จะมีที่ไหนที่ทำให้เกิดมิตรภาพที่ดีเช่นนี้...

"อาจารย์...พี่ด้อทเพิ่งกลับมาจากภูเก็ต"...เป็นเสียงที่ส่งมาทักทายดังจากปลายสายของเช้าเมื่อวานนี้ (๗ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๓) และเมื่อหลายวันก่อน...

ภาวนาให้อาจารย์แต่สิ่งดี ๆ ครับเสมอ อาจารย์เป็นคนหนึ่งที่ผมไปวัด

ผมแผ่เมตตาให้เสมอ

ผมหายไปนานครับ เพราะไปภูเก็ต เพิ่งกลับถึงบ้านเดี๋ยวนี้

ไปนำเสนอผลงานวิชาการกระทรวงครับ มีเงิน 5 พัน ค่าลงทะเบียน 2,250 บาท

อยู่ 2-5 สค. 4 วัน น่าสนุกไหมครับอาจารย์ ผมไปได้อย่างไง ต้องเล่าแน่นอน

คิดถึง สัญญาว่า จะเขียน ๆๆ ครับ

"รู้ว่าจะไปไหน แต่ไปไม่ถูก ดีกว่าไปได้ทุกที่ แต่ไม่รู้ว่าจะไปไหน"

จาก...http://gotoknow.org/blog/kapoomlife/382052#2120936

แล้วบทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้น เป็นการบอกเล่าถึงบรรยากาศการประชุมวิชาการของกระทรวงสาธารณสุขที่มีขึ้นประจำปีนี้

ปีนี้จัดสองโรงแรมซึ่งต้องเดินห่างกันหน่อย พี่ด้อทเล่าว่า ได้เตรียมรองเท้าแตะไปหนึ่งคู่หลังจากวางแผนการเข้าร่วมงานว่าจะต้องเดิมข้ามไปมาระหว่างโรงแรมสองแห่งนี้ซึ่งมีระยะทางห่างกันพอสมควร การเดินทางไปครั้งนี้มีเรื่องเล่ามากมายที่พี่ด้อทเล่าให้ฟัง...

หากจะว่าไปแล้วข้าพเจ้าได้เจอพี่ด้อทจริงๆ เพียงครั้งเดียวที่งานมหกรรม R2R ครั้งที่ ๓ แต่...ความรู้จักกันมีมาก่อนหน้านี้เนิ่นนานมาเป็นปี ที่มีการพูดคุยถึงเรื่องการทำวิจัย ซึ่งจริงๆ แล้วข้าพเจ้าแทบจะไม่ได้ให้องค์ความรู้อะไรแก่พี่ด้อทเลย เพราะในทัศนะของข้าพเจ้าเชื่อว่า พี่ด้อทจะเกิดการเรียนรู้ได้ด้วยตนเอง แต่...สิ่งที่ข้าพเจ้าตั้งใจแบ่งปันกับพี่ด้อทก็คือ "ใจ"...ใจที่เริ่มจะหาได้ยากในแวดวงของคนทุกวันนี้ หากแต่หาได้ง่ายขึ้นในวงของคนหน้างาน R2R ตลอดเวลาของการรู้จักกันเวลาที่พี่ด้อทโทรมา ข้าพเจ้าจะไม่ละเลยเลยที่พูดสายด้วย เพราะบุคคลเช่นนี้คือ คนสำคัญ...มีพลังอันมากมายที่คิดทำเพื่องาน หาใช่การทำเพื่อลาภยศสรรเสริญไม่...

เรื่องเล่าจากภูเก็ต...

มีเรื่องที่ได้ใจข้าพเจ้ามากมายหลายเรื่อง โดยเฉพาะเมื่อทราบว่า...มิตรภาพแห่งความเป็นพี่น้องได้เกิดขึ้น เมื่อเครือข่ายคนหน้างาน R2R เจอกันอีกครั้ง ณ ภูเก็ต

"พี่ผมไม่มีเงินเยอะ ได้งบมาไม่มากพอที่จะจ่ายค่าโรงแรมนอนได้ แต่ผมก็อยากมาร่วมงานครั้งนี้"...

"ผมขอซุกนอนด้วยได้ไหม"...คือ คำพูดซื่อๆ ที่ออกมาจากใจของหมออนามัยท่านหนึ่ง ที่มีความมุ่งมั่นและจิตใจที่ดีงาม สิ่งใดประหยัดเงินให้หลวงได้ท่านทำ และน้อมลงทำ...ปรากฏว่าพี่ด้อทคำนวณและใคร่ครวญแล้วว่า น้องชายท่านนี้ควรจะได้พักในที่ที่สุขสบายทาง "ใจ" พี่ด้อทจึงไม่ปฏิเสธ...

สำหรับข้าพเจ้าแล้วเรื่องเล่านี้ เป็นมิตรภาพที่งดงามมากของคนหน้างาน...

เป็นพี่น้อง ร่วมผืนแผ่นดินเกิด

เป็นเครือญาติร่วมการเป็นมนุษย์...มนุษย์ผู้คิดทำสิ่งมีคุณค่าเพื่อผู้อื่น...

นี่...เป็นอีกบุคคลที่เป็นมิตรอันงดงามของข้าพเจ้าและเรื่องราวประทับใจทุกคราที่ได้สัมพันธ์

และนี่เป็นเรื่องเล่าที่น่ารับรู้  ความสุขจากเรื่องเล่าของพี่สาว (ตัวชี้วัดหายไปใหน ?) พี่ด้อทเคยส่งเรื่องเล่าที่ผ่านการร่วมขัดเกลาสองแม่ลูกมาให้ข้าพเจ้าเมื่อปีที่แล้ว อ่านทีไรก็สุขใจเมื่อนั้น...

๗ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๓

แด่...ชีวิตคนทำงาน