อัลหัมดุลิลละฮฺ บรรดาการสรรเสริญเป็นของอัลลอฮฺ (ซุบฮานะฮูวะตาอาลา) ที่วันนี้ทำงานที่ทำต่อเนื่องมาเกือบสัปดาห์เสร็จเสียที แต่...ผมเตือนตัวเอง เป็นความสำเร็จของก้าวเล็กๆ ก้าวแรกของงานที่มีอีกหลายหมื่นก้าว
มีน้องจากหน่วยงานหนึ่ง เธอมาบ่นว่า เหนื่อย เหนื่อยกับสิ่งที่ทำอยู่อย่างโดดเดี่ยว ผมบอกเธอว่า เธอจะยังคงเหนื่อยอีกนานนนนนนนนนน ทีเดียวหากยังคงเดินผ่านเส้นทางเดิมๆด้วยกระบวนวิธีการเดิมๆ ???(ผมก็ด้วยหละ ฮิๆ)
เพราะอะไรหรือ? ผมบอกเธอว่า ก็เขาต้องการทุเรียน แล้วเราก็ไปกว้านซื้อทุเรียนจากเช้าบ้านที่วางขายอยู่ ซึ่งเมื่อมีทุกเรียนแล้วมันน่าจะจบ แต่ไม่จบครับเพราะ เราไม่มีต้นทุเรียน มันจึงไม่มีกระบวนการที่จะให้ผลทุเรียนเมื่อถึงฤดูของมัน
เราจึงวนเวียนอยู่ในวังวนของความเหนื่อยที่เราลงแรง สติปัญญา และเงินทอง รวมทั้งเวลา แต่เราไม่ได้รับอะไรเลยนอกจากสิ่งที่กล่าวมาแล้ว
จนกว่า เราจะเอาเมล็ดพันธ์แห่งทุเรียนนั้นไปปลูกลงดินและดำเนินไปตามกระบวนการที่เหมาะสมและสมควรแก่มัน อินชาอัลลอฮฺเมื่อถึงฤดูของมัน มันก็จะให้ทุเรียนแก่เราทุกปี เหนื่อยแค่ช่วงแรกๆครับ ผมบอกเธอ
เธอไม่พูดอะไร ลุกเดินออกไป
ผมถามตามหลังเธอไปว่า "ผมพูดยังไม่หมดจะไปแล้วหรือ?"
เธอตอบว่า "ขอบคุณค่ะ จะรีบไปปลูกทุเรียนนะ"
เราต้องปลูกมันอีกนาน แต่ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย แม้จะใช้เวลากับการปลูกทุเรียน...แต่อย่าลืมนะครับ บางครั้งปลูกถั่วเขียว อาจได้ถั่วงอก แล้วจะร้องไม่ออกว่า เขาต้องการอะไรกันแน่ ระหว่างถั่วเขียวกับถั่วงอก เพราะคนสมัยนี้บอกแล้วก็ไม่เข้าใจครับ
ผมชอบผลไม้ที่พร้อมวางขายในตลาดแล้วมากกว่าครับ ฮิฮิ คนมันใจร้อน ที่สำคัญไม่รู้ว่าจะรอกินไหวหรือเป่า
คงไม่มี"ความสำเร็จ"ใดๆวางขายเหมือนผลไม้หรอกนะครับ หรืออีกแง่หนึ่ง มันคงไม่เป็นเช่น "บะหมี่สำเร็จรูป" ที่แค่แกะห่อใส่ถ้วย เติมน้ำร้อน ตามด้วยเครื่องปรุง
อีกอย่างการทานทุเรียนที่ซื้อจากร้าน กับการทานทุเรียนจากต้นที่เราปลูกเองและคอยดูแลรดน้ำพรวนดินจนเติบโตเป็นลำดับ จนกระทั่งออกดอกออกผล
แม้จะพันธ์ก้านยาว หรือหมอนทองอย่างเดียวกัน แต่เชื่อเถอะครับ รสชาติและความรู้สึกมันต่างกันเยอะเลยครับ
อัสลามูอาลัยกุม
ตามลิงค์มาเรื่อยๆ เจอบทความดีๆ ของอาจารย์ สงสัยคงต้องไปหาเม็ดทุเรียนมาปลูกมั่ง :)