หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ
พ.ญ. ศิริรัตน์ เอกศิลป์ สุวันทโรจน์

ส่งการบ้านครูบา (เจ้าเป็นมาอย่างไร๑)


สืบเนื่องจากการบ้านของครูบา ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวของเด็กน้อยคนหนึ่งที่ถือกำเนิดมาเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อนด้วยความงุนงงอยู่พอสมควร   สิ่งที่งุนงงนั้นมิใช่เรื่องอะไร หากแต่เป็นเรื่องที่ฉงนใจกับความทรงจำของตัวเอง สิ่งที่ฉงนก็คือ ทำไมฉันจึงรำลึกภาพของเด็กน้อยคนนั้นได้เพียงลางเลือนหนอ  ฉันขอบอกเพียงว่าเรื่องที่ได้เขียนเล่าออกมานี้เป็นเพียงบางส่วนที่รำลึกถึงเด็กคนนั้นได้ ณ วันนี้ค่ะ

มีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่ง มีสมาชิกในบ้านอยู่สี่คน พ่อ แม่ ลูกชายและหญิง พ่อเป็นชายที่มีอารมณ์ดีมากๆๆๆๆ ตลอดชีวิตของเด็กน้อยคนนี้ ไม่เคยเห็นพ่อมีอารมณ์โกรธเกรี้ยว ทุกข์ใจ  ใบหน้าของพ่อนั้นมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ พ่อเป็นลูกชายคนที่ห้าในบรรดาพี่น้องทั้งหมดสิบเอ็ดคน แม่เป็นหญิงที่สวยงามมากคนหนึ่งในบรรดาหญิงสาวที่อยู่ในยุคสมัยเดียวกัน แม่เป็นลูกสาวคนที่สองของครอบครัว เป็นลูกคนกลางของครอบครัว สาวๆของครอบครัวนี้ล้วนเป็นสาวสวยค่ะ หลักฐานที่ยืนยันได้ก็คือ ลูกสาวคนสุดท้องของครอบครัวนี้ ได้มงกุฎนางงามมาครองจากเวทีแห่งหนึ่งของสาวงามในสมัยนั้น  ส่วนพ่อนั้นหล่อเหลาหรือไม่ ก็ให้ท่านทายเอาเอง หล่อไม่หล่อก็ไม่รู้นะ รู้แต่ว่าลุงของเด็กน้อยคนหนึ่งมีสาวๆติดกันเกรียวขนาดมีบ้านเล็กบ้านน้อยหลายหลังพร้อมกัน  และเวลาที่พ่อไปไหนๆก็มักจะมีคนมาตู่ว่าเป็นลุงก็แล้วกัน  นอกจากพ่อก็มีอาอีกคนที่ถูกตู่ว่าเป็นลุงเช่นกัน สามคนพี่น้องนี้นะเวลาไปไหนพร้อมๆกันจะมีคนทักผิดทักถูกอยู่เรื่อยเลยค่ะ

พ่อและแม่เจอกันอย่างไรไม่เคยมีใครเล่าให้เด็กน้อยฟัง เด็กน้อยเคยได้ยินแต่เรื่องเล่าว่า พ่อเคยเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ซึ่งเหล่ากุมารากุมารีทั้งหลายไปเข้าเรียนภาษาจีนกัน โรงเรียนแห่งนี้ปัจจุบันปรับปรุงกลายเป็นพิพิธภัณฑ์เลื่องชื่อแห่งหนึ่งของจังหวัดภูเก็ตค่ะ แม่เคยเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนใกล้บ้านที่เด็กน้อยถือกำเนิดมา เด็กน้อยจำได้ว่าเวลาไปไหนมาไหน เมื่อผู้ใหญ่ถามไถ่ว่า เป็นลูกใคร เมื่อเอ่ยชื่อพ่อและแม่ออกไป ใครๆก็จะร้อง อ๋อ! คำอุทานนี้มันบอกให้เด็กน้อยรู้ว่า พ่อแม่ของตนนั้นมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักของใครอยู่ไม่เบาทีเดียว  ความที่แม่เป็นคนสวย พ่อซึ่งมีประวัติที่แสนซนและเฮี๊ยวจนเกือบจมน้ำที่ท่วมถนนใกล้บ้านตายจึงตามจีบไม่เลิก เวลาไปจีบก็ถีบจักรยานไปหาที่โรงเรียน ตามไปถึงบ้าน ตามไปหาตามที่เพื่อนส่งซิกอะไรอย่างนี้ จนในที่สุดแม่ใจอ่อนยอมตกร่องปล่องชิ้นด้วย

เมื่อเด็กน้อยเติบโตขึ้นมา เธอเคยถามแม่ว่า ทำไมไม่มีน้องให้หนูเหมือนคนอื่นบ้าง แม่เล่าให้ฟังว่า กว่าแม่จะให้กำเนิดเด็กน้อยได้ แม่ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก โดยแม่ก็ไม่ได้บอกว่าความพยายามที่ว่านั้นคืออย่างไร  เด็กน้อยจึงรับรู้แต่ว่า เธอหมดหวังที่จะมีน้องไว้เป็นเพื่อน  มีเรื่องที่ก่อความสงสัยให้กับเด็กน้อยเหมือนกันในเรื่องของครอบครัว  ด้วยว่าเมื่อมีเสียงพูดคุยทักทายถามไถ่ระหว่างแม่กับเพื่อนของแม่ เธอมักจะได้ยินป้าๆเหล่านั้นพูดว่า เธอเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ แต่ไหงเมื่อเธอเติบโตขึ้นมานั้น เธอกลับพบว่าเธอมีผู้ที่เธอเรียกว่า "พี่" อยู่ร่วมบ้านอีกคนหนึ่ง ซึ่งพี่คนนี้เขามีชื่อพ่อและแม่ปรากฎหราในทะเบียนบ้านเป็นชื่อเดียวกับพ่อแม่ของเธอเองซ๊าด้วย

เมื่อถือกำเนิดมาจนจำความได้ พ่อและแม่ของเด็กน้อยมิได้ประกอบอาชีพครูแล้ว  เด็กน้อยไม่รู้ว่าเธอถือกำเนิดที่บ้านหลังไหน ได้แต่เดาเอาว่าคงจะเป็นบ้านหลังที่เธอเติบโตมานั่นเอง บ้านหลังนี้มีบ้านเลขที่ประกอบด้วยตัวเลขสองตัว คือ เลขหกและเลขสองค่ะ ที่เด็กน้อยใช้คำว่าเดาก็ด้วยว่า น้าสาวเล่าให้ฟังว่าเธอเคยช่วยแม่เลี้ยงเด็กน้อยให้เติบโตขึ้นมา แล้วตัวน้าสาวนะไม่เคยอยู่ที่บ้านเลขที่หกสิบสองเลย เธออาศัยอยู่ในเหมืองแร่แห่งหนึ่งที่อำเภอตะกั่วป่า จังหวัดพังงาตะหาก แล้วน้าสาวก็เป็นผู้ที่แม่ของเด็กน้อยได้อุ้มชูเลี้ยงดูแทนตายายตลอดมา  สำหรับ "พี่ชาย" นั้น เด็กน้อยมารู้ภายหลังว่า แท้ที่จริงแล้ว เป็นลูกของป้าซึ่งคลอดเขาออกมาแล้วจำเป็นต้องมีชื่อพ่อแม่ไปลงทะเบียนเกิดให้ลูกแต่ตอนที่เขาเกิดลุงหนีหายจากไปตามตัวกันไม่ได้ ลุงจะหนีหายไปด้วยเหตุใดไม่มีใครพูดถึงให้ได้ยินเลย  ฉันเพิ่งมารู้เมื่อทำงานแล้วว่า ที่แท้ในตอนนั้นพ่อของเด็กน้อยมิได้เต็มใจที่จะรับ "พี่ชาย" ไว้เป็นลูกชายสักเท่าไร แต่ด้วยความรักที่มีต่อแม่ พ่อของเด็กน้อยจึงได้ยินยอม

บทเรียนรู้จากชีวิตจริง

การได้รำลึกถึงความเป็นเด็กน้อยๆ เป็นความสุขที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งมีอยู่ ถ้าเข้าใจมัน

การได้รำลึกภาพของเด็กน้อยทำให้เข้าใจความเป็นมาและตัวตนเดิมของผู้ใหญ่คนหนึ่งได้ชัดเจนขึ้น

การเป็นลูกคนเดียวนะเหงานะ

การได้ยินเรื่องราวของพ่อและแม่ที่มีความสุข ทำให้เด็กน้อยมีความสุขมากๆ

เด็กไม่รู้เหตุผลของผู้ใหญ่ และไม่กล้าถาม

ความอบอุ่นในวัยเด็กทำให้เด็กน้อยยืนหยัดอยู่ได้

Keywords : พ่อแม่คือผู้สร้างความสุขในใจให้กับลูกตั้งแต่แบแบะ 

หมายเลขบันทึก: 223437เขียนเมื่อ 17 พฤศจิกายน 2008 07:26 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 03:25 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (13)

สวัสดีครับ คุณหมอเจ๊แซ่เฮ คนงาม

ภูเก็ต พังงา กระบี่ กลุ่มจังหวัด พี่น้องกัน

อ่านกระเทาะเปลือก ของทั้ง สองท่าน ได้บทเรียนมาก

"ผู้ใหญ่เล่าเรื่องแล้วหัวเราะด้วยความเมตตา แต่ว่าเด็ก ขัดเคืองใจ"

สิ่งนี้ต้องคิดและทบทวนป็นบทเรียน เพราะเราผู้เฒ่า มักหยิบยกเรื่องราวของลูกหลานมาเป็นเรื่องสนุก อันที่จริงกว่าจะถึงวันนี้ของทุกคน มีบทเรียนชีวิตหลายเรื่อง ที่สั่งสมเป็นประสบการณ์มิลืมเลือน เหมือนที่หมอนำเสนอมา(ดีใจระโฮะที่โหมบ้านเรามาย้อนอดีตให้เป็นบทเรียน)

มาอ่านชีวิตของ เด็กนน้อย ค่ะ

(^__^)

ตามมาอ่านความเป็นมาของ เด็กน้อย ด้วยคนค่ะ พออ่านไปก็ทำให้ระลึกถึงความหลังของใครบางคนขึ้นมาเหมือนกันค่ะ

จะติดตามต่อไปนะคะ

  • น่ารักดีนะคะ เด็กผู้หญิงคนนี้เมื่อ  50 ปีก่อนน่ะ แต่ตอนนี้ก็ยังน่ารักอยู่นะคะ คุณหมอใจดี
  • คิดถึงค่ะ

สวัสดีครับ

  • เข้ามาอ่าน มาติดตาม  แต่ไม่ได้จอง แบบท่านนักร้อง ที่เป็นอัยการ
  • อิ อิ อิ
  • เดี๋ยวจะตามไปอีกตอนครับ
  • อัยการชาวเกาะ ค่ะ
  • รู้มั๊ยว่าแปลกมากที่กว่าพี่จะไล่เรียงมันได้อย่างนี้
  • พี่ต้องให้เวลาตัวเองใคร่ครวญความจำอยู่ไม่น้อยทีเดียว
  • น้องชายเป็นอย่างพี่มั๊ย
  • บังหีม--ผู้เฒ่าnatachoei-- ค่ะ
  • การได้ทบทวนความรู้สึกเมื่อเป็นเด็ก
  • ทำให้เข้าใจเด็กและวิธีคิดของผู้ใหย่สมัยโน้นมากขึ้นค่ะ
  • บังหีมลองทำดูบ้างซิค่ะ
  • มีความรู้เกิดขึ้นโดยรู้เอง
  • ไม่ต้องไปไขว่คว้าเรียนจากใคร
  • จริงๆนะค่ะ
  •  a l i n_x a n a =) ขา
  • ที่เขียนเล่าได้อย่างนี้นะ
  • มันสนุกอยู่โขค่ะ ตอนที่เขียนนะ
  • สงสัยจะได้นิยายเล่มโต
  • ถ้าสนุกกับการเขียนตอนต่อๆไปค่ะ
  • น้องอร Bright Lily ขา
  • คิดถึงงงงงงงงงงงงงงค่ะ
  • ......
  • ขอบคุณค่า ขอบคุณ
  • รีบตะครุบคำชมไว้ทันทีเลยยยยยยยยยย
  • อิอิ...ช่วยด้วย ช่วยด้วย เหลิงลมบนซะแล้วน้องเอ๋ย
  • พี่บ่าว Handy เจ้าขา
  • อย่าอู้งานให้นานนักนะค่ะ
  • เขียนสิ่งที่พี่อยากจะบอก
  • นั่นนะแหละดีกว่าใครๆ
  • เวลาเขียน...อย่าไปเปรียบเทียบสไตล์
  • สไตล์ใครสไตล์มันอยู่แล้ว
  • เสน่ห์เป็นเรื่องเฉพาะตัว
  • เสน่ห์เป็นเรื่องที่ทุกคนมีอยู่ค่ะ
  • การที่ใครๆกรัก นั่นคือผลของเสน่ห์เราที่มี
  • ค้นหามันให้เจอะเจอ
  • นั่นแหละสไตล์เฉพาะตัวค่ะพี่

พ่อแม่คือผู้สร้างความสุขในใจให้กับลูกตั้งแต่แบเบาะ

วรรคโดนใจน้องค่ะ ;P 

  • น้องหมอเล็ก ภูสุภา ที่รัก
  • สไตล์พ่อแม่นะสำคัญสำหรับลูกมากๆๆๆๆค่ะ
  • .....
  • บำเพ็ญประโยชน์ที่ปายเผื่อด้วยนะค่ะ
  • ส่วนเที่ยวเผื่อนะไม่ฝากอยู่แล้ว
  • ยังไงก็คงได้เห็นภาพงามๆที่เก็บมาฝาก
  • .....
  • ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ
  • เที่ยวไกลบ้านน่ะ ระวังความประมาทจนลืมระวังตัวให้ปลอดภัยนะค่ะ
  • ยิ่งถ้าพาลูกไปด้วย ก็พึงระวังให้มากขึ้นอีกค่ะ
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท