การงาน

ช่วงนี้มีงานเข้ามากพอสมควร ทั้งงานภายในและงานภายนอก อย่างไรก็ตามทุกอย่าง คือ การงาน... กลับมานั่งเขียนงานที่ขอนแก่น เดิมทีว่าสองวันนี้จะไปนอนที่วัดหลวงตา "ความเพียร" คือ งานที่เผชิญอยู่ตรงหน้า การทำงาน คือ การปฏิบัติธรรม ไม่ใช่แค่นั่งหลับตา ไม่ใช่แค่อ่านหนังสือธรรมะ ... แต่การปฏิบัติธรรม คือ การภาวนาทุกกิจการงานที่ต้องเผชิญ... ด้วยใจที่นอบน้อมและเรียนรู้

ช่วงที่งานเข้ามา...งานบางอย่างต้องวาง งานบางอย่างต้องเลือกทำ พิจารณาอย่างใคร่ครวญถึงคุณค่าและประโยชน์ที่เกิด อันเป็นคุณ เป็นประโยชน์ เป็นศีล

ที่มา ; @26578

วรรคสุดท้ายของความคิด

ในสภาวะของคนทำงานที่ต้องเจอและเผชิญ... นั่นก็คือ ภาระงาน อันเป็นสิ่งที่หลายๆ คนรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่หนักอึ้งพอสมควรสำหรับตน ในหนึ่งวันนั้นแทบไม่ต้องได้ทำอะไรเลย ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการงาน รู้ตัวอีกครั้ง นั่นน่ะก็เป็นเวลาที่ต้องเข้านอนแล้ว...

ทำไม..เราถึงได้รู้สึกว่า การงานที่เราต้องเผชิญนี้เป็นภาระ

เพราะ...ใจของเรานั้นไม่ได้น้อมลงไปทำความรู้จัก...ต่อการงานที่เราทำ เป็นการเผชิญต่องานอย่างที่ไม่ได้มีสติเข้ามากำกับ เป็นเพียงการผ่านมาและผ่านไป ขณะช่วงเวลาที่ผ่านเข้ามานั้น เป็นช่วงที่น่าเบื่อ ไม่อยากทำ อยากถอยหนี อยากหลีกเลี่ยง สารพัดปัญหาที่ต้องเผชิญทางอารมณ์มากบ้างน้อยบ้าง ตามทุนเดิมทางด้านจิตใจของแต่ละคนที่จะสามารถแบกรับสภาวะอารมณ์แห่งความเข้ามากระทบและกระเทือน

แต่หากว่าเราได้ทำใจเบาเบา...

ทำความรู้ตัวอยู่ที่ลมหายใจเข้า และลมหายใจออก ดำเนินชีวิตแห่งลมหายใจให้ช้าลง เราจะมีความรู้ตัวต่อการเผชิญในงานที่อยู่ตรงหน้าเรา งานที่ว่ายุ่ง ก็จะไม่ยุ่ง ที่ไม่ยุ่งนั้นหมายถึง ไม่ยุ่งอยู่ภายในจิตใจของเรา แต่ตัวปริมาณของงานนั้นก็ยังคงมีมากอยู่เหมือนเดิม แต่เราสามารถทำงานนั้นไปได้ด้วยใจที่ร่มเย็น...ด้วยใจเบาเบาของเรา...นอบน้อมต่องานและหน้าที่ หรือแม้แต่กิจต่างๆ ที่ผ่านมากระทบ

ความอดทน...

ความขยัน...

เป็นอาวุธสำคัญ...ต่อการประกอบการงานหรือภารกิจ

ลมหายใจ...

หายใจเข้า...ลึก - ช้า

หายใจออกยาว...ยาว

ตามรู้ลมหายใจของเราเอง จะทำให้เราตื่นรู้ต่อการทำงานและภารกิจนั้น ด้วยใจที่ไม่หนักหน่วง ผ่อนหนักเป็นเบา...อันรู้สึกอยู่ภายในอารมณ์ และความรู้สึกนึกคิดของเรา...

บางครั้ง...งานที่ว่าน่าเบื่อนั้น ก็อาจจะกลาย แปรเปลี่ยน เป็นงานอันทรงพลังสำหรับเรา เป็นงานที่น้อมใจทำด้วยความรู้สึกว่า นี่คือ หน้าที่ที่เราพึงทำอันไม่สามารถหลีกเลี่ยงไปได้ การงานนี้...เป็นการงานที่เราได้ทำ และได้ทำ ทำเท่านั้น โดยที่เราไม่ต้องไปคิดปรุงแต่งทางความคิด ว่า...ทำไมเราถึงได้ทำ เพราะบางครั้งเหตุบางเหตุ เรื่องบางเรื่อง...ก็ยากที่จะหาเหตุผลมาอธิบายได้ แต่...สภาวะแห่งตัวเราได้เคลื่อนมาสู่การทำงานที่เป็นปัจจุบันนี้อยู่ ดังนั้น ...

 หน้าที่แรกที่เราพึงทำต่อการทำงาน ก็คือ... ไม่ทำใจให้เกิดเป็นความรู้สึกรังเกียจในงานหรือภารกิจนี้ จากนั้น...มุ่งมั่น บอกกับตนเอง ต่อการทำภารกิจนี้ให้ดีที่สุด เพื่อเคลื่อนไปสู่การเสร็จสิ้นแห่งภารกิจการงานนั้น

เมื่อไรที่ใจเราตั้งข้อรังเกียจ ต่อกิจกรรมการงานของเรา เมื่อนั้นเราจะท้อและเบื่อหน่ายต่อการงานที่เราต้องเผชิญ...

---------------------------