นับแต่วันที่คุณครูแป๋มให้ความสำคัญกับเด็กห้องท้าย
โดยการให้โอกาสให้เด็กห้องท้ายได้แสดงออกได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง
โดยธรรมชาติแล้วทุกคนอยู่ในสังคมต้องการการยอมรับจากคนในสังคม
และโดยทั่วไปเด็กห้องท้ายมักถูกมองในแง่ลบในสายตาคนอื่น
เด็กห้องท้ายมีความรู้สึกนึกคิดเหมือนคนอื่นๆ
และอยากจะทำกิจกรรมต่างๆเพื่อการสร้างสรรถ้าเขามีโอกาส
แต่สังคมไม่ให้โอกาสเขา
คุณครูแป๋มเป็นผู้นำ เป็นนักพัฒนา มีวิสัยทัศน์
ปัญหาเด็กห้องท้ายสามารถแก้ไขได้โดยการลดช่องว่าง
ต้องให้โอกาสเด็กห้องท้าย สิ่งที่เด็กห้องท้ายต้องการที่สุดคือการยอมรับจากผู้อื่น
คุณครูแป๋มมีมีการนำกิจกรรมต่างๆมาให้เด็กห้องท้าย
มีการจัดกิจกรรมเพื่อให้เกิดกระบวนการทางความคิดให้กับเด็กห้องท้าย
มิใช่เป็นการให้ท่องจำหรือเป็นผู้บอกขั้นตอนการทำกิจกรรมให้
แต่คุณครูแป๋มสอนให้เด็กแสวงหาวิธีการด้วยตนเอง
โดนคุณครูแป๋มเป็นผู้จุดประกายความคิดเท่านั้น
ให้เด็กได้แสดงความสามารถของตนเองเพื่อแก้ไขปัญหาและอุปสรรค
เด็กห้องท้ายได้เกิดการเรียนรู้การทำงานเป็นทีม การแบ่งงานรับผิดชอบ
และเกิดการรับฟังความเห็นซึ่งกันและกัน
ผลงานของเด็กห้องท้ายที่ได้รับรางวัลได้ลบภาพอคติต่างๆของคนรอบข้างอย่างาสิ้นเชิง
หลายคนที่มีความสงสัยว่าทำไมคุณครูแป๋มจึงให้ความสำคัญและให้ความสนใจเด็กห้องท้ายมาแต่แรก ก็คงจะคลายความสงสัยและได้เข้าใจว่าคุณครูแป๋มรักศิษย์ทุกคนไม่ว่าจะห้องท้ายหรือไม่ก็ตาม และเมื่อมารับหน้าที่คุณครูแป๋มก็ใช้วิธีการให้ความสำคัญกับเด็กห้องท้าย โดยการให้โอกาส เพื่อนำไปสู่การยอมรับ ของสังคม
ขอแสดงถ้อยมาเชิดชูความเป็นครูที่ดีของคุณครูแป๋มมา ณ นี้
ข้างล่างนี้คือลิงค์เรื่องราวของเด็กห้องท้ายที่มีความต่อเนื่องในเรื่องราวที่คุณครูแป๋มได้กล่าวถึง เพื่ออำนวยความสะดวกในการเข้าถึงข้อมูล ผมได้ดำเนินการจัดระเบียบให้แล้วขอเชิญเข้าไปชมกันนะครับ
จักรยานน้ำเก็บขยะ
http://gotoknow.org/blog/jrpkpp/223651
ความหวังเด็กห้องท้าย
http://gotoknow.org/blog/jrpkpp/225274
ปัญหาของเด็กห้องท้าย
http://gotoknow.org/blog/jrpkpp/225697
เวทีแสดงความสามารถ
http://gotoknow.org/blog/jrpkpp/225703
ความรู้ที่คงทนของเด็กห้องท้าย
http://gotoknow.org/blog/jrpkpp/227998
วันนี้ที่รอคอย
http://gotoknow.org/blog/jrpkpp/230309
รักจัง...
