กว่าจะได้ไปถึง "รพ.บึงสามพัน" ก็ล่วงเลยมาเป็นเวลาหลายเดือน ก็ลงตัวพอดี พอดี

การเดินทางครั้งนี้ตั้งต้นที่ยโสธรบ้านเกิด เพื่อเดินทางไปบ้านเกิดพี่ฮูโต๋...ร่วมด้วยช่วยกันเพื่อนำกระบวนการมาสู่ "คนหน้างาน" แห่งบ้านพี่โต๋ การเดินทางครั้งนี้ไกลกว่าการเดินทางไปโซนเหนือของเพชรบูรณ์ ข้าพเจ้าเดินทางไปถึงก่อนหนึ่งวัน

ครั้งนี้ทางผู้จัด จัดให้พักในโรงพยาบาล

เป็นความประทับใจอย่างยิ่ง ซึ่งเป็นห้องพักที่ให้ความรู้สึกเหมือนพักที่บ้าน อีกทั้งสังเกตบรรยากาศรอบด้านและสิ่งแวดล้อมภายในโรงพยาบาล เป็นความร่มรื่นและให้ความรู้สึกถึงความผ่อนคลาย ไม่อึกทึกเหมือนโรงพยาบาลทั่วๆ ไป

ข้าพเจ้ามีความรู้สึกเหมือนกับว่าได้นอนพักในห้องนอนที่เป็นบ้าน มากกว่าที่โรงพยาบาลเสียอีก เราพูดคุยกันขำขำว่า อยู่ที่นี่อีกหลายวัน มีหวังคงไปหาดอกไม้มาปักแจกันแน่ๆ

และยิ่งเมื่อได้พบกับท่านผู้อำนวยการยิ่งทำให้ชัดเจนในสิ่งที่รู้สึกและสัมผัสได้ คือ... ท่านปรารถนาที่จะทำสภาพแวดล้อมของโรงพยาบาลให้เป็นคล้ายกับบ้าน อยากให้บุคลากรพักอย่างสบาย และเมื่อได้ทราบว่าแม้ห้องพักผู้ป่วยที่ใช้รับรองแขกและวิทยากรด้วยนั้น ท่านผู้อำนวยการออกแบบเองด้วย รวมไปถึงต้นไม้กล้าเล็กๆ ที่บ่มเพาะกว่าสี่ร้อยต้นใช้เวลาไม่ถึงสิบปี นำมาซึ่งบรรยากาศที่ร่มรื่นของคนในพื้นที่หน้างานแห่งนี้

ข้าพเจ้า...ได้ตั้งคำถามต่อตนเองว่า

การมาบึงสามพันครั้งนี้ มาเพื่อเรียนรู้อะไร คล้ายกับเป็นความคาดหวังหากแต่ไม่ใช่ความคาดหวัง ลึกๆแล้วทุกการเดินทางที่ได้เดินทางมีเรื่องราวและปรากฏการณ์หลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้และซึมซับ ทุกการเดินทางจึงเปรียบเหมือนความรักที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเพื่อให้ได้ค้นหา...

ทุกๆ ก้าวที่เดินบนพื้นที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ได้ให้รายละเอียดและสะท้อนเรื่องราวมากมายให้เห็นถึงความมุ่งมั่นและเป้าหมายอันชัดเจนของผู้อำนวยการที่เหตุปัจจัยภายนอกกระทบท่านน้อยมาก หากแต่ว่าเราได้น้อมใจลงทำความเข้าใจจะเห็นว่า "ความคิด ความมุ่งมั่นและความรักที่มุ่งพัฒนาองค์กรนี้ให้คล้ายบ้าน...ของท่านผู้อำนวยการที่นี่"...

การเดินทางอันยาวไกล ... หากแต่เมื่อมาถึง คือ ความอบอุ่น แม้ว่าแวดล้อมด้วยผู้คนที่แปลกไป สถานที่ที่ไม่คุ้นตา หากแต่เมื่อได้มาถึง...หากกลับไม่พบความอ้างว้าง ทุกๆ พื้นที่คือ "ใจ"...ของผู้พัฒนาที่บางครั้งท่านลงมือทำด้วยตัวเอง นี่น่ะ คือ บ้าน ...บ้านที่ไม่ใช่ให้ความรู้สึกว่าเป็นโรงพยาบาล ที่ไร้จิตวิญญาณ...หากแต่เต็มเปี่ยมด้วยพลังของชีวิตที่มุ่งมั่นและรอคอยผู้คนมาเข้าใจ

ที่พักพิงแห่งนี้...ออกแบบโดยท่านผู้อำนวยการโรงพยาบาล และงบประมาณที่ใช้ในการทำได้มาจาก "จิตศรัทธาของผู้บริจาค"...

ความทรงจำ

๑๙-๒๐ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๓