“ฟ้าจาไปหาคุณยาาาาาย...”

เสียงน้องฟ้าดังเจื้อยแจ้วอยู่หลังรถ พร้อมกับส่ายหัวน้อย ๆ ด๊อกแด๊กไปตามจังหวะเสียงเพลงในรถ

ก่อนหน้านี้เล็กน้อย เจ้าเด็กวัย 2 ขวบ 4 เดือน เพิ่งจะเตะแข้งเตะขาอย่างเมามัน พร้อมทั้งยกแขนโยกตัว ไปตามจังหวะเพลง “คนเรารักกันยาก” จากซาวนด์แทร็กของละครเรื่อง “กรุงเทพราตรี”

เราขับรถมาบนถนนมอเตอร์เวย์ เลยทางแยกที่ควรจะเลี้ยว (แกลง) มาไกลแล้ว สองสาวนาวิเกเตอร์ คนหนึ่งคือคุณแม่ อีกคนคือคุณน้าของน้องฟ้า เถียงกันอยู่พักใหญ่ว่าเป็นความผิดของใคร สุดท้ายสรุปได้ว่าเป็นความผิดของคนขับรถ

่ส่วนคนขับ ยังคงกัดฟันทำหน้าที่ของตัวเอง อย่างซื่อสัตย์ต่อไป ถือคติว่า “สู้เพื่อลูก” จึงมิได้ปริปากบ่น

ท้องฟ้ามืดมาได้พักใหญ่แล้ว เจ้าตัวเล็กได้เวลาอาหารเย็น เราจึงแวะร้านอาหารตามสั่งริมทางแถบเมืองระยอง ฟ้ามีอาการลิงโลดที่ได้รับประทานอาหารจานโปรด คือข้าวไข่เจียว พร้อมกับให้ความสนใจกับหมาริมถนน ที่นอนอยู่หน้าร้านเป็นพิเศษ ดูเหมือนพูดภาษาเดียวกันเข้าใจ ส่วนสองสาวนาวิเกเร และคนขับรถที่สงบเสงี่ยมเจียมตัว ได้หมูกระเทียม และต้มยำปลากะพงรสเด็ด มาแบ่งปันกันบนโต๊ะม้าหิน

การเดินทางเริ่มขึ้นอีกครั้ง พี่ปูซึ่งเป็นมรรคทายกของทางอาศรม โทรศัพท์มาอาสาขับรถปิคอัพ ออกมารับเราตรงทางแยกด้วยตัวเอง เราเลยร้าน “เจียวโภชนา” จุดนัดพบกับพี่ปูไปอีก (แล้วครับท่าน) ทริปนี้หลงทางน่าจะไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง เรายังดันทุรังวิ่งไปเกือบค่อนทางจะถึงเมืองจันทบุรี ก่อนที่จะยกธงขาวรอให้พี่ปูตามมา “เก็บ” อย่างอ่อนใจ แล้วพาเรากลับไปตามทางที่ถูกต้อง คือเข้าทางแยกไป “น้ำตกเขาชะเมา” ที่เราเลยมาไกลโขแล้ว

จากทางแยกนั้น เราเข้ามาไกลกว่า 20 กิโลเมตร ถึงตอนนี้เด็กหญิงไข่เจียวหลับคอพับไปแล้ว ราวเกือบสามทุ่มเราก็มาถึงทางแยกเล็ก ๆ มีป้ายติดอยู่หน้าซอยเขียนว่า “ศูนย์พิทักษ์คลองพลู” เข้าไปอีกสัก 500 เมตรบนทางลูกรังขรุขระ ก็มาถึงอาศรม

“คุณยาย” ของฟ้ามาปฏิบัติธรรม และดูแลรับใช้พระอยู่ที่อาศรมแห่งนี้ได้เกือบเดือนหนึ่งแล้ว คุณยายออกมายืนรอรับ ท่าทางดีใจมากที่ได้เห็นหน้าลูก ๆ รวมทั้งหลานตัวซน ที่บัดนี้สิ้นสติสมประดีไปแล้ว

“อาศรมทองแสงเทียน” ตั้งอยู่ท่ามกลางโอบล้อมของขุนเขาน้อยใหญ่ในจังหวัดระยอง เพิ่งจะมาเปิดได้ไม่นานนี้เอง ปกติผู้ที่มาปฏิบัติธรรมจะต้องนอนในเต๊นท์ที่ตั้งกระจัดกระจายอยู่ด้านล่างของเนินเขา

ส่วนเราอาศัยเด็กเล็กเป็นข้ออ้าง แล้วไม่รอช้า เข้าพักในเรือนพักแรมพิเศษที่เป็นห้องหับสวยงามสะอาดสอ้านกว้างขวางทันที นึกไม่ถึงว่า เมื่อถึงตีสามของคืนนั้นจะมี “มารผจญนิทรา” ตัวเล็ก ๆ ลุกขึ้นมาส่งเสียงดังเจื้อยแจ้ว เที่ยวเดินพูดกับคนที่นอนหลับอยู่ดังสนั่นห้องนอน

เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศบนภูเขา พร้อมทั้งกลิ่นดอกไม้ป่าที่ลอยมา ประกอบกับเป็นช่วงปีใหม่ ให้ความรู้สึกที่เย็นฉ่ำสดชื่น อาณาบริเวณของอาศรมแห่งนี้ดูด้วยสายตา จะเห็นราวๆ 10-20 ไร่ แต่จากการสอบถามจึงทราบว่ามีทั้งหมดถึง 70 ไร่ มีธารน้ำไหลผ่าน น้ำตกเล็ก ๆ แปลงปลูกผัก ต้นไม้ใหญ่ที่ร่มรื่น และโรงครัวขนาดย่อม ๆ ที่โปร่งโล่ง ตั้งอยู่ใกล้กับเรือนพักที่มีห้อง 4-5 ห้องที่เราพักกัน

เดี๋ยวจะกลับมาเล่าต่อครับ