เดินทางไปบ้านเมืองน้อย ปาย
สายวันหนึ่งปลายเดือนกรกฎาคม ผมขับรถยนต์คู่ใจตามเส้นทางพหลโยธินจากกรุงเทพฯ มุ่งหน้าสู่เชียงใหม่ เพื่อที่จะเดินทางต่อไปบ้านเมืองน้อย อ.ปาย จ.แม่ฮ่องสอน ในวันรุ่งขึ้น
ที่ต้องขับรถระยะทางเกือบ ๑,๐๐๐ ก.ม. เพราะรู้มาว่าปลายทางที่บ้านเมืองน้อย ถนนเข้าหมู่บ้านในช่วงต้นฤดูฝนเช่นนี้ เส้นทางที่คดแคบและลาดชันก็จะเพิ่มความยากลำบากในการขับขี่ไม่ว่ายานพาหนะชนิดใด การที่ฝนตกติดต่อกันหลายวันจะทำให้ถนนเฉอะแฉะ บางช่วงมีน้ำขัง บางช่วงน้ำเซาะผิวถนนเป็นร่องลึก ฯลฯ นอกจากรถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อแล้ว ผมนึกไม่ออกว่ารถยนต์ขับเคลื่อนสองล้อแบบปกติจะเข้าออกพื้นที่นี้ได้อย่างไร จึงเป็นความจำเป็นต้องบึ่งเจ้า DMAX RODEO 4WD รถคู่ใจเดินทางไกลจากกรุงเทพฯ
ในวันที่เงิน ๑,๐๐๐ บาท เติมน้ำมันดีเซลได้แค่ ๓๐ กว่าลิตร ผมต้องขับรถแบบประหยัดน้ำมันที่ความเร็วราว ๑๐๐ ก.ม. ต่อชั่วโมง ซึ่งแน่นอนว่าเวลายืดออกไปจากที่เคยขับจากกรุงเทพฯ –เชียงใหม่ ราว ๘ ชั่วโมง เป็นกว่า ๑๒ ชั่วโมง
สายวันรุ่งขึ้นผมออกเดินทางจากตัวเชียงใหม่พร้อมเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งมุ่งหน้าสู่บ้านเมืองน้อยตามเส้นทางเชียงใหม่ – ปาย – แม่ฮ่องสอน
โชคไม่ค่อยดีนักเพราะฝนตกพรำตลอดทาง ผมต้องเพิ่มความระมัดระวังในการขับรถ เนื่องจากเส้นทางคดเคี้ยว ลาดชัน และเมื่อเจอน้ำฝนก็จะยิ่งทำให้ถนนลื่นเป็นสาเหตุหลักของการเกิดอุบัติเหตุของรถยนต์ที่สัญจรไปมา ระยะทางจากแยกตลาดแม่มาลัยถึง อ.ปาย แค่เกือบ ๑๐๐ ก.ม. แต่ต้องใช้เวลากว่า ๒ ชั่วโมง
ฝนหยุดตกเมื่อเราเดินทางถึง อ.ปาย และตกลงมาอีกครั้งเมื่อออกเดินทางเข้าบ้านเมืองน้อย เพื่อนรุ่นน้องผู้นั่งรถไปด้วยคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับฝนที่ตกลงมานัก แต่ผมเองรู้สึกกังวลใจเล็กน้อยกับเส้นทางที่จะเจอข้างหน้า แม้ว่าสมรรถนะของรถจะเต็มร้อยและประสบการณ์ขับรถในเส้นทางวิบากของผมเองในหลายเส้นทางรวมทั้งเส้นทางที่จะนำเราไปสู่ปลายทางภายในค่ำคืนนี้
รถเริ่มไต่ความสูงขึ้นหลังจากออกจาก อ.ปาย ราว ๑๕ นาที ผมเห็นเพื่อนผู้น้องเริ่มนั่งเกร็ง สีหน้าเริ่มวิตก มือหันไปคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้ ผมเองทำได้แค่ชวนคุยแบบสบาย ๆ ให้หายวิตกกังวล
ฝนคงจะตกมาก่อนหน้านี้หลายวัน และน่าจะหนักหนาเอาการ เส้นทางที่ต้องฝ่าลุยไปบางช่วง ซึ่งนับว่าขับยากแล้วในเวลาปกติก็เพิ่มความยากลำบากอีกโข ทั้งคดเคี้ยว แคบ สูงชันและลื่น
ผมค่อยบังคับรถให้ลัดเลาะไปตามไหล่เขา ค่อยปีนเส้นทางบางช่วงที่ตัดขึ้นไปบนสันเขา บางช่วงก็ค่อยคลานลงบนทางลาดลงที่ดิ่งจมลงไปด้านล่าง ทั้งชันและลื่น ต้องแตะเบรคและทดเกียร์ต่ำในคราวเดียวกันเพื่อให้รถไหลลงไปยังถนนเบื้องล่างอย่างเชื่องช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้
อันที่จริงแล้วการเดินทางจะยากลำบากกว่านี้หลายเท่า หากองค์การบริหารส่วนตำบลเวียงเหนือไม่ให้การสนับสนุนงบประมาณสำหรับการปรับปรุงเส้นทางเป็นระยะ ๆ ด้วยการทำถนนซีเมนต์เสริมไม้ไผ่ บางช่วงก็เทซีเมนต์ตลอดความกว้างของถนน บางช่วงงบน้อยแต่อยากให้ได้ความยาวมากที่สุด ก็ต้องลดพื้นที่ทางกว้าง ลาดซีเมนต์เฉพาะที่ล้อรถจะไต่ไปได้ราว ๕๐ ซ.ม. สองเส้นขนานกันไป พอที่จะให้รถยนต์ผ่านไปได้คราวละคันเท่านั้น หากจะมีรถสวนก็ต้องให้คันที่มาก่อนพ้นไปเสียก่อน ชาวบ้านเรียกถนนนี้ว่า “ถนนสองเลน”
เส้นทางที่ลาดซีเมนต์นี้จะทำเฉพาะช่วงที่ลำบากจริง ๆ ซึ่งก็ไม่ครอบคลุมทั้งหมด บางช่วงก็ยังโหดเอาการอยู่ ดังที่ผมเกือบจะพลาดท่าตกเขาเหมือนกับรถยนต์ของชาวบ้านที่พลาดท่าหล่นลงไปหุบเขาด้านล่างเมื่อเกือบเดือนที่ผ่านมา วันนี้ซากรถยังกองเป็นเศษเหล็กอยู่เบื้องล่าง
ช่วงที่ผมเกือบจะพลาดท่าเสียทีนั้นเป็นช่วงที่ถนนไต่สูงชัน ลื่นและเป็นร่องลึก ผมตัดสินใจไม่ไปตามร่องเดิมเพราะค่อนข้างลึก แม้ว่ารถผมจะสูงกว่ารถปกติแต่เห็นร่องแล้วก็ยังนับว่าลึก และด้านหนึ่งของร่องมีคันดินสูงอาจจะทำอันตรายแก่ตัวรถได้ กว่าจะรู้ว่าผมตัดสินใจพลาดรถก็ไปค้างเติ่งอยู่กลางเนิน ล้อทั้งสี่หมุนฟรีอยู่กับที่แล้วตัวรถค่อยไหลเลื่อนลงไปคาอยู่ในร่อง พยายามเร่งเครื่องก็ไม่เป็นผล ในที่สุดก็ค่อยถอยลงกลับไปตั้งหลักเสียใหม่
การถอยรถกลับไปตั้งหลักใหม่ไม่ใช่เรื่องง่าย พอถอยรถพ้นจากร่องลงมาก็เจอกับสภาพถนนที่ชันโค้งและลื่น ดอกยางรถขณะนี้หายไปหมดเนื่องจากดินโคลนเข้าไปอุดจนมองไม่เห็นร่องรอย ทำให้รถไถลลงไปเบื้องล่างอย่างช้า ๆ เบรกใช้ประโยชน์ไม่ได้อีกต่อไป แม้ล้อไม่หมุนแต่น้ำหนักรถขนาด ๓๐๐๐ ซีซี ก็หนักพอที่ตัวมันเองจะไหลลงสู่เบื้องล่างตามแรงดึงดูดของโลก ผมทำได้แค่บังคับพวงมาลัยไม่ให้รถไหลออกนอกเส้นทางหล่นลงเหวอย่างรถชาวบ้านที่เคยหล่นไปรออยู่เบื้องล่างแล้ว
จนรถหยุดและเห็นว่าไม่พลาดท่าตกเหวแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก นั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัยกับลมหายใจตัวเองและกับเพื่อนผู้น้องที่ร่วมทางซึ่งขณะนี้นั่งนิ่งเกร็งไม่พูดไม่จา แต่ก็ยังเก็บอาการ (กลัว) ได้ดี นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงวี้ดว้ายสนั่นดอยไปแล้ว
ผมตัดสินใจใหม่ว่าไต่ลงร่อง หลังจากตรวจดูการเข้าเกียร์โลว์เพื่อความมั่นใจแล้วก็ค่อยเคลื่อนรถออกไป บังคับพวงมาลัยให้ล้อทั้ง ๔ ลงไปในร่อง แล้วเร่งคันให้รถพุ่งไปด้านหน้า ความไม่สม่ำเสมอของผิวและร่องถนนทำให้รถกระแทกซ้ายทีขวาทีจนอดสงสารมันไม่ได้ เสียงเครื่องยนต์ครางกระหึ่มลั่นดอย ชั่วเวลาไม่ถึงนาทีที่รถพยายามไต่ขึ้นแต่ก็ให้ความรู้สึกยาวนานซะเหลือเกิน ในที่สุดเราก็ผ่านเนินนั้นมาได้อย่างอกสั่นขวัญแขวน
ก่อนเข้าหมู่บ้านต้องผ่านลำธารเส้นหนึ่งที่ไหลตัดผ่านถนน น้ำสูงท่วมราว ๓ ใน ๔ ของความสูงของล้อ ทันทีที่รถแช่อยู่ในน้ำ ความร้อนของเบรกซึ่งเกิดจากการใช้งานมาตลอดทางกระทบเข้ากับความเย็นของน้ำก็เกิดไปไอน้ำพวยพุ่งขึ้นจากล้อทั้ง ๔ เหมือนรถลอยอยู่ท่ามกลางเมฆหมอก
จะว่าไปแล้วผมมาบ้านเมืองน้อยค่อนข้างบ่อย บ่อยกว่าลูกหลานชาวบ้านบางคนที่ลงจากดอยไปร่ำเรียนบ้าง ทำงานบ้าง หลายคนไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมบ้านเป็นแรมปี ผมมาถึงคราใดก็ประทับใจกับความงดงามของบ้านเมืองน้อยทุกที เป็นเสน่ห์ที่ทำให้ผมอยากกลับมาเยือนที่นี่อยู่ร่ำไป คนที่แพ้ภูเขา ทุ่งนา ท้องฟ้า ดวงดาว และแสงจันทร์อย่างผม แม้ว่าเส้นทางจะยากลำบากทุลักทุเลก็คุ้มค่าที่จะดั้นด้นไปให้ถึง
เรา หมายถึงผม เพื่อนผู้น้องและเฉาก๊วยรถคู่ใจผม เดินทางถึงบ้านเมืองน้อยราวหกโมงเย็น ระยะทางจากปากทางเข้าเมืองน้อยถึงหมู่บ้านระยะทางราว ๒๓ ก.ม. แต่ต้องใช้เวลาเดินทางกว่า ๒ ชั่วโมง ถ้านับรวมเวลาการเดินทางจากเชียงใหม่ก็ปาเข้าไปเกือบ ๖ ชั่วโมง
แม้ว่าจะขับรถมาไกลแสนไกล นานแสนนาน แต่ทันทีที่เข้าเขตหมู่บ้านเห็นภูเขาสูง ทุ่งนาเขียวขจีอยู่ระหว่างหุบเขา เถียงนาหลังน้อยกระจายอยู่ในทุ่งนา ควายแทะเล็มหญ้าอย่างอารมณ์ดี ลำน้ำปายไหลอยู่ข้างทาง ความดีใจของชาวบ้านที่เห็นเรามาเยือน (อีกแล้ว) นี่ก็เพียงพอสำหรับการหายเหน็ดเหนื่อยแล้วครับ
ความเห็น (80)
เมืองน้อย สามารถทะลุไปเวียงแหง(เชียงใหม่)ได้เลยนะครับ ในอดีตผมเดินด้วยเท้าจากปายไปยังเมืองน้อย(ผมเป็นลูกเสือ) เพื่อไปเข้าค่ายลูกเสือ บรรยากาศนั้นเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานเองครับ
ผมตามอ่านบันทึกของพี่หนานทุกบันทึกครับ ชอบมากครับ อาจเพราะเรามีประสบการณ์ร่วมกัน การบรรยายก็ทำให้ผมคิดตาม ผนวกกับประสบการณ์ผม
ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่หนาน
ผมอยู่ที่ คณะมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ ศาลายา มหิดลครับ มีโอกาสคงได้สนทนากัน
*** ผมขอนำบล็อกเข้าแพลนเน็ตด้วย
ว้าว...บันทึกเกี่ยวกับปายอีกแล้ว....กำลังคุยกะพี่ต้อม เนปาลี เรื่องการเดินทางไปปายอยู่เลยค่ะ....^^แบบว่าอยากไปมากๆ...ค่ะ..ต้องเก็บข้อมูลไว้เยอะๆค่ะ..เพราะไปคนเดียว โดดเดี่ยว เดียวดาย อิอิ
สวัสดีครับ
ผมก็เป็นแฟนคุณเอกครับ อ่านงานหลายชิ้นแล้วครับ
เพราะเพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกจึงอ่านได้ไม่มาก (ทั้งที่มีเนื้อหาที่น่าสนใจเยอะมาก)
ผมเคยโฉบเฉี่ยวไปร่วมงาน สกว.ภาคนิดหน่อยครับ ในช่วงเริ่มต้น ตอนนั้นเป็นพระครับ รู้จักคุ้นเคยดีกับ อ.ปิยะวัติ อ.สมคิด อ.อาวรณ์ กระทั่งพี่อ้อย
ผมเองมีกำหนดการที่จะเข้าไปช่วยงานที่ ว.ดุริยางคศิลป์ เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา แต่สะสางงานเดิมไม่แล้วเสร็จ จึงขอเลื่อนเวลาออกไปสองเดือน
ถึงเวลานั้นอาจได้พบกันที่ศาลายาครับ
ลีลาการเล่าเรื่อง..ต้นร้าย..ปลายดี...จบและหักมุมน่าติดตามมาก..และมีแง่คิดมุมองแหลมคม..น่าจะออก pocket book เรื่องสั้นๆๆ ได้นะคะ..เชียร์ค่ะ...
ขอบคุณ พี่นงนาทนะครับ
มีกำลังใจขึ้นแยะเลยครับ
วันนี้เพิ่งคุยกับเพื่อนอโชก้าคนนึง เขาบอกว่ารู้จักพี่ด้วย
ผมเกริ่นเรื่องที่คุยกับพี่ไว้กับอโชก้าแล้วครับ
สักวันจะแวะไปเยี่ยมถึงถิ่นนะครับ
- ศิลาไม่เคยเห็นใครเขียนบรรยายการเดินทางตลอดเส้นทางได้เห็นภาพขนาดนี้นะคะ ประทับใจและขอยกมาค่ะ
-
ช่วงที่ผมเกือบจะพลาดท่าเสียทีนั้นเป็นช่วงที่ถนนไต่สูงชัน ลื่นและเป็นร่องลึก ผมตัดสินใจไม่ไปตามร่องเดิมเพราะค่อนข้างลึก แม้ว่ารถผมจะสูงกว่ารถปกติแต่เห็นร่องแล้วก็ยังนับว่าลึก และด้านหนึ่งของร่องมีคันดินสูงอาจจะทำอันตรายแก่ตัวรถได้ กว่าจะรู้ว่าผมตัดสินใจพลาดรถก็ไปค้างเติ่งอยู่กลางเนิน ล้อทั้งสี่หมุนฟรีอยู่กับที่แล้วตัวรถค่อยไหลเลื่อนลงไปคาอยู่ในร่อง พยายามเร่งเครื่องก็ไม่เป็นผล ในที่สุดก็ค่อยถอยลงกลับไปตั้งหลักเสียใหม่
การถอยรถกลับไปตั้งหลักใหม่ไม่ใช่เรื่องง่าย พอถอยรถพ้นจากร่องลงมาก็เจอกับสภาพถนนที่ชันโค้งและลื่น ดอกยางรถขณะนี้หายไปหมดเนื่องจากดินโคลนเข้าไปอุดจนมองไม่เห็นร่องรอย ทำให้รถไถลลงไปเบื้องล่างอย่างช้า ๆ เบรกใช้ประโยชน์ไม่ได้อีกต่อไป แม้ล้อไม่หมุนแต่น้ำหนักรถขนาด ๓๐๐๐ ซีซี ก็หนักพอที่ตัวมันเองจะไหลลงสู่เบื้องล่างตามแรงดึงดูดของโลก ผมทำได้แค่บังคับพวงมาลัยไม่ให้รถไหลออกนอกเส้นทางหล่นลงเหวอย่างรถชาวบ้านที่เคยหล่นไปรออยู่เบื้องล่างแล้ว
-
...จนรถหยุดและเห็นว่าไม่พลาดท่าตกเหวแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก นั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัยกับลมหายใจตัวเองและกับเพื่อนผู้น้องที่ร่วมทางซึ่งขณะนี้นั่งนิ่งเกร็งไม่พูดไม่จา แต่ก็ยังเก็บอาการ (กลัว) ได้ดี นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงวี้ดว้ายสนั่นดอยไปแล้ว
-
ถ้อยคำต่าง ๆ ทำให้เราได้รับบทเรียนในความไม่ประมาทระหว่างการเดินทางของชีวิตที่เสี่ยงความเป็นความตายอยู่เสมอค่ะ
-
ป.ล. ขออภัยนะคะที่ยกข้อความมาเยอะ เพราะชอบอ่านเอาเรื่อง (ไม่ได้หาเรื่องนะคะ อิอิ)
-
ราตรีสวัสดิ์สำหรับค่ำคืนนี้ค่ะ
ขอบคุณครับ
ดีใจที่ชอบ
มีกำลังใจจะเขียนขึ้นเยอะเลยครับ
สวัสดีค่ะ
- พี่ครูคิมมาขอบคุณที่ไปเยี่ยมบันทึกค่ะ
- เกือบหน้าแตก..กะว่าอ่านจบจะไปตามคุณเอก....เจ้าของเมืองปายมาอ่าน
- ที่ไหนได้ เขามก่อนพี่ครูคิมเสียอีก
- เป็นกำลังใจให้นะคะ
ชอบอ่านบันทึกที่เกี่ยวกับป่าเขาลำเนาไพร
โดยเฉพาะเรื่องราวของชาวเขาชาวดอย ที่ใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย
เป็นคนกลัวความสูง ไม่ชอบเดินทางขึ้นเขาลงห้วย
แต่ช่วงหลังๆชีวิตสบายๆขึ้น เริ่มเดินทางบ้างแล้ว
เคยไปปายครั้งหนึ่งค่ะ ไม่มองสองข้างทางเลยเพราะหวาดเสียว บวกกับเมารถ
เปิดกระจกรับโอโซนไปตลอดทาง
บันทึกนี้อ่านแล้วเหมือนได้เดินทางไปด้วยเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ
มาขอบคุณที่แวะไปทักทาย
และมาร่วมเดินทางด้วยคนค่ะ
ไม่เคยปายเลย..ปายน่ะ..โลกแห่งการท่องเที่ยวแคบมากค่ะหนานเกียรติสำหรับพี่อ้อยนะ..
อ่านไปลุ้นไป ตื่นเต้นดีค่ะ
ขอบคุณครับ 
ครูอรวรรณ
ที่เข้ามาเยี่ยมเยียน
จะพยายามเขียนแบบตื่นเต้น ๆ มาให้อ่านอีกครับ
ไปโรงเรียนอะไรบ้างล่ะบอกได้ไหม..
แวะมาทักทายกลางดึกนะคะ..ยินดีที่ได้รู้จัก..อ่านแล้วก็ลุ้นไปด้วย..สุดท้ายก็ถึงที่หมายปลาย(ปาย)ทางแบบHappyนะคะ
<img class="profile_picture" src="http://gotoknow.org/profile/muangmit/picture/100/p.jpg" border="0" alt="P" />อ๋อ..จะบอกว่าชอบรูปนี้จัง
อ้าวหน้าแตก..
รูปไม่มา..
เอาใหม่นะคะ..
ชอบรูปนี้จัง
ถ่ายกับลูกสาวตอนยังไม่ถึงขวบครับ
ตอนนี้สองขวบแล้ว
ซนมากกกกกกกกกกสสสสสส์
ลูกสาวน่ารักนะคะ..เด็กซนน่ะดีแล้วววววว..จะได้ไม่เหงานะคะ..ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณหนานเกียรติ
แวะมาทักทายยามเช้า...อยากเห็นภาพการเดินทางจังเลยค่ะ
คงตื่นเต้นน่าดู นี่ถ้าพี่ขับเจ้าทิงนองนอยไปกับป้าๆ(เพื่อนต่างวัย)จะไปถึงไหมเนี่ย...
- ธุค่ะ..
ต้อมอ่านจบแล้วก็..ถ้าต้อมชมว่าคุณถ่ายทอดประสบการณ์ออกมาเป็นตัวหนังสือได้ดีทีเดียว คุณจะรู้สึกเอียนหรือเปล่า??????? เพราะต้อมรุ้สึกแบบเดียวกับที่คุณศิลาบอกไว้ว่าเป็นการเขียนที่อ่านแล้วสามารถมองเห็นเป็นภาพได้
ต้อมเคยอ่านหนังสือเรื่องเพชรพระอุมาอย่างสนุกสนานเพราะมองเห็นภาพ(ในมโนความคิด) และตัวหนังสือในบันทึกนี้..ก็ทำให้เห็นภาพได้เหมือนกันค่ะ
อยากไปมีประสบการณ์เช่นนั้นบ้างจังค่ะ ^^ เชื่อว่าบ้านเมืองน้อยคงจะสวยงามจริงๆ และต้อมก็คงเป็นเช่นคุณที่แพ้ภูเขา ทุ่งนา ท้องฟ้า ดวงดาว และแสงจันทร์
สวัสดีค่ะพี่หนาน
อาร์มตามมาอ่านันทึกค่ะ พี่หนานบันทึกได้น่าติดตามค่ะ
ลุ้นระทึกว่าจะเป็นอย่างไร ^_^
เอาภาพสวยๆของเมืองหนานมาฝากด้วยนะค่ะ
ต้อมครับ
แหมชมกันอย่างนี้เขินแย่...
แต่ไม่เอียนหรอก ชอบครับชอบ... ฮิ ฮิ
ดีใจมากมายเลยครับเขียนแล้วมีคนชอบ
แต่อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับเพชรพระอุมาเลยครับ...
(เดี๋ยวขี้กลากขึ้นหัว...)
...
ผมจะไปเมืองน้อยอีก น่าจะต้นปีหน้า ไว้ได้วันเวลาแน่ ๆ จะส่งข่าวนะครับ
เผื่อว่าจะมีคนร่วมเดินทางไปดู ภูเขา ทุ่งนา ท้องฟ้า ดวงดาวและแสงจันทร์
น้อง อาร์ม ครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ
ดีใจมากมายเลยที่ชอบ
ผมล้มเหลวมากเรื่องการเก็บภาพ ไม่รู้ว่าไปเก็บไว้ที่ไหน หาเจอแล้วจะเอามาใส่ให้ดูนะครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับพี่
ขอบคุณที่เข้ามาแวะอ่านครับ
เจ้าทิงนองนอยนี่เป็นอะไรครับ
ในหน้าฝนถ้าไม่ใช่โฟร์วีล คงต้องจอดไว้ข้างนอกแล้วเดินเข้า ๒๘ กิโลครับ
หรือจะใช้บริการผมก็ได้นะครับ ถ้าอยากไปจริง ๆ
สวัสดี ค่ะ ตามมาจากบันทึกน้องต้อม และตามภาพลูกสาวมา ค่ะ
ขอสารภาพว่า ยังอ่านไม่จบค่ะ
สวัสดีครับ 
ผมจะไปอีกราวต้นปีหน้าครับ
ได้วันเวลาที่แน่นอนแล้วจะส่งข่าวนะครับ
เผื่อสนใจจะติดรถไปด้วยกัน
ผมได้บอกกับต้อมเหมือนกันครับ...
.....
สวัสดีครับ 
ขอบคุณมาก ๆ เลยครับที่เข้ามาอ่าน
ดีใจมาก ๆ เลยครับที่ชอบ
.....
สวัสดีครับ 
ครูคิม
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมชมครับ
ร้านกาแฟยังเปิดอยู่ไหมครับ เร็ว ๆ นี้จะผ่านไปทางนั้น
เผื่อจะได้ไปแวะจิบกาแฟสดครับ
- ไปปายนานแล้วครับ
- ไปทำกิจกรรม
- ขากลับำหมอรอนจากโรงพยาบาลปายมาส่ง
- ไม่คิดว่าทางจะคดเคี้ยวขนาดนั้น
- ทำเอาเกร็งๆๆเหมือนกันครับ
- เอาภาพมาฝาก
-
สวัสดีค่ะคุณหนานเกียรติ
ตามมาเที่ยวบ้านเมืองน้อย ที่แนะนำอ่ะค่า ^___^
ปล.ขอสนับสนุนอีกคนค่า เขียนหนังสือได้เลยจริงๆนะคะ ชื่นชมๆๆวิธีการนำเสนอ
ปกติเวลาเห็น blog ที่ตัวหนังสือเยอะๆจะอ่านไม่ค่อยจบค่า
สายตาสั้นเล็กน้อย และชอบดูรูปมากกว่า อิอิ
แต่อ่านบันทึกนี้แล้วทำให้จินตนาการตามได้ด้วยอ่ะค่า อ่านจนจบเลยอ่ะ ^___^
อยากเห็นภาพบรรยากาศบ้านเมืองน้อยจังเลยค่ะ
สวัสดีครับ คุณ Hana
ขอบคุณที่มาแวะเยี่ยมเยียนและอ่านจนจบครับ
ขอบคุณมากมายเลยครับสำหรับคำชม
ผมกำลังเรียนรู้เรื่องการเอารูปขึ้นประกอบครับ
คาดว่าต่อไปน่าจะมีรูปประกอบบ้าง
ขอบคุณอีกคร้ังครับ
หกชั่วโมงจากเชียงใหม่ไปเมืองปาย แสนท้าทายคนใจมั่นให้หวั่นไหว
ยี่สิบสามกิโลสองชั่วโมงคงเหนื่อยใจ บรรยากาศเมืองหายเหนื่อยครัน
บรรยากาศเมืองปายหายเหนื่อยครัน
ท่านวิโรจน์ครับ
เข้ามาด้วยกลอนแบบนี้ผมใจละลายเลยครับ
ชอบมาก แต่เขียนไม่เป็น
อยากจะตอบเป็นกลอนเดี๋ยวกลายเป็นประตูไป
ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมครับ
มาชม
ชีวิตคือการเดินทางนะครับ
ดีจังมีเรื่องเล่าเร้าพลังอย่างนี้นะนี่
สวัสดีครับอาจารย์ umi
ขอบคุณที่มาเยี่ยมชมครับ
ชีวิตผมถ้าไม่ได้เดินทางคงขาดสีสันไปเยอะ
รู้สึกดีใจกับชีวิตครับที่มีโอกาสได้เดินทางไปไหนต่อไหนอยู่เรื่อย ๆ
สวัสดีค่ะ ขอบคุณและยินดีนะคะที่ได้รู้จัก
เขียนบันทึกได้ดีมากค่ะ จนอยากเห็นภาพมากๆ คงจะสวย สดชื่นนะคะ
สวัสดีค่ะ
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ อ่านแล้วอยากไปบ้างค่ะ
ขอบคุณนะคะที่บอกเล่าเรื่องราวดีๆ
และยินดีค่ะที่มาร่วมอวยพรวันเกิดให้พี่ชิวกับเอ๋
พี่ชิว เป็นนักวิทยาศาสตร์ ที่สวทช.ค่ะ พรุ่งนี้วันเกิดพี่ชิว
เราก็เลยสร้างบล็อกมาเพื่อพี่ชิวโดยเฉพาะค่ะ
เดี๋ยวเอ๋จะเข้ามาเยี่ยมใหม่นะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
- ชอบบรรยากาศอย่างนี้เช่นกันครับ ภูเขาสูง ทุ่งนาเขียวขจีอยู่ระหว่างหุบเขา เถียงนาหลังน้อยกระจายอยู่ในทุ่งนา ควายแทะเล็มหญ้าอย่างอารมณ์ดี ลำน้ำปายไหลอยู่ข้างทาง
- แต่การเดินทางน่าตื่นเต้นมาก คงใจไม่ถึงพอแน่ๆเลยครับกับเส้นทางอย่างว่า
- ขอบคุณประสบการณ์ดีๆครับ
สวัสดีครับ คุณแดง
ขอบคุณที่มาแวะเยี่ยมชมนะครับ
ดีใจมาก ๆ เลยครับที่ชอบ
ผมค้นภาพไม่พบครับ เลยยังไม่ได้เอามาฝาก
แต่ยังไม่หยุดค้นครับ พบแล้วจะเอามาฝากให้ดูชมนะครับ
.....
สวัสดีครับ คุณเอ๋ เสี่ยวอวิ๋น
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน ดีใจครับที่ชอบ
.....
สวัสดีครับอาจารย์ธนิตย์ สุวรรณเจริญ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน มาเยี่ยมชมครับ
เราน่าจะคอเดียวกันครับ
พวกแพ้ทุ่งนา ป่าเขา ลำธาร แสงจันทร์และดวงดาว
"อ่านเรื่องราวของหนานผ่านเมืองปาย
แสนใจหายลุ้นระทึกนึกวิตก
เอาแรงใจใส่แรงม้าไม่ตระหนก
เหมือนวิหคติดปีกพาหลีกภัย"(ใจหายครับหนาน)
สวัสดีครับท่านวอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
ท่านผู้เฒ่าของผมนอกจากจะอารมณ์ขันแล้วยังคารมคมคายอีกด้วย
นับถือ นับถือ
ขอบคุณที่มาเยี่ยมชมครับ
- ตามมาขอบคุณที่ชี้แนะเรื่องศูนย์อพยพอุ้มเปี้ยมของชาวกะเหรี่ยง
- อ่านแล้วเห็นภาพเมืองปายแบบที่น้องเนปาลีบอกสมเป็นนักเขียนจริงๆเลยนะคะ
- เคยเดินเท้า 7 ชั่งโมง ถึงหมู่บ้านอยู่กลางเขา
- อำเภอคอนสาร จ.ชัยภูมิ
- ยินดีที่ได้รู้จักน่ะค่ะ ^_________^
- ชอบบรรยากาศที่ปายมากๆค่ะ : )
สวัสดีครับ คุณกิติยา เตชะวรรณวุฒิ
ขอบคุณที่มาแวะเยี่ยมชมนะครับ
.....
สวัสดีครับ คุณnaree suwan
ผมมีเพื่อนทำงานอยู่ในศูนย์อพยพนั้นด้วยครับ
ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมครับ
.....
สวัสดครับ คุณเหรียญชัย เหรียญชัย มาวงษ์
หมู่บ้านที่เดินเท้าเข้าไป คือหมู่บ้านอะไรเหรอครับ
จริง ๆ แล้ว ผมชอบเดินทางเข้าหมู่บ้านด้วยการเดินเท้าครับ
ล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้ว เดินเข้าไปที่บ้านป่าคา จ.ตาก ใช้เวลา ๒ ช.ม. ครับ
.....
สวัสดครับ คุณAlternative Research
ขอบคุณที่แวะมาอ่านครับ
วิจัยทางเลือกนี่เป็นแบบไหนครับ...
สำหรับผม วิจัย เป็นทางเลือกเหมือนกันครับ เลือกไม่ทำครับ
(มันยากหนะครับ ฮิ ฮิ...)
สวัสดีครับคุณหนานเกียรติ
- ผมมาขอบคุณที่แวะไปเยี่ยม ไปทักทายผม
- ผมยังจำแม่ฮ่องสอนได้เสมอ เพราะผมเริ่มชีวิตครู ที่นั่น
- จำมิตรภาพ ความเป็นกันเอง ที่ทุกคนเคยมอบให้ได้ตลอด
- ผมจากมาหลายปีมาแล้ว
- ถ้ามีโอกาสผมจะกลับไปเยี่ยมที่นั่นเสมอ
อาจารย์ ท.ณเมืองกาฬ ครับ
ผมกับแม่ฮ่องสอนก็ผูกพันกันเยอะครับ
มีมิตรสหายทั้งคนเมือง และชนเผ่าอยู่ที่นั่นหลายคน
บ้านเมืองน้อยที่ผมเขียนถึงเป็นหมู่บ้านที่ผมรักและชื่นชมมากครับ
สลัดสิ้นกลิ่นอายบางกอก
สู่บ้านนอกด้วยใจแสวงหา
สงบนิ่งสร้างสรรค์ด้วยศรัทธา
เสริมปัญญาร่วมสู้คู่ชาวเรา
นับถือจากใจครับ
รพี
ไม่มีอะไร มาบอกว่าตื่นเต้น พี่หนานเกียรติ รู้จักพี่ตุ้มด้วย ฮ่าๆๆๆๆโลกกลม
ท่าน รพี กวีข้างถนน ครับ
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนทักทายครับ
ดูเหมือนว่าท่าน รพี น่าจะเป๋นคนเมือง แม่นก่ครับ
...
อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง
แหะ แหะ โลกมันกลมจริง ๆ ครับ มันได้รับการพิสูจน์มาพักใหญ่แล้ว
ผมรู้จักกับ อ.ตุ้ม นานมากแล้วครับ
ตั้งแต่ผมยังบวชเป็นพระ อ.ตุ้ม แกสนใจแนวนี้ครับ
ระยะหลังเฉียดกันไปมาไม่เจอกันสักที...
สวัสดีค่ะ
อ่านการเดินทางแล้ว....นับถือน้ำใจค่ะ
แวะมาอ่านอย่างมีความสุข หากมีภาพประกอบคงยุ่งได้อรรถรสมากขึ้นนะคะ
คิดถึงข้อความที่เคยอ่านมา....
บางครั้ง “จุดหมาย”... ก็ไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่ได้พบจาก... “การเดินทาง
ขอบคุณค่ะ
(^___^)
สวัสดีค่ะพี่หนาน
ยังไม่เคยมีโอกาสได้ไปเที่ยวปายเลย เจอใครต่อใครทั่วไทยก็บอกไปมาแล้ว ๆ
ชวนใครไปอีกก็บอกไม่ไปแล้ว เข็ดอาเจียน เวียนหัว คอเอียง เอวเคล็ด บอกกันแต่ว่า
ไปแล้วขออยู่เลย ไม่ขอกลับ ( สงสัยมีดีอย่างเขาว่ากันจริง ๆ )
พอกลับมาแล้วไม่ขอไป อย่างนี้ก็มี ( ส่วนใหญ่ผู้หญิงนะคะที่ตอบแบบนี้ )
กะว่าหนาวนี้จะซ้อมเต้นฟุตเวิร์คไปทางแม่แจ่มก่อนค่ะ
กล้าแกร่งแล้วจะขับไปปายด้วยตัวเองเลย
เพราะมีแต่คนบอกว่า คนขับมักไม่เมารถ 555+
งานนี้ขออาสาสมัครนั่งร่วมทางนะคะ :) พี่แอ๊ดขจิต สนใจเปล่า ๆ ??
ปล. ไปแวะอ่านประวัติตอนพี่หนานเป็นหนุ่มมาเมื่อกี้ สุด ๆ จริง ๆ ค่ะ
แล้วก็หักโค้งได้เยี่ยมสุด ๆ เช่นกัน
สวัสดีครับ คนไม่มีราก
ขอบคุณที่แวะมาอ่านครับ ดีใจมากที่ชอบและมีความสุขจากการอ่าน
เป้าหมายปลายทางสำคัญ แต่การเดินทางก็สำคัญไม่แพ้กันครับ
ผมให้ความสำคัญของท้ังสองเท่ากัน
- แวะมาทักทาย ครับ
- เขียน..เห็นภาพตามเลยครับ
- ดอยมูเซอ..ผมผ่านทุกเดือน เพราะ มีคนเฒ่า..ที่ต้องดูแล ที่ อ.แม่ระมาด
แม่เจ้าแพลน ครับ
ผมมีความรู้สึกว่าที่ปายโรแมนติคครับ
ซึ่งผู้หญิงมักจะชอบ
ปายไม่เปลี่ยนไปเร็วกว่านี้เพราะที่ต้ังและการเดินทางที่ไม่สะดวกนัก
สะดวกกว่านี้คงพังไปแล้ว
เพียงเท่านี้ก็ย่ำแย่เอาการ
ที่แม่แจ่มก็น่าสนใจครับ แค่เพียงในละแวกอำเภอแม่แจ่มก็มีหมู่บ้านที่ยังมีวิถีชีวิตที่น่าสนใจให้เรียนรู้เยี่ยมชมได้หลายแห่ง
ที่วัดป่าแดดมีศิลปะโบราณที่ผนังโบสถ์
และถ้าสามารถไปช่วงจุลกฐินได้ ก็จะดีมากเลยครับ
ไปดูพลังศรัทธาในศาสนาของชาวบ้าน เดี๋ยวนี้หาดูได้ยากครับ
.
แหะ แหะ แอบไปอ่านประวัติมา เขินเลย
ต้ังใจจะเขียนละเอียดกว่านี้เอาไว้ให้ลูกอ่านครับ
ขออนุญาตพี่หนานเกียรตินะครับ สนใจ เข้าใจว่าจะได้ไปกับพี่ดาว พี่เขี้ยว คุณอิง น้องก้อยเดือนตุลาคม เย้ๆๆ
ปายครับพี่หนานเกียรติ พะโต๊ะ รอบังจัดการก่อนครับ
สวัสดีครับท่านหนานเกียรติ มาขอบคุณที่เข้าไปร่วมแสดงความคิดเห็น ในบันทึกของผมครับ
อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ครับ
ปายก็อยากไป พะโต๊ะก็อยากไป
ไปปายหากชอบเดินเลาะน้ำปาย สามารถเดินไปถึงหมู่บ้านเมืองน้อยที่ผมเขียนถึงได้ครับ
...
คุณ นายก้ามกุ้ง ครับ
ขอบคุณเช่นกันที่แวะเข้ามา และเอาเห็ดมาฝาก
ผมเคยเห็นเห็ดใหญ่ ๆ แต่ไม่ถึงขนาดนี้
เป็นเห็ดที่ขึ้นในป่า น่าจะครึ่งนึงของในภาพ
ใหญ่เสียเปล่าครับ กินไม่ได้
ผู้หญิงนั่งใต้เห็ดนั้นเป็นหญิงชาวอาข่าครับ
สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่ไปเยี่ยม เด็กๆที่ดูแลก็เป็น มะเร็งค่ะ มะเร็งเม็ดเลือดขาว มะเร็งที่จอตา กระดูก ...และอืนๆ...
ผลงานคุณก้ามกุ้งที่ทำให้เด็กๆค่ะ
มะเร็งในเด็กนะคะ จากสถิติ ในไทย พบมะเร็งรายใหม่ 1000 คนต่อปี
เยอะนะคะ สาเหตุ ไม่ทราบแน่ชัด อาจติดเชื้อไวรัส รบกวนขณะเซลล์ แบ่งตัวยา สารเคมี แม่ได้รับรังสี ขณะท้อง
หรือโครโมโซมผิดปกติ กลุ่ม อาการ ดาวน์ ก็จะทำให้เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวมากค่ะ
มะเร็งในเด็กที่ไม่เจอในผู้ใหญ่เลยก็ มะเร็ง จอตา...
ขอบคุณนะคะที่ให้ความสนใจ...เอามะพร้าวมาขายสวนหรือเปล่าน้อ
ขอบคุณครับ พี่ แดง
สวัสดีค่ะ ถือเป็นการ km รอบดึก เยอะนะคะ แล้วเวลาเจอเคมีบำบัดก็รุนแรงกว่าผู้ใหญ่
มะเร็งเม็ดเลือดขาว มีอัตราการหาย สัก 50 -70 เปอร์เซ็นต์
มะเร็งที่ไต กระดูก ถ้ายังไม่ลุกลามก็มีโอกาสหาย
แต่เด็กๆของเรา มักเสียชีวิต ขณะรักษา ติดเชื้อ เลือดออก...
ขอบคุณนะคะ ที่ให้ความสนใจ...อยากเห็นสวนกาแฟจังเลยค่ะ
เป็นคอกาแฟ แต่ไม่เคยเห็นต้น
ขอบคุณอีกรอบครับ พี่ แดง
บ้านผมอยู่ดอยมูเซอ จ.ตาก ครับ เชื้อสายลูกครึ่งลีซู
ที่บ้านมีสวนกาแฟ อาโวคาโด้ และแมคาเดเมียครับ
อยากไปเทียวจังเลยค่ะ ตาก...ตะเข็บสยาม...
อยากไปดูสวนกาแฟ....เอามาฝากคนนอนดึกค่ะ
พี่ครับ
มีเรื่องขำ ๆ เล่าให้ฟังยามดึกครับ (เคยเอาลงไว้แล้ว ไม่รู้ว่าอ่านหรือยัง)
เรื่องกาแฟกับชุมชนเข้มแข็งครับ
พะตีชาวปกาเกอะญอคนหนึ่งเล่าให้ฟังครับ
หมู่บ้านของพะตีมักได้รับเชิญให้สมาชิกในชุมชนเข้าร่วมประชุมเกี่ยวกับชุมชนเข้มแข็งอยู่บ่อย ๆ
และพะตีนั่นแหละที่มักเป็นตัวแทนหมู่บ้านไปร่วมประชุม
โดยปกติการประชุมที่โรงแรมจะมี ๒ เบรก คือเบรกเช้าและเบรกบ่าย อาหารเบรกส่วนใหญ่เป็นกาแฟกับขนม ซึ่งหากประชุมติดพันก็จะเสริฟกาแฟในห้อง
เมื่อเขามาเสริฟกาแฟ พะตีก็กินกาแฟ ทั้งเช้าและบ่าย
ประชุมอยู่ ๒ วัน ๒ คืน กินกาแฟทั้งในและนอกเบรกไปหลายแก้ว
พะตีบอกว่า
"ปะชู ชูโช เข้แข กีแต่กาแฟ กาแฟ กะบ้า ชูโช ตาแข โหมะเลย..."
(ประชุมชุมชนเข้มแข็ง กินแต่กาแฟๆ กลับบ้านชุมชนตาแข็งหมดเลย)
สิ่งดีๆที่เรียกว่าเธอ
พวกเราชาติเผ่าพันธุ์กะเหรี่ยงที่มีแต่ความจงรักภักดีต่อพ่อของแผ่นดิน
ขอขอบคุณทุกท่านที่มาเยือนครับเราสัญญาว่าจะเป็นส่วนหนึ่งในการดูแลและปกป้องประเทศไทยครับ
รักมากประเทศไทย คนรักประเทศไทย(คนเมืองน้อยหย่อมบ้านห้วยเฮี๊ยะครับ )
จะยังคงมีกันและกันตลอดไป
ขอบคุณความเห็นที่ ๗๑ มากครับ
อยากให้ชาวบ้านได้เห็นได้อ่านงานเขียนถึงเขา
ดีใจมาก ๆ ครับ ที่เข้ามาอ่าน
ผมมีเรื่องเขียนถึงบ้านเมืองน้อยอีกครับ
ติดตามกันต่อไปนะครับ
- อือม รึว่า คุณ หนานเกียรติ วิ๊ด ว๊าย อยู่ในใจ
- ... ซะอีก อิอิ
ไ้อ่านแล้วมีความสุขจัง นานแล้วที่ไม่ได้กลับบ้าน ปีกว่าแล้ว ด้วยภาระและหน้าที่ที่จะต้องทำ แต่เดือนหน้าจะกลับไปหาพ่อและแม่
สวัสดีครับ คุณ special [IP: 203.172.204.57]
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนครับ
อยู่ที่เมืองน้อยหรือเปล่าครับ...
ถ้าใช่ หากได้กลับบ้าน ฝากนมัสการพระอาจารย์จันทร์ด้วยนะครับ
พี่หนานเกียรติ คือใคร
คงได้ไปเมืองน้อยบ่อยสิ ใจถึงจริงๆนะไปในฤดูฝน
เป็นคนเมืองน้อยหย่อมบ้านห้วยเฮี้ย เป็นญาติกับพระอาจารย์จันทร์ค่ะ อยู่ชัยนาท ไม่คอยได้กลับบ้าน
สวัสดีครับ คุณ special [IP: 203.172.204.57]
หนานเกียรติ คือ สหธรรมมิกของพระอาจารย์จันทร์ เมื่อสมัยยังบวชเป็นพระครับ
ลาสิกขาแล้วก็ยังเดินทางเข้าออกบ้านเมืองน้อยเป็นระยะ
การเข้าไปมีหลายวัตถุประสงค์ ทั้งการสนับสนุนโครงการพระอาจารย์ และการเข้าไปพักผ่อน
ผมไม่ได้ไปบ้านเมืองน้อยนานแล้ว น่าจะสองสามปีได้ ปีนี้ว่าจะหาโอกาสไปครับ
ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ
สวัสดีครับ อาจารย์เกียรติ
แหมฟังอาจารย์เล่าเรื่องพ่อเฒ่ามาประชุม
แล้วกลับไปตาแข็งที่บ้าน ผมนึกภาพตามแล้ว
ก็อดสงสารยายที่บ้านไม่ได้ (ก็ยายอายุมาแล้ว)
ว่ายายคงต้องทำงานหนักขึ้นเพราะตาแข็ง 55555
ไพรวัลย์ ครับ
ไม่รู้ว่าเคยไปที่หมู่บ้านนี้มาหรือยัง
ผมไปมาอีกคร้ังเมื่อปลายปีที่ผ่านมา ขับย้อนจากเวียงแหงเข้าไปและมาออกที่ปายครับ
ยังคงสวยงามเหมือนเดิมเลย ว่าง ๆ ไปเที่ยวด้วยกัน
แหะ แหะ แวะไปเยี่ยมตาคนนั้นด้วย