ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่รู้สึกผ่อนคลายจริงๆ เพราะวิทยากรจำเป็นของเรา เธอว่าเช่นนั้น น้องหมวย (ภาวนา ชูเชิด) ผู้ที่เป็นทั้งพิธีกร และผู้ดำเนินการในช่วงกลุ่มสัมพันธ์ พาผู้เข้าประชุมได้ผ่อนคลาย ด้วยถ้อยคำหวาน ใส และเพลง background อันอ่อนหวาน นุ่มนวล ชุ่มเย็น (... ไม่รู้จะว่ายังไง เพราะว่า สบาย สบาย จริงๆ) ... ผู้อ่านจินตนาการเอาหน่อยนะคะ

ช่วงนี้ เป็นช่วงเพลงบรรเลง background ประกอบเสียงบรรยายส่งอารมณ์ ของน้องหมวยละค่ะ

ขอให้ทุกคนนั่งนิ่งๆ อะไรที่อยู่บนตัก หรือข้างที่นั่ง ให้วางไว้ไกลๆ ให้อยู่ในท่าที่เราคิดว่า สบายที่สุด ...

ให้ทุกคนค่อยๆ หลับตาลง ช้าๆ ...

ค่อยๆ สูดลมหายใจเข้า ช้าๆ ลึกๆ หายใจเข้า ช้าๆ และค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก ช้าๆ เช่นกัน ...

สามารถเหยียดมือ เหยียดแขนเหยียดขาได้  ...

(เพลงบรรเลงประกอบ)

ขอให้ทุกคนจินตนาการว่า ...
กระดูกของตัวเรางเองนั้นค่อยๆ หายไป ...
ผิวหนังของเรา ค่อยๆ สลายไป ทีละน้อยๆ ...

ตัวทั้งตัวของเรากำลังจะกลายเป็นหยดน้ำ
... เป็นหยดน้ำที่ค่อยๆ ไหลซึมลงไปในแผ่นดินที่เรานั่งอยู่ ค่อยๆ ไหลลงไปสู่แหล่งน้ำใต้ดิน
เรา ... ได้เจอเพื่อนๆ ที่เป็นหยดน้ำมากมาย ที่อยู่ในชั้นใต้ดินนั้น
และเราก็ท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ในแหล่งน้ำใต้ดิน ...
จนกระทั่ง เรารู้สึกว่า ตัวของเราถูกดันสูงขึ้น ทะลุออกมาที่เปลือกโลก อีกครั้ง
กลายเป็นน้ำพุเล็กๆ บนภูเขาสูง ในป่าใหญ่ ที่เป็นตาน้ำ เป็นต้นน้ำ

ให้เรารู้สึกว่า ตัวของเรา ค่อยๆ ไหลไปตามธารน้ำเล็กๆ ไหลผ่านก้อนกินน้อยใหญ่
ให้รู้สึกว่า ตัวของเรานั้น มีพลัง ที่จะสามารถไหลผ่านก้อนหินใหญ่ได้ ...
เราสามารถลัดเลาะ ลดเลี้ยว ไปตามช่องว่างต่างๆ ตามซอกหินได้
บางครั้ง เราไหลผ่านที่สูง บางครั้ง ตัวเราก็ตกลงมาเป็นน้ำตก ...
มาเป็นลำธาร ใสเย็น

ให้เรามองเห็นก้อนหินเล็กๆ ที่อยู่ในลำธาร
ในขณะที่ตัวเราไหลผ่านไป
ลำธารเล็กๆ ค่อยๆ ไหลมารวมกัน กลายเป็นแม่น้ำสายใหญ่
รับรู้ความรู้สึก ตอนที่ลำธารสายเล็กๆ มาไหลรวมกัน
เรา กำลังเป็นหยดน้ำในแม่น้ำสายใหญ่

ในที่สุด หยดน้ำ ก็ไหลลงไปสู่ทะเล และมหาสมุทร อันกว้างใหญ่
มีลมพัดมาที่เรา ซึ่งเป็นหยดน้ำนั้น ไหลขึ้นไปสู่ยอดคลื่น
รับรู้ความรู้สึก ขณะที่หยดน้ำกำลังอยู่ที่ยอดคลื่น
ไม่นานนัก ลมก็สงบลง ทะเลใหญ่นิ่งเงียบ ราวกับผืนกระจก

ให้ตัวเราที่เป็นหยดน้ำ ค่อยๆ ดำดิ่งลงไป สู่พื้นมหาสมุทรที่ลึกที่สุด
ค่อยๆ ดำลงไป ดำลงไป ในความมืด เงียบสงัดนั้น
ให้เรารู้สึกว่า เราปลอดภัย
เราเองก็กำลังอยู่ท่ามกลางหยดน้ำหยดอื่นๆ ซึ่งเป็นเพื่อน ร่วมมหาสมุทรกับเรา
ดำดิ่งลงไป ดำดิ่งลงไป จนกระทั่ง เราอยู่ที่จุดที่ลึกที่สุด ของมหาสมุทร
ให้เรารับรู้ ความเงียบสงบ

ณ ที่แห่งนี้ ขอให้เราได้มีเวลา ใคร่ครวญ ในความนิ่ง และความเงียบ

และในโอกาสนี้ ขอให้ทุกคนได้ย้อนรำลึกไปในครั้งที่เรายังเป็นเด็กน้อย
ยังอยู่ในวัยเยาว์ อยู่กับพ่อแม่
ในช่วงวัยแห่งความสดใส ความร่าเริง
เป็นวัยแห่งความอิสระ ทำอะไรก็ได้ตามที่ใจอยากจะทำ

ทั้งเวลาที่เราทุกคนต่างก็จดจำไว้ ไม่เคยลืมเลือนผ่านไป
เราทุกคนยังคงจดจำ ภาพแห่งความสุข สนุกสนานกันได้ติดตา
เมื่อครั้งที่เราได้ท่องเที่ยว ไปในดินแดนที่สร้างความตื่นตา ตื่นใจให้กับเรา
ไปที่สนุกมากขึ้น เมื่อเราได้ออกไปพร้อมๆ กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ ทั้ง ชาย และ หญิง

เราทุกคน ต่างมุ่งหน้าไปยังดินแดนนั้น
ระหว่างเดินทาง ต่างคน บ้างก็วิ่ง บ้างก็เดิน
เราทุกคน เดินผ่านท้องทุ่งนา ที่บัดนี้ ต้นข้าวกำลังออกรวงสีทองอร่าม ไปทั่วท้องทุ่ง
เราได้มองเห็นต้นข้าวนั้น กำลังพริ้วไหว คล้ายคนเต้นระบำ ยามที่สายลมพัดผ่านไป
ครั้งแล้ว ครั้งเล่า

ระหว่างที่เราทุกคน กำลังสนุกสนาน กับสิ่งตื่นตาตื่นใจนั้น
เรายังได้รับรู้ และสัมผัสกับไออุ่นของแสงแดดยามเช้า
ที่ดวงอาทิตย์ขึ้น ค่อยๆ แบ่งปัน ส่องแสง มากระทบกับผิวของเรา

ในความรู้สึก ที่ชวนให้นึกถึง
ความรู้สึกที่เราทุกคน ที่อยู่ในท่ามกลางอ้อมกอด พ่อแม่
ที่เต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่น ความดีงาม และความปลอดภัย
ที่ถ่ายทอดให้แก่เรา ตลอดเวลา

เป็นพลัง ที่ค่อยๆ ก่อนกำเนิดขึ้นในตัวของเรา
ค่อยๆ เจริญเติบโต อย่างมั่นคง แข็งแรง
ไปพร้อมๆ กับตัวของเรา ที่ก้าวเข้ามาสู่ อีกวัยหนึ่ง
เป็นวัยแห่งการเรียนรู้ วัยแห่งการศึกษา
เด็กไทยหลายคน ขนานนามว่า เป็นวัยแห่งอนาคต

เรา ยังจำภาพความสุข ความประทับใจ ในชีวิตของการเป็นนักเรียน
ภาพแห่งรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะของเรา กับเพื่อนๆ
ยามที่ได้ทำกิจกรรม ต่างๆ ร่วมกัน
ยังคงดังก้อง อยู่ในโสตประสาทของเรา ไม่เคยจางหายไป
นึกถึงทีไร ก็ทำให้หัวใจของเรา รู้สึกพองโตทุกครั้ง

รู้สึกมีพลัง และยังจำได้ติดตาอีกครั้ง
เมื่อยามที่เรา ต่างก็ขะมักเขม้น กับการเรียน อ่านหนังสือ
เรา และเพื่อนๆ ต่างก็ยินดี และเต็มใจ และทำอย่างมีความสุขทุกครั้ง
เราต่างก็ช่วยเหลือกัน ช่วยกันคิด ช่วยกันค้น
ด้วยใจที่มุ่งหวัง ก้าวไปในอนาคตที่สดใส ร่วมกัน

... ภาพวันวานเหล่านั้น ยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเรา ...

และวันนี้ คืออีกหนึ่งขั้นของพัฒนาการ
วันนี้ เราได้เติบโต เป็นผู้ใหญ่
เป็นอีกช่วงเวลาหนึ่ง
เป็นวัยทำงาน เป็นวัยที่ต้องใช้ชีวิต
ขอบคุณ และตอบแทนสังคม

และในวันนี้ เราได้มาอยู่ ณ จุดนี้ ร่วมกัน
เราผ่านอะไรมามากมายในชีวิต ตั้งแต่เริ่มทำงาน
งานแล้วงานเล่า เรามีความสุข สนุก ที่เราได้ลงมือ ได้ลงแรง
เพื่อนร่วมงานที่ดี

และขอให้ทุกคน ย้อนรำลึกไปถึง ชีวิต ในวัยทำงานของเรา
และโดยเฉพาะ สิ่งที่ทำให้เราได้มาอยู่ร่วมกันในวันนี้

นั่นก็คือ การที่ทำงานผู้สูงอายุ

อยากให้ทุกคน ลองนึกย้อนไป จากการทำงานผู้สูงอายุ
ให้คุณค่า และความหมาย กับเรา อย่างไร
เกิดอะไรขึ้นบ้าง
ความสุข ความประทับใจ

อะไรที่ทำให้เรายังคงอยู่ และอยู่กับมันไปเรื่อยๆ

ค่อยๆ นึก ค่อยๆ ทบทวน ไปให้ถึง ถึงความรู้สึกที่ยังคงอยู่
ความรู้สึก มีคุณค่า มีความหมาย สำหรับตัวเรานั้น คืออะไร

ค่อยๆ ลืมตาช้าๆ เหยียดแข้ง เหยียดขา ได้

โปรดติดตาม ตอนต่อไป ในบันทึกต่อไปค่ะ

รวมเรื่อง ร่วมปฏิบัติภารกิจกับ สพช.