นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เรามีวันนี้
เพื่อเสริมใยและเติมพลังให้ผู้ป่วยสามารถทำได้ด้วยตัวเองค่ะ
อ่านเพิ่มเติมที่บันทึก
ขอบคุณค่ะ ครูต้อย จิตอาสาพลังบวก
ไปอ่านของอาจารย์ขจิตมาเหมือนกันครับ ท่านนั้นไปทั่วประเทศ ทำสิ่งดีดีให้สังคม
ช่วยกันครับ โลกจะได้น่าอยู่ ^^
สวัสดีค่ะ
ขอให้พี่ต้อยทำงานอย่างมีความสุขนะคะ น้องไม่ต้องไปโรงเรียนอีกแล้วค่ะ
ทำได้ แต่ทำไม่ได้เหมือนกันค่ะ
เฮ้อ อันนี้เป็นกันหลายคน
แต่ต้องพยายามทำไม่ได้แต่ทำได้
สวัสดียามเช้าค่ะพี่ครูต้อยติ่ง...
อย่างนี้เรียกว่าทำได้แต่ปากแต่การปฏิบัติทำไม่ได้
คงต้องอาศัยกำลังใจอีกมากมายที่จะช่วยให้เขา...ทำให้ได้นะคะ
ขอบคุณค่ะน้องkrugui Chutima
ทุกคนมีจิตมุ่งมั่นในระดับหนึ่ง และในเวลาหนึ่ง
แต่ไม่อาจรักษาช่วงเวลาที่ต้องมุ่งมั่นได้นาน
เป็นเรื่องปกติที่มีความแตกต่างกันเกิดขึ้น
อาจเป็นเพราะจิตที่ไม่ได้ฝึกให้อดทน
หรืออาจยังมองไม่เห็นอนาคตของการเป็นเบาหวาน
และหรืออาจคิดว่า เวาลานั้นยังมาไม่ถึง
รวมทั้งเหตุผลอื่นๆอีกมากมาย หลากหลาย
แต่มันไม่ใช่ปัญหาของเรา ปัญหาของเราคือ
ค้นหาวิธีการที่จะช่วยให้เขาทำได้ใช่ไหมน้อง
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะพี่ครูต้อย
ก็กะว่ากลับไปบ้านนี่หนูจะทำให้ได้หนูมั่นใจว่าหนูทำได้นะ
สวัสดีค่ะพี่ครูต้อยติ่งมาเยี่ยมอ่านสาระการดูแลตัวเองและการปฏิบัติที่ต้องใช้กำลังใจในการทำบางที่ก็จะทำนอกใจบ้างเพราะใจไม่แกร่งนะคะ อิอิ น้องก็มักจะขาดการเล่นห่วงโยโย่ ลงทุนแล้วต้องทำ อิอิ
ขอบคุณค่ะ
มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ มนุษย์เราช่างกล้าหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองได้ดีเสมอ อิอิ
น่าตกังวลใจมากๆเมื่อข้อมูลทางสาธารณสุขแจ้งว่า
ใน 10 คน ที่เสียชีวิตนั้นมีผู้ป่วยเบาหวานรวมอยู่ด้วย 1 คน
ในผู้ป่วยระยะแรกเริ่มที่ไม่สนใจดูแลตัวเอง แต่ขอรับการรักษา
ด้วยการกินยาควบคุมเบาหวาน แล้วกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม
ชื่นชมยินดีที่ยาควบคุมเบาหวานไม่ให้ปรากฏบนแป้นเครื่องอ่านน้ำตาลในเลือด
แต่ลืมคิดว่า ในเมื่อพฤติกรรมการกินยังไม่เปลี่ยน แล้วผลเลือดมันออกมาน่ายินดี เช่นนี้
มีอะไรแอบอยู่หรือเปล่า พี่คิดว่านี่แหละคือเหตุผลว่า
ทำไมผู้ที่กินยาขอบคุณเบาหวานนานๆ
ไม่นานเกินรอมักมีอาการข้างเคียงแถมให้ด้วย
ก็แล้วทำไมไม่เปลี่ยนพฤติกรรมซะเลย...จะดีกว่าใช่ไหมน้อง
ขอส่งกำลังใจไปถึงนะคะ
ขอให้น้องได้ทำในสิ่งที่ปรารถนาให้สมหวังตามที่คิด
การให้คำมั่นสัญญา และทบทวนคำสัญญาจะทำให้เราไม่ลืม
และมีพลังของพยายามที่จะทำให้สำเร็จ
เว้นแต่เราลืมสัญญาลืมคำมั่น ลืมเป้าหมาย
เมื่อเราตั้งใจลืม วันหนึ่งเขาจะจากเราไป
และจดจำว่าเราไม่เคยจดจำคำมั่นสัญญาใจเลย
เมื่อวันเวลาผ่านไปแม้เราจะมีความพยายามกลับคืนมาใหม่
แต่ก็ยากเสียแล้ว ด้วยจิตใจเรายังจำ จำวันที่เราทอดทิ้งเขาไป
คงต้องง้ออ้อนวอนบ่อยๆ ด้วยความพยายามทำให้เขาเห็นว่า
ฉันยังมีความปรารถนาอยู่นะ
ฉันยังมีความต้องการที่จะทำตามคำมั่นนะ
ขอบคุณที่แลกเปลี่ยนค่ะ
ฉันยัง
+ สวัสดีค่ะพี่ครูต้อย....
+ มาชื่นชมกับพลังไฟในตัวที่สวนทางกับสังขาร...หายากค่ะคนแบบนี้...มาให้หอมแก้มชื่นใจซะดี ๆ
+ แล้วในภายภาคหน้าสัญญากับตัวเองว่า...เมื่อถึงเวลาที่พร้อม....ก็จะเดินตามเส้นทางที่พี่ต้อยปูไว้แม้ว่ากิจกรรมอาจไม่เหมือนกันก็ตามที
+ อิ อิ...ก็ตอนนี้อิฉันมีลูกยังเยาว์อยู่ค่ะ...อิฉันต้องเสริมสร้างครอบครัวให้แข็งแกร่งก่อนนะท่านพี่...เมื่อไหร่พ้นช่วงนี้ไป...อิ อิ...ขอเจริญรอยตามค่ะ
+ ด้วยความคิดถึงค่ะ...แอมแปร์บอกว่า "ขอให้ป้าต้อยมีความสุขค่ะ"...อิ อิ หล่อนยังอุส่าห์ตะโกนมาอีก เพราะอ๋อยพิมพ์ไปอ่านไป...หล่อนเลยรู้ความ
วันนี้ลุกขึ้นมาเขียน blog ต่อสักหน่อย ขอบคุณครูต้อยที่ คอยให้กำลังใจ ตลอดมาค่ะ........ ฝีมือไม่ค่อยมีตอนใส่รูป..ปล้ำตั้งครึ่งวันรูปไม่ขึ้นง่ะ..มีปัญหาที่ระบบหรือคะ
อิอิ น้องมดสู้ๆ
น้องมดสู้ตาย ไว้ลายอิอิ...เสือชีต้า
พี่เห็นของน้องอ.ขจิตก็ภาพไม่ขึ้น เข้าไปดูที่น้องมะปรางเปรี้ยวแล้ว
มีคนถามประเด็นเดียวกับน้องมดแหละ
คงมีปัญหาที่ระบบ ใจเย็นๆ เดี๋ยวเราขึ้นรูปพร้อมกันเน้อ
พรุ่งนี้เย็นโรงเรียนเลิก ประชุมที่ไหนคะ
โทรบอกด้วยนะ
วันอังคาร -พฤหัส
พี่ไปปฏิบัติธรรมพร้อมเด็กน้อยชั้นป.5
ที่ราชบุรี วันศุกร์กลับมาสอนเหมือนเดิมค่ะ
น้องมดเข้าไปอ่านบันทึก
ของอ.แพทย์ท่านหนึ่งในม.ที่น้องมดจบมานะ
มีเรื่องจิตปัญญาให้เรียนรู้มากมายค่ะ
ขอบคุณค่ะ