หลายครั้งที่เราคุยกับเพื่อนร่วมงานเสมอ ๆ และคุยกับคนอื่นว่าผมรักแม่ ผมดูแลแม่และน้อง ๆ...ผมส่งน้องเรียนจบปริญญาที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ แต่บางครั้งเราก็ลืมไปว่ายามเราใช้เงินเดือน ๆ ละ ๓,๐๐๐ บาท ก็แทบจะไม่ชนเดือนสำหรับคนไม่มีครอบครัว ถ้ามีครอบครัวก็คงใช้จ่ายมากกว่านี้ แต่เราส่งเงินให้แม่แค่เดือนละพันบาท...เราก็อดคุยโม้โอ้อวดกับเพื่อน ๆ อย่างลืมตัวลืมอายว่า “ผมดูแลแม่และส่งเงินให้แม่ใช้ทุกเดือน”......
ที่จริงเงินแค่ ๑,๐๐๐ บาทต่อเดือนที่ส่งให้แม่ใช้นับเป็นเรื่องฝืดเคืองกับหญิงชราที่เรารักนับถือและเรียกท่านว่าแม่... สิบปีที่ผ่านผมก็ยังภาคภูมิใจ...แต่เมื่อกลับบ้านต้นเดือนกรกฎาคม ๒๕๕๐ แม่พูดประโยคหนึ่งว่า "ลูกแม่อยากทำบุญ อยากบริจาคเงินสร้างบานหน้าต่างโบสถ์ให้วัดบ้านเรา ลูกมีเงินบ้างไหม แม่อยากทำบุญสร้างประตูโบสถ์สักหนึ่งบานร่วมกับน้องอีกสองคนเป็นเงินหมื่นห้าพัน หารกันกับน้องถูกคนละ ๕๐๐๐ บาท แม่อยากสร้างบุญอยากมีชื่อเสียงฝากไว้ก่อนตายอยากได้บุญ"
ผมนึกขึ้นมาได้ทันทีว่าเราให้เงินแก่แม่เดือนละหนึ่งพันมาตั้งแต่ปีที่พ่อตายนับถึงวันนี้ก็หลายปี และปัจจุบันค่าใช้จ่ายแพงขึ้นทุกอย่าง น้องสาวน้องชายก็ให้เงินแม่ใช้เดือนละสองสามร้อยตามประสาคนทำอาชีพเกษตรกร ลูกสามคนที่ให้เงินแม่รวมกันแล้วก็ไม่ถึงสองพันบาทต่อเดือน แต่แม่ต้องซื้อของทำบุญ ซื้ออาหารกินบ้าง หลาน ๆ ขอไปโรงเรียนบ้าง แม่บริจาคเงินฌาปนกิจประจำหมู่บ้านบ้าง แม่คงไม่พอใช้จริงๆแม่คงประหยัดสุดๆแล้ว...
แม่ครับ วันนี้ลูกต้องขอโทษแม่ครับที่ลูกลืมเรื่องเหล่านี้ไป จะร้องไห้ก็อายคน จะหัวเราะตนเองก็ไม่สามารถหัวเราะออก "โตเกินกว่าที่จะร้องไห้ เจ็บปวดเกินไปที่จะหัวเราะ" มันก็คล้ายกับหลายเรื่องที่ลูกลืม บางครั้งลูกเสียค่ารถเดินทางไปเที่ยวและทำงาน บางเดือนแค่ค่าน้ำมันรถก็สามสี่พัน แต่ลืมว่าแม่ก็คือคน แม่ต้องกิน ต้องใส่เสื้อผ้า ต้องช่วยภาษีสังคม ลูกเสียใจที่เอาใจใส่แม่
น้อยเกินไป ทั้ง ๆ ที่ใจคิดเสมอว่าแม่คือพระพรหมคือบูรพาจารย์และแม่เป็นคนที่ลูกเคยรับปากกับพ่อก่อนที่พ่อจะเสียชีวิตว่าลูกจะดูแลแม่คนนี้และดูแลน้อง ๆ ให้ครอบครัวอบอุ่น ไม่ให้ลำบาก แต่ลูกก็ลืมแม่ที่ดีคนนี้ได้ลง...
พ่อครับ ลูกผิดที่ลืมว่าแม่คือบุพการีชนคนที่ควรเลี้ยงดูให้ดีเท่ากับที่ท่านเลี้ยงลูกมา ..แม่ไม่ใช่เครื่องจักรกล แม่ต้องการความรักด้วย...ท่านหละเคยลืมแม่เหมือนผมไหม ลืมให้ความอบอุ่น ลืมผู้ให้รอยยิ้ม ลืมผู้ให้ชีวิต ลืมผู้เลี้ยงเรามาด้วยความรักความเอ็นดู ลืมผู้ที่รักเราเท่าชีวิต...
เราสนุกกับงานและเพื่อนๆสนุกกับงานและเพื่อนๆ แต่บางวันแม่อยู่บ้านคนเดียวตอนกลางวัน หลานก็ไปทำงาน อีกคนก็ไปเรียน แม่คงเหงา เวลากลางวันแม่จึงต้องไปทำบุญ ไปปฏิบัติธรรมตามสถานที่ต่าง ๆ ที่พระสงฆ์จัดอบรมเจ็ดวันก็มี สิบวันก็มี ความสุขทางใจแม่คงอยากได้ ความรักแม่คงอยากมีเฉกเช่นเดียว กับลูกที่กำลังแสวงหาความรัก ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ารักที่ลูกได้มา จะดีเท่าที่แม่คนนี้มีให้ไหม ? รักแม่ด้วยความจริงใจที่ผิดไปโปรดอโหสิกรรมถ้าหากลูกได้ทำอะไรที่ไม่ดี.
เมื่อพ่อแม่ แก่เฒ่า ชรากาล
จงเลี้ยงท่าน อย่าให้อด รันทดใจ
อันชนก ชนนี มีพระเดช
ได้ปกเกศ เกสา มาจนใหญ่
อุ้มอุทร ป้อนข้าว มาเท่าไร
หมายจะได้ พึ่งพา ธิดาดวง
แม่นั้นเป็นผู้ยิ่งใหญ่สำหรับลูกยิ่ง เราควรให้ความรักและความอบอุ่นแก่ท่านเท่ากับที่ท่านเคยให้เรามาทั้งชีวิต
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่ที่สุด เห็นด้วย ได้แง่คิดดีดีจากการอ่านบทความของอาจารย์ ฉันเป็นคนหนึ่งที่พลาดที่คิดถึงตัวเองมากเกินไป และรักใครอีกคนมากเกินไป ทำให้ลืมคำสอนของแม่แต่กาลเวลาก็บอกฉันว่าสิ่งที่แม่บอกไว้สอนไว้มันเป็นความจริง คงไม่มีใครรักฉันเท่าแม่และพ่อ ต่อไปนี้ก็คิดว่าจะทำอะไรเพื่อแม่
สวัสดีครับ pinfon
ขอบคุณครับ
เมื่อพ่อแม่ แก่เฒ่า ชรากาล
จงเลี้ยงท่าน อย่าให้อด รันทดใจ
อันชนก ชนนี มีพระเดช
ได้ปกเกศ เกสา มาจนใหญ่
อุ้มอุทร ป้อนข้าว มาเท่าไร
หมายจะได้ พึ่งพา ธิดาดวง
สวัสดีครับครูแอน
ครูแอน
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ
berger0123
สวัสดีครับป้าแดง
pa_daeng
๑.ชาตินี้เรามีอายุสั้นเพราะชาติก่อนเพราะไม่มีความกรุณาในสัตว์ทั้งหลาย
๒.ชาตินี้เราเป้นคนมีโรคภัยไข้เจ็บมากเพราะชาติก่อนเรารังแกเบียดเบียนคนอื่นตีเข่า ตีศอก ตบหัว ตี ทำร้ายให้เขาเจ็บปวดขี้โรคเพราะชาติก่อนเคยเบียดเบียนคนอื่นไว้มาก ฯลฯ (พระไตรปิฏกเล่มที่ ๑๔ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก "จูฬกัมมวิภังคสูตร ข้อที่ ๒๙๑ หน้า ๓๕๑ ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย พ.ศ. ๒๕๓๙)
สวัสดีครับอาจารย์
อ.ลูกหว้า
สวัสดีครับศิรินทิพย์
อ้อยควั้น
สวัสดีครับน้องกุ้ง
coffee_mania
