ชอบอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับอินเดียที่อาจารย์เขียน

ติดตามอ่านเสมอมาคะ

สวัสดีครับ คุณทิพย์

เป็นเรื่องเล่าในสิ่งที่ผ่านภพมาเกี่ยวกับอินเดียนะครับ

เป็นความคิดเห้นส่วนตัวอาจผิดพลาดได้นะครับผม อิ อิ อิ

สวัสดีค่ะอาจารย์

ที่จริง การระบุว่ามีศาสนาใดเป็นศาสนาประจำชาติ มองว่าไม่มีความสำคัญเลยค่ะ ตราบใดที่ไม่มีการปลูกฝังความรู้เกี่ยวกับศาสนาอย่างแท้จริง

ตราบใดที่ศึกษาศาสนาแบบอิงประเพณี จนทำให้ศาสนากลายเป็นพิธีรีตองไป

ประเพณีที่เกี่ยวข้องกับศาสนาไม่ใช่ว่าไม่ดีค่ะ อย่างน้อย เราก็รู้รากเง่าของเราเอง เพียงแต่มองว่ากระทรวงศึกษาให้ความสำคัญมากไปหน่อย มากกว่าอริยสัจ 4 เสียอีก (ดูจากหนังสือวิชาพุทธศาสนาของลูกน่ะค่ะ)

ลองคิดดูนะคะ แค่พุทธพจน์เกี่ยวกับอริยสัจ 4 ท่านพุทธทาสรวบรวมไว้เป็นหนังสือ 2 เล่ม หนากว่าพันหน้า แต่เด็กไทยรู้แค่ ทุกข์ คือความทุกข์ใจ สมุทัยคือเหตุให้เกิด นิโรธ คือความดับทุกข์ มรรคคือหนทางที่ทำให้ทุกข์ดับ

รู้แค่หัวข้อ แต่รายละเอียดตั้งมากมายกลับแทบไม่มีการสอนกันในโรงเรียน

แล้วจะไม่ให้คนบางกลุ่มไปไหว้กระดองเต่าได้ยังไง

ใช่มั๊ยคะ

อ้าวตาย

กลายเป็นยายแก่ขี้บ่นไปแล้ว

ขออภัยค่ะ อิอิ

สวัสดีครับ คุณณัฐรดา

อ่านแล้วให้แวบนึกถึงคำกล่าวของโสตราตีสที่ว่า...หนึ่งเดียวที่ข้าพเจ้ารู้คือข้าพเจ้าไม่รู้อะไรเลย...อิ อิ อิ

ทำนองว่า...ถ้ารู้ก้อนหินเพียงก้อนเดียวก็รู้ความเป็นไปในจักรวาลละ...อิ อิ อิ

ท่านพุทธทาสแตกฉานในธรรมแค่ทุกข์เท่านั้นที่คงอยู่ดูรู้เห็นเขียนออกมาได้หนังสือหลายเล่มนะครับผม...

จริงค่ะอาจารย์

ยิ่งศึกษา ยิ่งรู้สึกเหมือนว่า ยังไม่รู้อะไรเลย

เพราะสิ่งที่อยากศึกษา ดูจะยิ่งมากขึ้น ทุกที ทุกที

สวัสดีครับ คุณณัฐรดา

ชอบที่จะเป็นคนเหมือนแก้วน้ำที่ว่างเปล่า...จะได้รับน้ำใหม่ ๆ อยู่เสมอ...อิ อิ อิ