เบื้องหลังทะยานอยาก

อ้างอิง - ภาพ http://www.lomography.com/folkways

ชีวิตมนุษย์ล้วนเป็นเรื่องแปลก

ซึ่งอยู่หว่างกลางเรื่องราวแห่งความดีเลว

มนุษย์อยู่ท่ามกลางสิ่งที่เป็นจริงกับสิ่งที่ใฝ่ฝัน

อยู่ในโลกความทรงจำของอดีต และการดำรงอยู่ในลมหายใจปัจจุบัน เพื่อรอคอยคืนวันของอนาคต เราเป็นเผ่าพันธุ์ของสิ่งมีชีวิตอันแปลกประหลาด ที่ต่างจากสัตว์ทั่วไปบนโลก บางคนกล่าวว่า เหตุผลหลักเกิดจากการที่เราคิดได้ จากที่เราสามารถจดจำ จากที่เราสามารถแยกแยะ และจากที่เราเลือกจะอยู่กับอนาคต

เราจึงจัดการและควบคุมหลายสิ่งอย่าง

เราเลือกจะปฏิบัติและจัดการชีวิต

เลือกจะกำหนดและควบคุม

บางสิ่งปล่อยวางได้บ้าง บางสิ่งทำเสมือนปล่อยวาง แต่บางสิ่งก็ผูกมัดและเดินตามเราไปในทุกขณะของลมหายใจ เหมือนดั่งคำตอบของความจริงในชีวิต จะพยายามล้อเล่นล้อเลียน หยอกล้อ และเย้ยหยันเราในทุกขณะ หลายสิ่งอย่างของชีวิตเหมือนเป็นแบบทดสอบระหว่างโลกวันนี้ กับโลกวันหน้า

มีสหายท่านหนึ่งยืนยันให้ฟัง

ว่าเขาเชื่อมั่นว่ามนุษย์อยู่ในโลกสีเทา

และลุกยืนยันในขณะแก้มแดงกร่ำว่ามนุษย์มีสีเทา

เขาระบุว่า นอกเหนือจากพื้นที่พิเศษนี้ ไม่มีพื้นที่พิเศษใดในจักรวาลความรู้ สามารถอธิบายได้ดีไปกว่าโลกมนุษย์ โลกสีน้ำเงินที่อยู่กึ่งกลางระหว่างดวงดาว เมื่อนับดวงอาทิตย์เป็นศูนย์กลาง ไม่ร้อนไปไม่หนาวไป และกลายเป็นสีเทาของจุดเริ่มต้นแทบทุกอย่างในอารยธรรมมนุษย์

เขาพยายามจะทำความเข้าใจมนุษย์การเมือง

ด้วยการบอกว่า พื้นที่ของนักการเมือง

คือผู้เข้าใจโลกสีเทาได้ดีที่สุด

เพราะนักการเมืองอยู่ท่ามกลางความดี และความเลว อยู่ท่ามกลางความยั่วยวนของความใฝ่ฝันในตัวตนมนุษย์ เมื่อเรามีความฝันในความสำเร็จของชีวิต ด้วยเกียรติยศ การนับหน้าถือตา การเป็นคนดี เป็นที่รัก เป็นคนมียศศักดิ์ เป็นผู้มีอำนาจ เป็นผู้ที่ได้รับการห่วงหา และเป็นในทุกสิ่งที่อยาก

แต่เราทุกคนไม่สามารถเป็นได้ทุกอย่าง

เราไม่สามารถเลือกจะเป็นได้ดั่งใจ

มีหลายสิ่งอย่างที่เราต้องฝึน

มนุษย์อยู่ในโลกที่ต่อรองได้แม้กระทั่งชีวิตตัวเอง เพราะเรารู้อยู่เสมอว่า เราทุกคนต่างเกิดมาท่ามกลางความไม่สมบูรณ์พร้อม เราจึงเรียนรู้ว่า จะเลือกสรรสิ่งที่ต้องการและความอยากได้มาอย่างไร เรารู้เมื่อเวลาเราหิว เราหนาว เราเหนื่อย เราคาดหวัง และปรารถนาในแต่ละห้วงขณะชีวิต

เรามีสิ่งเหล่านี้ไว้ผลักดันชีวิต

จนกระทั่งบางคนสรุปว่า มนุษย์เป็นเครื่องจักร

เป็นหนึ่งในเครื่องจักรที่มีชีวิต ซึ่งขับเคลื่อนด้วยปรารถนา

เราจึงได้รับคำตอบในทุกขั้นตอนชีวิต ว่าจะทำเช่นไรกับแรงปรารถนา จะไขว่คว้าหามา หรือกำกับดูแลควบคุมแรงปรารถนาให้ดี มีเพียงหนทางสองด้านของชีวิต หรืออาจเพิ่มเติมหนทางที่สาม คือกำกับบ้างปล่อยบ้าง ควบคุมเป็นบางช่วงขณะและปล่อยวางไปได้ในบางครั้งบางคราว

ใช่ว่าโลกแห่งการปล่อยวางจะเป็นสิ่งที่เราไม่ปรารถนา

แต่ขึ้นอยู่ว่า มนุษย์ที่มีเลือดเนื้อลมหายใจ

และยังยึดติดผูกพันรสสัมผัส

สิ่งเหล่านี้ เหมือนเป็นแรงที่จะไหววนเวียนในสองด้าน หากด้านหนึ่งเรากักเก็บปรารถนาอันหยุดนิ่งไว้มากจนเกินไป บางครั้งก็อาจระเบิดทะลักออกมาเป็นพลังอย่างอื่นได้ไม่ยาก บางคนก็เรียนรู้วิธีการสลายแรงเหล่านี้ ให้ค่อยค่อยลางเลือน จนกระทั่งไม่ก่อพิษภัยของการระเบิด

ใช่หรือไม่ ว่าการกำกับดูแล

หรือกระทั่งเดินไปตามแรงปรารถนา

คือสิ่งที่ขีดเส้นชะตาแห่งชีวิตของตัวเรา

บางคนเขียนกำกับแรงปรารถนาไว้กับตัวเอง ในท่ามกลางความคิดของการกระทำ คอยดูแลห่วงใยไว้ไม่ให้มากล้น จนเกินกว่าตนจะทำได้ บางคนก็ปล่อยให้พลังเหล่านี้ ล่องลอยไปอย่างยิ่งใหญ่ และตามวิ่งไล่ไขว่คว้า แม้บางครั้งอาจจะต้องกระโดดกระโจนข้ามหัวคนอื่นก็ตาม

การเหยียบย่ำไปบนเส้นทาง และคนอื่น

กลายเป็นหนึ่งภาพสะท้อนชีวิต

เมื่อยามเราเติบโตขึ้น

เรามักเห็นความขัดแย้ง จากการเพียงการแทรกตัวเพื่อแย่งต่อแถว การยืนบังยืนออหน้าประตูรถ เพื่อต้องการได้ที่นั่งที่ดีที่สุด หลายครั้งที่เราต่างรับรู้ว่า จำเป็นต้องมีวิธีการที่ดีที่สุด เพื่อให้ละเลิกและหลีกเลี่ยง จากความรุนแรงของอารมณ์ความรู้สึก หลายครั้งที่เราสร้างกฎกติกาขึ้นมากำกับ

และในหลายครั้งของประวัติศาสตร์มนุษย์

ผู้ชนะมักทำลายกฎเหล่านั้น

ด้วยการควบคุมเอง

ในท่ามกลางความจริงของแรงปรารถนา ประวัติศาสตร์โลกบอกหนทางเราไว้ สองด้านเป็นส่วนใหญ่ ด้านที่ประนีประนอมรอมชอมนั้น มักไม่ได้รับการจารึกในสารบบของความทรงจำ โลกจึงมีเพียงผู้แพ้ และผู้ชนะ ไว้คอยสะกิดเตือนใจเราเสมอ โดยเฉพาะในท่ามกลางความทะยานอยาก

ในท่ามกลางความจริงของโลก

เราทุกคนล้วนมีเบื้องหน้าเบื้องหลังให้เลือกเสมอ

จะเลือกเดิน เลือกเป็นไป หรือเลือกปฏิบัติ

ก็สุดที่ใจของเราจะไขว่คว้า