ท่านรองดิษฐ์ ให้ความสำคัญของการจัดการความที่ การเผยแพร่ความรู้ที่ การทำความรู้ให้เป็นสาธารณะ

นั่นก็คือ กระบวนการการเรียนรู้ ในการทำงานของเรา ... เท่านี้พอไหม ถ้าท่านบอกว่า แค่นี้พอ ก็ OK ผมถือว่ามีการจัดการความรู้แล้ว ในตัวบุคคล

แต่ถ้าท่านมีจิตเอื้อเฟื้อ พยายามให้คนอื่นเขาได้รู้ด้วยว่า ถ้าทำการแก้ไขเรื่องนี้ มีปัญหาตรงนี้ ต้องแก้อย่างไร เพราะว่าเราเผยแพร่ไป ก็ไม่ต้องไปนั่งค้นหาว่า มีใครแก้ไขมาอย่างไร จากการที่มีคนทำมาแล้ว และได้ผล

เขาก็จะมานั่งดูว่า ถ้าเขาจะทำบ้างล่ะ ทำได้ไหม

บางทีเขาก็บอกว่า ทำได้ ก็ทำไปเลย ก็เท่ากับทำสำเร็จเหมือนกัน

แต่ถ้าดูว่า ทำไปแล้ว ทำไมไม่สำเร็จ ก็ต้องมาคิดว่า และทำจนแก้ไขสำเร็จ ก็เท่ากับว่าได้เรียนรู้แล้ว

และถ้าดียิ่งขึ้น ก็มีการเผยแพร่อีกในสิ่งที่เขาทำใหม่ ก็จะได้รู้กันว่า นอกเหนือจากที่คนก่อนทำสำเร็จแล้ว ก็ยังมีอีกวิธีหนึ่งที่เขาได้ไปปรับทำ เมื่อเกิดปัญหาอันนี้ อันนี้คือ การแลกเปลี่ยนหมุนเวียนความรู้

แต่วัตถุประสงค์เพื่ออะไร วัตถุประสงค์ไม่ใช่แค่เป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ ไม่ใช่ให้แค่กรมอนามัย หรือกระทรวงสาธารณสุข มีชื่อเสียง แต่วัตถุประสงค์ก็คือ เราทำให้ประชาชนได้รับประโยชน์ วนไปวนมา สุดท้ายก็ต้องถามว่า สุดท้ายแล้ว เรากำลังทำงานเพื่อมนุษยชาติ แต่บางทีอาจแคบมานิดหนึ่ง ว่า ทำงานเพื่อคนไทย และในเขต ก็ทำงานเพื่อคนในเขต แต่แค่นี้ก็เป็นคุณประโยชน์อันยิ่งใหญ่แล้ว

รวมเรื่อง ยุทธการล่าขุมทรัพย์ความรู้กรมอนามัย