19 พฤษภาคม   หลังจากการกอด พร้อมน้ำตาหลั่งลงรดราดสวนป่า  ภาวะใจทุกคนตื่นรู้และเต็มไปด้วยความสุข   ตอนมีกิจกรรมนี้นั้น  น้องอึ่งอ๊อบกับน้องแป๊ดกลับกันไปแล้ว   เช้านี้น้องอึ่งอ๊อบได้มีโอกาสอยู่ร่วมวงแค่ช่วงที่หมุนไมค์ให้พูดตามสมัครใจ   จำได้ว่าน้องเล่าความในใจเกี่ยวกับสวนป่า พ่อครูและเหล่าสมาชิกเฮฮาศาสตร์  ความสัมพันธ์ใจที่น้องมีจากการให้ของทุกๆคน   ความรู้สึกว่าสวนป่าคือบ้าน  เชื่อไหมค่ะว่า สาวห้าวคนนี้พูดเล่าปนเสียงสะอื้นที่กินใจมากค่ะ 

กิจกรรมจบแล้ว เวลาของการอำลาก็มาถึง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเก็บของเพื่อกลับคืนถิ่น   ก่อนแยกย้ายไปก็มีการถ่ายรูปหมู่กันค่ะ   แต่ละคนเต๊ะท่าเอาอย่างที่ใจอยาก ทั้งนั่งนอนยืนถ่ายมีให้ดูทุกท่าเลยค่ะ    จำได้ว่าก่อนจากกันไปจริงๆ  น้องนกบอกพ่อครูว่า หากกลับไปถึงบ้านจะแจกกอดให้คนที่บ้านค่ะ  พ่อครูได้ยินรีบหนุนเลยว่า เห็นไหมว่ากอดกันมันอุ่น ดีๆทำเถอะทำให้แจกกอดกันบ่อยๆ     ตอนจะแยกย้ายกลับจริงๆก็มีการรวมพักตร์ถ่ายรูปกันอีกทีที่หน้าบ้านใหญ่   แยกย้ายกันแล้วได้ยินอ.ประสาทถามน้องเสียงเหน่อว่า จะดูแลอาจารย์ใช่ไหมครับ   ได้ยินเสียงตอบว่า น้องดูเองครับ  แล้วรถพิดโลกก็พาคนจากไป    พากันไปแล้วก็เหลือแต่ทีมกระบี่และลุงแฮนดี้อยู่กับพ่อครู 

ก่อนลาจากกัน ฉันมีโอกาสกอดครอบครัวน้องสิงห์ป่าสักเต็มกอด  ดีใจมากๆเลยค่ะ   มาสวนป่าคราวนี้ น้องไผ่ตัวน้อย และสาวน้อยน้องฝ้ายมีวีรกรรมให้พ่อแม่ภูมิใจกันค่ะ วันที่มาถึงนั้น  น้องไผ่ถามไถ่ใครก็ไม่รู้ว่าจะเล่นเกมได้ไหม  พอได้รับรู้ฉันจึงแวะบอกน้องไผ่ว่า เล่นเกมได้ครับ  ตอนที่ผู้ใหญ่มีกิจกรรมกัน น้องจึงนั่งเล่นเกมรอผู้ใหญ่ค่ะ น่ารักจริงๆ

ตอนนั้นยังไม่เที่ยง ลุงแฮนดี้จึงบริหารเวลา   ตั้งวงสอนคอมฯให้กับพ่อและทีมกระบี่หลายเรื่องเลยค่ะ  สอนการใช้บล็อกทุกฟังก์ชั่นพร้อมอธิบายละเอียดให้สาวๆกระบี่รู้  แถมด้วยสอนการจัดรูปที่พ่อยิ้มกริ่มรอที่จะเรียน  แล้วก็แจกแถมให้รับโปรแกรมให้คนกระบี่ได้เอามาใช้ด้วย   ระหว่างเริ่มเรียนกัน นักการอิ่มก็โผล่มาให้เห็น  อ้าวรถพิดโลกไปแล้ว ทำไมกลับมาอีกละค่ะ   นักการอิ่มเข้ามาแล้ว  ก็เห็นอ.ประสาทตามเข้ามาอีกคน  พร้อมเสียงลอยมาว่า มาตามเอากีต้าร์กลับไป  ช่วยกันหันมองหา อ้อ!กีต้าร์วางอยู่ใกล้ๆนี่เอง   ใจฉันนั้นหัวเราะ เอ! ทำไมเราเองก็เพิ่งเห็นกัน สวนป่ามีมนตร์จนทำให้กีต้าร์เทพมีความสุขจนลืมกีต้าร์เลยเชียวรึนี่

ตอนลุงแฮนดี้สอน พ่อครูมานั่งเป็นนักเรียนด้วย เรียนไป หลับไป ไอไปจนชวนให้ห่วง  ฉันอดไม่ได้ลุกขึ้นหาน้ำอุ่นมาให้ดื่ม...แต่....พ่อครูไม่ยอมดื่ม เฮ้อ! เจอคนไข้ที่ดื้ออีกคนแล้วซิ   ใจบอกให้ทำใจว่า เดี๋ยวพ่อครูดูแลตัวเองหรอก อย่าเพิ่งหนักใจ  เวลานั้นถ้ารู้ว่าพ่อครูมีปอดอยู่ข้างเดียว ฉันคงใช้บทหมอโหดบังคับพ่อให้ทำตามสั่งไปแล้ว   

เรียนคอมฯจบกันแล้วก็ตั้งวงกินข้าวเที่ยงกันค่ะ  กินข้าวกันแล้ว เด็กๆของฉันล้างจานแล้วก็จู่โจมครัวของแม่หวีอีกครั้ง กวาดหาผลไม้มานั่งกินเป็นของหวานกันค่ะ แล้วคุยปรึกษาเรื่องของฝากที่จะไปหาซื้อกับแม่หวีด้วย  แม่หวีนั้นใจดีให้ปลาร้าป่นและเห็ดกอใหญ่น้องๆติดตัวกลับมา   ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่า จะให้ไข่ไก่ต๊อกมาด้วย  

กินข้าวกันเสร็จ ก็ช่วยกันเก็บข้าวเก็บของส่วนตัวมาเตรียมแบกใส่รถ  ตรวจสอบเรื่องรถที่จะมารับแล้วก็นั่งรอ  เด็กๆดูใจร้อนที่จะกลับกันแล้ว ทั้งที่บอกไว้แล้วว่ากว่าจะถึงกรุงเทพฯจะดึกแน่เพราะว่า รถนั้นจะออกจากบุรีรัมย์เข้ากรุงเทพฯตอนบ่ายสี่โมง จะรีบออกอย่างไรก็ไม่ทำให้ถึงกรุงเทพฯได้เร็ว   เห็นน้องๆใจร้อนรีบพากันไปรอบนรถ  ฉันเลยเตือนบอกน้องๆที่ยังอยู่นอกรถว่า ทวนๆตัวเองบ้าง ว่าอะไรดีๆที่รับมาใน 2 วันนั้น จะปล่อยให้มันหนีหายไปจากใจอีกหรือไม่นะค่ะ การจะมีความสุขก็รู้แล้วว่าจะเติมเต็มได้อย่างไร  สิ่งที่เรียนรู้ก็ได้เรียนรู้มาแล้วพร้อมกันทั้งนั้น แต่จะเอามาใช้ต่อเพื่อให้ใจยังคงสุขนั้น ควรได้ไตร่ตรอง  บทเรียนตรงหน้าที่เพื่อนทำให้ได้เห็นอยู่นั้น  ให้ใคร่ครวญเตือนตนว่า ความสุขที่มีมาใน 2 วันจะส่งคืนไว้ที่สวนป่าไหม 

ที่ควรเกรงใจเมื่อแม่หวีบอกจะมาส่งด้วยเราได้ทำกันค่ะ ลุงแฮนดี้บอกว่าเรานั่งเบียดกะบะมากันหมดคันเดียวแม่หวีไม่ต้องมาส่ง แต่แม่หวีไม่ยอมจะมาส่งให้ได้  คุยกันที่สุดแล้วเราต้องยอมให้ขับรถมา 2 คัน  คันกะบะน้องๆนั่งกันไปจำนวน 4 คน ส่วนรถแม่หวีมีลุงแฮนดี้ ฉันและน้องเขียวนั่งมาด้วยกัน   แม่หวีขับรถเก่งอย่างที่พ่อคุยบอกผ่านบล็อกบ่อยๆจริงๆค่ะ