ยามค่ำคืนนี้ที่เมืองหาดใหญ่ครื้มฝนอยู่แต่ไม่ตกลงมาให้เห็นหลังจากได้พักผ่อนแล้วเลยเข้ามาต่อเรื่องเล่าตาม

แนวคิดทางปรัชญาของรพินทรนาถ  ฐากุร  นั้นเขาแนะนำทำนองให้เลิกการท่องบ่นภาวนา

…จงเลิกเสียทีเถิดกับการนับลูกประคำ  สูเจ้ากำลังกราบไหว้บูชาใครอยู่ในมุมมืดของวิหาร  จงลืมตาขึ้นเถิด  จงดูเถิดว่าพระเป็นเจ้ามิได้ทรงประทับอยู่ในที่นี้ดอก...เออ...แล้วพระเป็นเจ้าละสถิตย์อยู่ที่ไหน...อ้อ...พระองค์อยู่กับกรรมกรที่กำลังทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำอยู่ทุกขณะจิต...พระองค์อยู่กับผู้คนที่ฝึกฝนอบรมตนเอง

  เขากล่าวว่า...นิพพานหรือโมกษะคือสภาพแห่งชีวิตที่เหนือโลก...บาปหรือความชั่วก็คือ  ความตาย  ความเจ็บ  ความชรา  และความยากจนซึ่งล้วนเป็นความไม่สมบูรณ์ในโลก 

 ความไม่สมบูรณ์มีในที่ใด  ความชั่วก็มีอยู่ในที่นั้น  ความชั่วไม่ใช่สิ่งตรงข้ามกับความสุข  แต่ความชั่วคือความไม่สมบูรณ์นั้นเอง  เรารู้ความจริงแล้วอย่าไปหลงยึดมั่น 

เราไม่มีทางสมบูรณ์ได้อย่างพระเป็นเจ้า  ดังนั้นสิ่งที่เราควรกระทำคือ...จงอุทิศชีวิตทั้งชีวิตเพื่อพระองค์เถิด  โดยทำตนเองให้เป็นประโยชน์ต่อเพื่อนมนุษย์และสรรพสิ่งให้มากที่สุดนั้นแล.