บทที่ 3 เป็ดเกี่ยวอะไรกับไอที

ทำอะไรได้แบบเป็ด เป็ด ให้ได้ประโยชน์พอสมควรเหมาะกับงานที่ทำ และสิ่งสนใจที่อยากทำ

เมื่อดิฉันทำงานได้ระยะหนึ่ง คอมพิวเตอร์ก็เข้ามามีบทบาท แทนที่เครื่องพิมพ์ดีด ตู้เก็บเอกสาร! เฟอร์นิเจอร์ฟุ่มเฟือย ! อ้าว! จริงๆ นะคะ ที่ทำงานดิฉันน่ะค่ะ บุคลากรงานพิมพ์ดีดชนิดมือปัดแคร่ เปลี่ยนอาชีพไปเป็นเจ้าหน้าที่บุคคล ธุรการ สารบรรณ การเงิน เหลือมือขยันไว้สามสี่คนพอ... หรืออย่างตู้เอกสารก็เหมือนกัน เดี๋ยวนี้เอะอะอะไรก็ไม่เก็บ แต่เซฟเป็นไฟล์ไว้ในเครื่องคอมพิวเตอร์ ตลกร้ายกว่านั้น ออกเลขที่หนังสือทิ้งสำเนาไว้ในไฟล์คอมฯ ก็มีค่ะ ส่วนโซฟาที่มีไว้เอกเขนก พักผ่อนช่วงเวลาพัก โน่นค่ะ นั่งจุมปุ๊กหน้าจอ ทำอะไรกันคะ...คลายเครียด เล่นเกม ค่ะ

ดิฉันเองก็ถูกเจ้าสิ่งนี้กลืนกินชีวิตสงบสุข ตั้งแต่เงินในกระเป๋า ไปจนเรื่องเวลาค่ะ แต่ได้อย่างก็ต้องเสียอย่างนะคะ คอมพิวเตอร์สมัยแรก ๆ แพงจับจิต ข้าราชการเป็ดเงินเดือน 3,745 บาท ทำอย่างไรหรือคะ แบมือขอแม่ค่ะ ขอยืมนะคะ และผ่อนชำระเป็นเบี้ยหัวแตก ไม่มีดอกเบี้ยด้วย แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาจนปัจจุบันนี้ เปลี่ยนคอมฯ ครั้งใด ไม่ลืมเรียกหาบริการมือแบคุณแม่ค่ะ คุณแม่ก็ใจดียอมให้ลูกทุกคนยืมเงินเพื่อเจ้าสิ่งนี้ (อย่าเอ็ดไปนะคะ รวมทั้งคุณพ่อด้วยค่ะ คุณพ่อยืมเงินซื้อคอมพิวเตอร์ชนิดพกพา ป่านนี้ยังไม่คืนให้เลยค่ะ) แต่ถ้าใครขอยืมเพื่อซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋านี่ไม่ให้นะคะ...

คอมพิวเตอร์จึงมีบทบาทมากสำหรับชีวิตของดิฉันค่ะ ขาดเจ้านี่เมื่อไร ใครก็คิดไม่ออกว่าชีวิตจะเป็นอย่างไรกัน?

พ่อบอกว่าแม่ดิฉันเป็นคนที่ทำงานรวดเร็ว ฉับไว พ่อจะยกตัวอย่างเวลาผ่าตัดคนไข้ ก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าจะกระชับกระฉับกระเฉงอย่างไร รู้อย่างเดียว เป็นจุดประกายความประทับใจของพ่อต่อแม่ต่างหาก แต่เหตุผลเป็นอย่างไรก็ช่างเถิดค่ะ สงสัยว่าดิฉันจะได้ยีนส์สปีดนี้จากแม่มา แต่คงจะรับถ่ายทอดมาได้ไม่ครบ เพราะดันทุรังเป็นคนทะยานอยากทำเป็นมันเสียให้หมด เรื่องไหนไม่ใช่หน้าที่ ทำทำไม? เรื่องไอที่ไอทีนี้เลยค่ะ พอเริ่มต้นเอากับมัน เรื่องอื่นๆ ก็ตามมา

ส่งงานเป็นทอด ๆ ต่อเป็นลูกโซ่ ชักช้า ยุ่งยาก พอผิดนิดเดียวก็ต้องย้อนกลับไปแก้ไข ทำเองเสียสิ้นเรื่อง แต่ก็ยังขาดความรู้ ขาดทั้งฮาร์ดแวร์ ซอฟท์แวร์ ลงทุนค่ะ ใครไม่สนับสนุน ก็หนุนตัวเองเองก็ได้ พอได้ที่ต้องการแล้ว ทีนี้ทำอย่างไรดี จะตกปลาได้ เบ็ดเราต้องมีเหยื่อล่อ

"เหยื่อหวาน" ชิ้นแรกของดิฉันเลือกคนข้างตัวค่ะ คนในครอบครัวมาเลย เพราะอยู่เหนือจากงานประจำ คือดิฉันจะมีกฎ กติกา มารยาทอย่างหนึ่งว่า ต้องไม่ก้าวก่ายงานในหน้าที่ของเพื่อนร่วมงานค่ะ พี่สาวสุดรักของฉันเป็นคนสำคัญที่ทำให้ฉันมีวันนี้ได้ พี่เค้าเปล่งประกายสายรุ้งเป็นนักอยากเขียนตั้งแต่วัยรุ่น ได้เขียนอยู่เรื่อยๆ ในแวดวงเพื่อนฝูง เขียนเรื่องก็ได้พิมพ์เป็นเล่ม สรรพคุณมีไว้ใช้เลี้ยงเด็ก ๆ บนโลกนี้ด้วยค่ะ เธอเขียนหนังสือที่เค้าคัดเลือกไปประกวด ให้บังเอิญว่าคนวาดภาพประกอบ(นันทวรรณ วาตะ) ชนะประกวดจากนิทานมูลนิธิเด็กเรื่อง จ้อยตามหาพระจันทร์(ม.ล.วันนิวัต เกียรติสาร) ค่ะ ตอนนี้เป็นนิทานสองภาษาแล้วค่ะ แล้วดิฉันเข้าไปทำอะไรกับงานของพี่สาวหรือคะ ดิฉันเอางานของเธอมาบรรเลงเป็นเพลงรัก นั่นเป็นสนามสำหรับคนมือใหม่หัดขับไอทีของดิฉันเลยนะคะ ลองดูสิคะที่นี่เลยค่ะ น้องเนปาลี แอบสกัดคำบรรยายถึงพี่น้องคู่ดิฉัน สั้น ๆ ประโยคเดียว "พี่น้องคู่นี้มีภาษาน่าหยิก" แหม...น่าหยิกนี่มีหวังเนื้อตัวม่วงเขียวหมดค่ะ

ดิฉันเลยได้จุดเริ่มต้นการเรียนรู้และลงมือทำงานร่วมกับไอที ได้ทั้งเรื่องการพิมพ์งานธรรมดาๆ สามารถพัฒนาตนเองจากการจิ้มดีด มาเป็นรัวเล็ก ๆ แต่ก็ยังใช้แปดนิ้วเหมือนเดิมค่ะ (ลืมใช้นิ้วก้อยน้อยเสมอค่ะ) จากงานพิมพ์ธรรมดา เขย่ง ก้าว กระโดดไปเล่นโปรแกรมต่าง ๆ ทีนี้ละคะยุ่งพริกยุ่งขิงกันดีค่ะ

ความโชคดีที่ทำงานท่ามกลางกองตำรา หนังสือ สื่อซีดีรอมมัลติมีเดีย ก็ได้ใช้บริการกันอย่างเต็มที่ นี่ไงคะประโยชน์ชัดเจนของการเข้าห้องสมุด แต่ข้อเสียของความรู้ตรงนี้คือ หนังสือพูดโต้ตอบเราไม่ได้ค่ะ เลยต้องขวนขวายหาผู้รู้ที่มีเลือดเนื้อ มีชีวิต ได้มาทั้งแบบว่าขอเอาซื่อๆ กับแอบลักจำที่เขาทำๆ ให้ดูค่ะ อย่างคุณลุงและพี่ๆที่โรงพิมพ์จะเก่งโปรแกรมออกแบบสิ่งพิมพ์ ก็อาสาไปส่งต้นฉบับ ตรวจบรู๊ฟรอบสุดท้ายแบบนั่งประกบ ดูและถามวิธีการ แล้วกลับมาทบทวนอีกที ตอนนี้ "เหยื่อหวานอันโอชะ" ของดิฉันคือ เพื่อนฝูงที่เรียนมัธยมรุ่นเดียวกัน กับงานของชมรมศิษย์เก่าค่ะ ดิฉันก็อาสาพิมพ์ ผลิตข่าวสาร พร้อมทำหน้าที่หน่วยสารบรรณไปด้วยในตัวเองค่ะ

เล่นด้วย เรียนด้วย ก็ได้ชิ้นงานที่พึงพอใจขณะนั้น พอเทคโนโลยีทั้งหลายพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ดิฉันก็พยายามวิ่งตาม ตาม ไม่ติดค่ะ แค่เห็นด้านหลังไกลๆ ก็พอใจแล้ว บ่อยครั้งที่บอกว่าหยุดซะที ฉันจะจอดและนั่งเฉยแล้วนะ แต่คิดดูสิคะ เรื่องแบบนี้ ตัวเองก็เป็นเหยื่อหวานๆ ของไอทีเสียเอง...เพราะของเล่นชิ้นใหม่มีมาเสนอเรื่อยๆ เลยค่ะ

อย่างไรก็ตาม ณ วันนี้ ดิฉันก็ยังยินยอมที่จะตกเป็น"เหยื่อหวานอันโอชะ" ของเจ้าไอทีความรู้ใหม่ ๆ แต่ไม่ได้ถึงขั้นบังคับใจตัวเองว่า ต้องอย่างนั้น ต้องอย่างนี้ ต้องดีได้ให้ที่สุด พยายามจะอยู่แบบตัวลอยๆ และพอเพียงค่ะ ก็เลยทำอะไรได้แบบเป็ด เป็ด ให้ได้ประโยชน์พอสมควรเหมาะกับงานที่ทำ และสิ่งสนใจที่อยากทำอย่างเช่นเวลานี้เลยค่ะ คือ

เขียนเล่นเป็นเรื่องราวเล่าผ่านภาพ ก็

เลยเกิดเรื่องสนุกๆ แบบธรรมดาๆ ที่ G2K นี่อย่างไรคะ

เขียนใน GotoKnow โดย ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี
ใน นี่เรื่องเป็ด เป็ด

คำสำคัญ (Tags): #ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี#เรื่องเป็ด เป็ด#ไอที

หมายเลขบันทึก: 177752เขียนเมื่อ 20 เมษายน 2008 11:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กรกฎาคม 2021 10:11 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (85)

เนปาลี

เขียนเมื่อ 21 เมษายน 2008 08:21 น. ()

พี่จ๊ะ..

ก็อ่านแล้วรู้สึกเป็น "ภาษาน่าหยิก" จริงๆ นี่นา ^^ เป็นภาษาง่ายๆ ธรรมดาๆ แต่แฝงไว้ด้วยความรื่นรมย์ไง

จำได้ว่าตอนที่เรียนอยู่ที่เทคนิคฯ จะมีวิชาเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์นี่ล่ะ ก็ยังเฉยๆ ไม่รู้สึกว่าตัวเองต้องก้าวให้ทันความทันสมัยเหมือนคนอื่นเขา เวลาพิมพ์ก็ยังใช้แค่นิ้วสองนิ้วจนเพื่อนผู้ชายขำกลิ้ง (ทำไมทุกคนถึงคิดว่าผู้หญิงต้องพิมพ์เก่งนะ--ไม่เข้าใจ) ได้มาสนิทสนมกลมเกลียวกับเจ้าคอมพิวเตอร์ทั้งวันทั้งคืนก็เมื่อไม่ถึงสิบปีก่อนนี่เอง คงเพราะรู้สึกเหงา..เจ้าอารมณ์เหงาๆ นี่คงเป็นแรงบันดาลใจขับเคลื่อนให้นึกสนุก ก็เลยกระโจนเข้าสู่โลกไซเบอร์ (ก่อนหน้านั้นก็แค่พิมพ์งานต้อกแต้กและเล่นเกมส์)

แม้กระทั่งตอนนี้..ก็ยังนับว่าตัวเองจัดอยู่ในจำพวกโลว์เทคฯ อยู่ดี เอ้อเฮอ

ทองหยอด

เขียนเมื่อ 21 เมษายน 2008 11:31 น. ()

สวัสดีครับ

อ่านแล้วร่วมสมัยครับ ผมกับเจ้าไอทีไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่ สมัยเรียนมัธยมยังไม่รู้จักคอมพิวเตอร์เลย รู้จักแต่เครื่องพิมพ์ดีด มารู้จักเจ้าคอมพิวเอาตอนที่ทำงานแล้วหลายปี กว่าจะวิ่งตามก็ใช้เวลาหลายปีเหมือนกัน ไปอบรมเล็ก ๆ น้อย ๆ อ่าน ศึกษา เรียนรู้ ฝึกหัดคนเดียว ลองผิดลองถูกบ้าง ก็เป็นเรื่องธรรมดา

เกือบตกงานก็เพราะเจ้าไอที เลยต้องปรับแผนชีวิตกันใหม่ เพื่อไม่ให้ตกยุค

ปัจจุบันก็ได้เจ้าไอที่นี่แหละ เป็นเครื่องทำมาหากิน เพราะว่าเจ้านายเห็นหน่วยก้านพอไปวัดตอนเย็นเย็นได้ ก็เลยให้ทำงานด้านนี้ ก็พอทำได้

ต่อไปไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ก็มีเรื่องเกี่ยวกับไอทีอีกมากที่ต้องเรียนรู้

จะทำอย่างไรดี

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 21 เมษายน 2008 11:38 น. ()

มายิ้มๆๆ
อิอิๆๆ
แต่ชอบไปอ่านหนังสือของมูลนิธิเด็กน่ารักดี
แต่ไม่มีเวลาเขียนเรื่องประกวด
ไม่รู้เวลาหายไปไหนหมด
รออ่านอีก
ภาษาน่ารักจริงๆๆด้วย
(ล้อเล่น )อิอิๆๆ

ปิ๊กเวียง ชื่นชมยินดี

เขียนเมื่อ 21 เมษายน 2008 15:16 น. ()

ไอที๊...ไอที...

สวัสดีจ้า...เหยื่อหวานมาแล้ว

น้องสาว "ดาวลูกไก่" เป็นผู้นำด้าน ไอที ของบ้าน

รวมทั้งแนะนำเคล็ดลับการมี N.B.เป้ฯของเล่นสักเครื่องด้วยวิธีเดียวกัน

"หาบริการมือแบคุณแม่" (ยังผ่อนอยู่)

ขยาดกับไอทีเหมือนกัน เพราะชอบกระดาษกับดินสอมากกว่า

แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นตามหลังเจ้า ไอทีหิ้วได้ แบบสาธารณะประจำครอบครัว

กลับสนุกล้นเหลือ

เมื่อพบว่าลูกๆทำการบ้านอะไรในเครื่อง เช่น ภาพยนตร์โฆษณาส่งครู

วิดิโอคลิปของกลุ่มลูกชาย ตอนหนีโรงเรียน ไปคามหาความฝัน

ที่ไม่ใช่พระจันทร์

ม่วนแต๊ๆเจ้า

ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี