพเจ้าช่วยเหลือสิ่งใดได้ ข้าพเจ้าไม่รีรอ...

เมื่อวาน...อ.แต้มถามข้าพเจ้าว่า ไปขับเคลื่อนเพื่อคนหน้างานแถวภาคใต้ โดยเฉพาะสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้...ข้าพเจ้าจะไปไหม...

ข้าพเจ้าตอบอย่างไม่ลังเลย... ว่าไป

แบบไม่ต้องคิดหรือไตร่ตรอง...ในความคิดความเชื่อของข้าพเจ้า ไม่ว่าพื้นที่ใดใด ต่างมีความปลอดภัยได้เท่าเทียมไม่มากน้อยภายใต้เงื่อนไขของดวงตะวันและท้องฟ้าอันงดงาม และจักรวาลที่ยิ่งใหญ่นี้ ไม่มีอะไรที่ใจแห่งความมุ่งมั่นนี้จะหยุดทำงาน

อะไร...ทำให้เป็นเช่นนั้น...

ข้าพเจ้าไม่อยากที่จะค้นหาเหตุผล เพียงแต่ข้าพเจ้านิ่งฟังเสียงแห่งภายในของตัวเอง ที่ให้ขยันและตั้งใจต่อการดำรงชีวิต ไม่ว่าการดำรงนั้นจะสุขหรือทุกข์ก็ขอให้ตั้งใจดำรงอยู่ในหน้าที่ อันเป็นหน้าที่เดียว คือ หน้าที่ของความเป็นผู้ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์นี้เท่านั้น

นี่คือ ... หน้าที่ที่ยิ่งใหญ่...ในความรู้สึก นึกคิด ของข้าพเจ้า

ขอบคุณบันทึกพี่แดง...ที่ทำให้ข้าพเจ้าตกผลึกแห่งใจในเรื่องนี้ยิ่งขึ้น

 พี่แดงเป็นพยาบาลที่ทำงานและให้การพยาบาล ดูแล และเยียวยาผู้ป่วยมะเร็ง...และที่สำคัญผู้ป่วยเหล่านั้น คือ เด็กตัวน้อยๆ...ทุกๆ วันแห่งการงาน ไม่ว่าเช้า บ่าย ดึก...ไม่เคยหยุดหรือละเว้นที่จะตั้งใจให้การเยียวยาหนูน้อยเพื่อเฝ้ารอการเติบโตของพวกเขาให้ผ่านพ้นแห่งสภาวะความทุกขเวทนาแห่งกาย และใจให้ผ่านพ้นไปได้ในแต่ละวินาที

แววตาเด็กๆ...ที่ใส ...

บางคราก็หมองเศร้าเพราะทนต่อภาวะคุกคามแห่งการเจ็บปวดนั้นไม่ไหว...

ผู้ที่อยู่เคียงข้างหนูน้อยเหล่านั้น นอกจาก...พ่อแม่..แล้วยังมีพยาบาลอีกหลายๆท่านที่ตั้งใจทำงาน อันเป็นการงานแห่งความกรุณา...

หลายครั้งที่ข้าพเจ้าแวะเวียนไปอ่านวิถีแห่งการงานของคนหน้างานต่าง ๆ หลายๆ ท่าน ยิ่งทำให้เกิดเป็นความมุมานะต่อการขัดเกลาจิตใจตนเอง เพราะเมื่อใดสภาวะแห่งการขัดเกลาดวงจิตนี้ยิ่งกระจ่างมากพลังแห่งการเติมเต็มและกำลังใจต่อผู้คนคนหน้างานจะยิ่งมีมากเท่าแห่งการสัมผัสกันได้...

 

 

 

หมายเลขบันทึก: 280123เขียนเมื่อ 25 กรกฎาคม 2009 17:45 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (13)

สวัสดีค่ะ

ขอบคุณนะคะ คุณกะปุ๋ม

 ขอบคุณมากมายเต็มอิ่มในความรู้สึก...กำลังใจนี้ยื่งใหญ่จริงๆ...

ขอบคุณที่มาเยียวยาหัวใจ หัวใจของคนสีขาว...

การทำงานกับผู้ป่วยมะเร็งเด็กนั้น แค่รู้ว่าหนูเป็นมะเร็ง มันก็แย่แล้วนะคะ...บางครั้งอดที่จะมี sympathy ไม่ได้...

ความทุกข์ทรมานจากโรค การที่ต้องเจาะเลือดบ่อยๆ...

เสียงร้อง ความกลัวของเด็กๆ...ยังไงพยาบาลเด็กอย่างเราๆก็ไม่ชิน...

บางครั้งนะคะ....มองไปที่เตียงนั้น...มีแต่ความว่างเปล่า...หนูจากไปแล้ว...มันอดที่จะผูกพันไม่ได้....

 

มาขอสนับสนุนอีกคนครับ  พี่แดงคือนางฟ้าสีขาวที่ทำงานด้วยจิตและวิญญาณอย่างแท้จริง  นางฟ้าสีขาวของเด็ก ๆ ที่ต้องทนทุกข์ทรมาน  อย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ว่า เขาเป็นอะไร  ขอให้ทั้งคุณ Ka-Poom และพี่แดง มีขวัญและกำลังใจสู้งานตลอดไปนะครับ

               ด้วยจิตคารวะ

                    นายก้ามกุ้ง

 

กะปุ๋มต้องขอบคุณพี่แดงค่ะ...

ที่พี่แดง...ไม่ละทิ้ง...และทำภาระกิจที่อยู่เบื้องหน้า ด้วยความรักความเข้าใจในงาน ตั้งแต่กะปุ๋มติดตามอ่านเรื่องราวของพี่แดง...ไม่เคยได้รับทราบในความบ่น ท้อ หรือเบื่อหน่ายในการงานเลยค่ะ

บางครั้งยังอดน้ำตาซึมไม่ได้เวลาที่เล่าถึง น้องๆ บางราย...

ขอบคุณพี่แดง ที่ช่วยกันเล่าเรื่องและเติมเต็มหัวใจแห่งการเยียวยา นี่แหละคือ สิ่งที่มนุษย์พึงมีและแบ่งปันกันต่อกัน...

 

จิตคารวะเช่นกันค่ะคุณ  นายก้ามกุ้ง

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ...งดงามค่ะ...

พยาบาลอีกหลายคน...ที่เผชิญหน้ากับการงาน ใจเรานั้นปรารถนาอยากให้กำลังใจ เพราะทราบดีว่าภาระที่อยู่เบื้องหน้าต่อความเป็นความตายของผู้คน...นั้นหนักนาแค่ไหน

อยากให้คนหน้างานเหล่านี้ได้ทำงานด้วยหัวใจแห่งความชุ่มชื่นและรื่นรมย์ต่อการงานของตนเอง

 

รับรู้ว่าน้องแดงเป็นเช่นนั้นจริงๆ อ่อนโยน

และเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน

น้องแดงเป็นพยาบาลที่ช่วยผู้ป่วยได้ดีทั้งปัจุบัน

และส่งต่อผู้ป่วยสู่ภพหน้าได้อย่างมีความสุขค่ะ

ขอบคุณค่ะ

กะปุ๋มชอบอ่านที่พี่แดงเขียนถึง...เรื่องราวการทำงานและเรื่องของน้องๆ บน word ค่ะ บางทีก็แวะไปชมสวนและดอกไม้ด้วยค่ะ

พยาบาล...ต้องมีทั้งศาสตร์และศิลป...

หลังๆ หาที่มีศิลป์ยากค่ะ เพราะไปมุ่งศาสตร์มากเกินไปจนบางครั้งอาจลืมเรื่องการเยียวยาด้วยหัวใจค่ะ

ขอบคุณพี่ครูต้อยนะคะที่มาร่วมชื่นชม...พี่แดง

 

Dsc00475

แวะมาอ่านค่ะ วันนี้คงนอนดึก(พี่เกศ) เอาดอกกล้วยไม้ที่บ้านมาฝาก พึ่งออกได้ 1 สัปดาห์ค่ะ

น้องแดง เป็นพยาบาลน่ารัก จริงใจ รักงาน ดีใจที่มีน้องดีดีค่ะ ขอบคุณกะปุ๋มที่เห็นดาวเด่นของเราค่ะ

พอลล่าก็ ปลื้ม พี่แดง เช่นกันค่ะ

ขอมาปลื้มด้วยคนค่ะ ใช่เลยๆ

 

ขอบคุณพี่เกศ พี่แก้ว น้องพอลล่า คุณพี่ศศินะคะ

ปลื้มเช่นกัน...กะปุ๋มว่านี่คือ พลังแห่งการเยียวยาหัวใจคนหน้างานนะคะ ความดี ความงาม และการชื่นชมกัน...

 

สวัสดีค่ะดร.กะปุ๋ม....

ขอบคุณนะคะ มาเติมกำลังใจ มาเติมแรงใจ ในวันที่ฟ้าหม่นๆๆๆ

ใครไม่เห็นเราเห็น...สวรรค์มีตาเนาะ....ทำดีต่อๆไป ตราบที่เรายังมีลมหายใจ สู้ๆๆๆค่ะ....

เวลาที่เริ่มท้อ...เราคิดถึงสิ่งนี้มันก็มีแรงฮึด....

พี่แดง...

ความอดทน... คือสิ่งหนึ่งในการพึงสั่งสม หรือที่เรียกว่า ขันติบารมี...

เมื่อไรที่เราท้อ แต่เรามีความอดทน อดทนต่อความทุกข์ท้อนั้นของตนเอง... แต่เรายังก้าวเดิน ก้าวเดินด้วยพลังแห่งความอดทน...

เมื่อนั้น เราจะก้าวผ่านไปได้ค่ะ

 

ขอบคุณพี่แดงที่มาปรากฏเคลื่อนเข้ามาในชีวิตให้ได้ร่วมเรียนรู้ค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท