วันนี้ (1 ธค.50) ศ.นพ.วิจารณ์ พานิช ได้กล่าวปิดงานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติ ครั้งที่ 4 ท่านได้ให้ประเด็นของการเรียนรู้ จากงานมหกรรมฯ ในภาพรวมไว้ว่า

งานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติทุกครั้ง เป้าหมายหลัก หรือเป้าหมายที่แท้จริงนี่ก็คือการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ประสบการณ์ การใช้เครื่องมือจัดการความรู้

การจัดการความรู้ไม่ใช่เอามาทำ ... เอามาใช้ ใช้เพื่อให้เกิดประโยชน์ต่องานที่ท่านต้องการให้เกิดประโยชน์ ตัวเป้าหมายของแต่ละคน แต่ละแห่ง แต่ละหน่วยงานก็จะต่างๆ กันไป เป็นเรื่องของประโยชน์ต่องาน ต่อคน และต่อองค์กร

งานนี้จะเหมือนกับว่า เป็นการทำ KM การเอา KM มาใช้ในงานนี้ เป็นการเอาเครื่องมือ KM มาใช้ เพื่อเรียนรู้ KM แลกเปลี่ยนเรียนรู้วิธีการ ใช้เครื่องมือ KM ให้เกิดพลังในการพัฒนาคน พัฒนางาน และพัฒนาองค์กร

เครื่องมือการจัดการความรู้นี้ ถ้าใช้เป็น ง่าย เหมือนขี่จักรยาน พอขี่เป็นแล้วง่าย ... แต่พอทำไม่เป็น มันยากจริงๆ แล้วก็ขี่จักรยานนี่ มันยังมีแค่ล้มลุกคลุกคลานนะ ... แต่ KM นี่หลงทางสนิทเลย เปลืองเงิน เปลืองทอง เสียเงิน เปลืองความขัดแย้ง เปลืองชีวิต

เราพยายามที่จะเอาหน่วยงานที่ประสบความสำเร็จ แล้วก็ประสบความสำเร็จ และยกระดับขึ้นไปเรื่อยๆ มาพบกับท่าน นะครับ

ในงานนี้ก็จะเป็นเรื่องของการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ การใช้เครื่องมือ KM ในหลากหลายบริบทมาก หลายๆ ท่านก็อาจจะรู้สึก มันรักพี่เสียดายน้อง ห้องโน้นก็ดี ห้องนี้ก็ดี นะครับ ท่านที่มาปีนี้ไม่ได้มาปีที่แล้ว ท่านยังโชคดีนะ เพราะว่าปีที่แล้วลำบากยิ่งกว่านี้อีก เพราะว่าปีที่แล้ว 18 ห้องพร้อมกันนะครับ นึกภาพดูก็แล้วกันว่า มั่วแค่ไหน ปีนี้แค่ 4 ห้องพร้อมกัน แต่ว่ามีนิทรรศการด้วยก็เป็น 5 แต่ว่าเข้าใจบางคนอาจจะมี 6-7 นะครับ เพราะว่ามี Made inThailand ด้วย มี Motor Show ด้วยอะไรอย่างนี้นะครับ ก็ไม่ว่ากันนะครับ

KM คือ เครื่องมือเพื่อการเรียนรู้อย่างมีเป้าหมาย จุดนี้สำคัญนะครับ "เป็นเครื่องมือ เครื่องมือเพื่อการเรียนรู้ ต้องเรียนรู้อย่างมีเป้าหมาย" ... เป้าหมายใครกำหนด ก็กำหนดเอาเองสิ กลุ่มใครกลุ่มมัน หน่วยงานใครหน่วยงานมัน แล้วแต่ใครกำหนด และก็ทำให้มันบรรลุเป้าหมายให้ได้ เป็นการเรียนรู้ร่วมกันผ่านการปฏิบัติ จุดนี้สำคัญนะครับ ที่เราใช้นี่ ร่วมกัน คือ หลายคน เป็นกลุ่ม

แต่จุดที่สำคัญคือ การปฏิบัติ การปฏิบัตินี่ละ ทำให้ทุกอย่างมันง่ายหมดเลย แต่การปฏิบัติทำให้ทุกอย่างมันยาก คนทำไม่เป็นมันถึงยากไง เพราะมันไม่ลงที่การปฏิบัติ มันไปลงที่การคิด พอลงที่การคิดก็ยุ่งทันที นะครับ อันนี้ก็เป็นเส้นผมบังภูเขา ที่พวกเรามาใน 2 วันนี้แล้ว นี่น่าจะได้เห็น เส้นผมอันนี้และเขี่ยทิ้งได้

รวมเรื่อง Learn 4 Change ที่เมืองทองธานี